Infekcja wewnątrzmaciczna (zakażenie wewnątrzmaciczne) - charakterystyka, przyczyny, powikłania, CRP

Infekcja wewnątrzmaciczna w ciąży może stanowić zagrożenie dla zdrowia matki i jej nienarodzonego dziecka. Dolegliwość ta jest definiowana przez lekarzy jako zakażenie obejmujące błony i wody płodowe. Chorobotwórcze patogeny odpowiadające za rozwój zakażenia wewnątrzmacicznego to: wirusy, bakterie oraz pierwotniaki. W jaki sposób dostają się one do organizmu ciężarnej? Drobnoustroje mogą przedostać się do organizmu kobiety matki i dziecka drogą wstępującą. Oznacza to, że wstępują one wraz z krwią lub łożyskiem. Dodatkowo, patogeny mogą przedostać się do ciała ciężarnej za pośrednictwem kanału szyjki macicy. Ognisko zakażeń może występować również w jamie brzusznej pacjentki.

Istnieją pewne choroby, które mogą doprowadzić do rozwoju infekcji wewnątrzmacicznej u pacjentki. Do chorób znacznie zwiększających ryzyko wystąpienia zakażenia wewnątrzmacicznego lekarze zaliczają:

• różyczkę – ta zakaźna choroba wywoływana przez wirus Togaviridae objawia się w postaci dolegliwości bólowych głowy, drapania w gardle, kaszlu, powiększenia oraz bolesności węzłów chłonnych, gorączki, wysypki skórnej lub lekkiej biegunki. Choroba jest niezwykle niebezpieczna dla płodu. Pięćdziesiąt procent maluchów, których matki chorowały na różyczkę w pierwszym trymestrze ciąży, cierpi na poważne uszkodzenia oraz wady wrodzone.
• toksoplazmozę – ta niebezpieczna dla ciężarnych kobiet pasożytnicza choroba zakaźna wywoływana jest pierwotniakiem Toxoplasma gondii. Chorobotwórczymi patogenami można zarazić się od kur, kotów, świnek morskich, bydła, psów. W jaki sposób? Poprzez bezpośredni kontakt z odchodami zakażonych zwierząt.
• cytomegalię – ta weneryczna choroba wywoływana jest poprzez cytemegalowirusy (CMV). Do zakażenia może dojść w trakcie transfuzji krwi lub w trakcie kontaktu seksualnego. Wirusy są obecne w moczu, spermie, a także wydzielinie z pochwy osoby zakażonej. Choroba daje dość niespecyficzne objawy. W jej przebiegu zaobserwować można stan zapalny gardła, powiększenie węzłów chłonnych, powiększenie niektórych narządów takich jak wątroba oraz śledziona, dolegliwości bólowe głowy, kaszel, przemęczenie, gorączkę.

Infekcja wewnątrzmaciczna spowodowana różyczką może doprowadzić do licznych uszkodzeń oraz wad wrodzonych u dziecka. Jeśli choroba wystąpi w pierwszym trymestrze, dziecko może cierpieć na jaskrę, zaćmę, głuchotę, wodogłowie, upośledzenie umysłowe, wadę serca, uszkodzenie wątroby.

Toksoplazmoza występująca u kobiet ciężarnych stanowi ogromne zagrożenie dla nienarodzonego dziecka. Pasożytnicza choroba zakaźna może doprowadzić do przedterminowego porodu, poronienia a także licznych wad narządowych u malucha. Objawem toksoplazmozy przebytej w ciąży jest wodogłowie, małogłowie, a także zwapnienie śródmózgowia.

Cytomegalia dla płodu może być równie niebezpieczna co różyczka. Jej powikłaniem są zaburzenia psychoruchowe u nowonarodzonego dziecka, zaburzenia widzenia, problemy ze słuchem. Choroba może również doprowadzić do zaburzeń psychicznych u malucha.

Białko C-reaktywne, inaczej białko CRP wytwarzane jest za pośrednictwem wątroby, ścianek naczyń krwionośnych, ale również komórek tłuszczowych. U zdrowego człowieka poziom białka CRP nie przekracza 5 mg/l (najczęściej 0,1–3,0 mg/l), jednak u pacjentek ciężarnych poziom tej substancji może być nieco wyższy. U kobiet w ciąży poziom CRP nie powinien przekraczać 10 mg/l.

Podwyższone białko C-reaktywne wskazuje na toczący się stan zapalny w organizmie pacjenta. Pojawia się w przebiegu zakażenia bakteryjnego, wirusowego, grzybiczego czy pasożytniczego. Poziom białka C-reaktywnego jest zdecydowanie wyższy również w przebiegu infekcji wewnątrzmacicznej w ciąży. Dolegliwość ta może być niezwykle niebezpieczna zarówno dla kobiety, która spodziewa się dziecka, jak i dla rozwijającego się w jej organizmie płodu. Stan ten może doprowadzić do przedwczesnego porodu, a w najgorszym wypadku do poronienia. Pacjentka z podwyższonym poziomem białka C-reaktywnego wymaga odpowiedniego leczenia. O sposobie leczenia zawsze decyduje lekarz. Przed wypisaniem recepty specjalista zazwyczaj zleca wykonanie dodatkowych badań diagnostycznych.