Impotencja po operacji prostaty
Zgodnie z definicją zaburzenia erekcji (impotencja, niemoc płciowa) polegają na niezdolności do osiągnięcia i (lub) utrzymania wzwodu prącia w stopniu wystarczającym do satysfakcjonującej aktywności seksualnej. Jednym z najczęstszych ubocznych skutków usunięcia gruczołu krokowego (stercza) jest uszkodzenie pęczków nerwowych, które przebiegają po obu jego stronach. Ponieważ są to nerwy odpowiedzialne za osiąganie i utrzymanie wzwodu, pacjent po takiej operacji może mieć przejściowe lub długotrwałe kłopoty z potencją.
1. Przyczyny problemów z potencją
Warto zauważyć, iż ryzyko pojawienia się problemu impotencji nie jest związane tylko z procedurami operacyjnymi, ale także z radioterapią czy kriochirurgią. Podobny problem pojawia się także w wyniku leczenia hormonalnego, w tym kastracji chirurgicznej, a wynika on z prawie całkowitego spadku popędu seksualnego z powodu znacznego obniżenia stężenia testosteronu.
W ostatnich latach techniki operacyjne stają się coraz mniej inwazyjne, a lekarze dążą do jak największego ograniczenia ryzyka powikłań, w tym zaburzeń erekcji. Jednak trzeba pamiętać, że najważniejsze w operacji jest pełne usunięcie choroby, zwłaszcza gdy chodzi o raka prostaty. Urolog nie może sobie pozwolić na pozostawienie komórek nowotworowych w organizmie pacjenta, dlatego zakres niektórych operacji nie może zostać ograniczony.
Na problem powikłań pooperacyjnych nakłada się jeszcze jeden. Podobnie, jak to się ma w przypadku chorób prostaty, potencjalna grupa chorych uskarżających się na zaburzenia potencji dotyczy mężczyzn powyżej 50 roku życia. Statystyka pokazuje, iż problem impotencji dotyka co drugiego mężczyzny w tym wieku. Zaburzenia erekcji wynikają często z nadciśnienia tętniczego, zmian miażdżycowych, cukrzycy, czyli chorób, na które nierzadko uskarżają się także pacjenci operowani z powodu chorób prostaty.
Trudno więc jednoznacznie określić, czy przyczyną zaburzeń konkretnego pacjenta był akurat zabieg, czy też wynikają one z innych chorób pacjenta. Można za to z pewnością powiedzieć, iż współistnienie czynników ryzyka zaburzeń wzwodu nie ułatwia leczenia impotencji powstałej wskutek operacji.
Na szczęście, medycyna jest w stanie pomóc pacjentom uskarżającym się na zaburzenia erekcji. Istnieje szereg metod farmakologicznych i niefarmakologicznych, które można zastosować u chorych po operacjach prostaty, a są to te same metody, które stosuje się przy impotencji o innej genezie.
2. Leki stosowane w leczeniu impotencji
Obecnie najczęściej stosowanymi lekami w terapii zaburzeń erekcji są inhibitory fosfodiesterazy 5 (PDE5-I). Do tej grupy leków należy sildenafil, tadalafil, wardenafil. Leki te stworzono z myślą o terapii nadciśnienia płucnego, ale szybko stwierdzono, że główny efekt uboczny (silny wzwód prącia) może być wykorzystywany jako efekt leczniczy.
Leki te powodują rozkurcz komórek mięśni gładkich naczyń oraz beleczek ciał jamistych, powodując tym samym zwiększony napływ krwi do ciał jamistych. Są to leki doustne, używane tuż przed planowanym stosunkiem. Skuteczność tych leków szacuje się na około 90%.
Przeciwwskazaniem do stosowania tych leków w leczeniu impotencji jest przede wszystkim przyjmowanie nitratów. Agoniści receptorów dopaminergicznych (apomorfina) działają w ośrodkowym układzie nerwowym i u części chorych wywołują erekcję, wystarczającą do odbycia stosunku płciowego. Niestety, są obarczone sporymi działaniami ubocznymi, co powoduje, biorąc pod uwagę niską skuteczność, że są obecnie rzadko stosowane.
Iniekcje leków do ciał jamistych są terapią II rzutu u osób, które pomimo stosowania inhibitorów 5-fosfodiesterazy i psychoterapii, nie uzyskują satysfakcjonującej erekcji. W ten sposób używa się obecnie głównie alprostadilu, będącego analogiem prostaglandyny PGE1. Obecnie nie stosuje się już papaweryny, ale w zastosowaniu jest jeszcze fentolamina. Skuteczność tych leków ocenia się na ponad 70%.
3. Aparaty próżniowe i protezy przy zaburzeniach erekcji
Aparat próżniowy jest to przeźroczysty walec, który z jednej strony jest zamknięty, a z drugiej otwarty, tak aby można było swobodnie umieścić w nim członek. Bardzo ważną częścią aparatu próżniowego jest elastyczny pierścień zaciskający, który uniemożliwia odpływ krwi z ciał jamistych. Po zamkniętej stronie cylindra znajduje się specjalny mechanizm, wywołujący ujemne ciśnienie.
Erekcje w aparacie próżniowym uzyskuje się dzięki ujemnemu ciśnieniu, które ściąga krew do prącia wprowadzonego do środka aparatu. Następnie, zakładając zacisk u podstawy prącia, uniemożliwia się odpłynięcie krwi z penisa.
Protezy, służące do usztywnienia prącia, stosowane są od prawie 50 lat. Wykonane są zazwyczaj z materiału silikonowego. Obecnie stosuje się protezy półsztywne, mechaniczne i hydrauliczne. Jest to terapia III rzutu, oparta na operacyjnym umieszczeniu takiej protezy wewnątrz prącia.
Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.