Łysienie plackowate – choroba młodych ludzi

Z wyjątkiem pojedynczych przypadków łysienie plackowate nie jest chorobą dziedziczną. Ryzyko przeniesienia jej na dziecko jest minimalne. Ale może ono odziedziczyć predyspozycje do tej choroby. W przypadku działania dodatkowych czynników środowiska, jak np. stresu, u dziecka osoby dotkniętej łysieniem wzrasta szansa na to, że i ono będzie zmagało się z tym problemem w przyszłości.

Ta przewlekła choroba zapalna objawia się uszkodzeniem mieszków włosowych, w efekcie czego dochodzi do nadmiernego wypadania włosów i tworzenia się na skórze rozległych, łysych plam, wyglądem przypominających placki. Mogą one pojawiać się nie tylko na owłosionej dotąd skórze głowy, ale również w innych miejscach, na których rosną włosy, np. na brodzie czy brwiach.

Początek choroby zwykle ma miejsce w dzieciństwie lub młodym wieku, częściej dotyka mężczyzn niż kobiet. Chociaż dokładne jej przyczyny nie są znane, to wiadomo, że ma ona podłoże autoimmunologiczne, bowiem często współwystępuje z chorobami wynikającymi z autoagresji organizmu, np. atopowym zapaleniem skóry, bielactwem, zapaleniem tarczycy i jelita grubego, reumatoidalnym zapaleniem stawów, toczniem rumieniowatym czy cukrzycą typu I.

Niektórzy zaliczają łysienie plackowate do grupy chorób o charakterze psychodermatologicznym. Idąc tym tropem, za łysienie odpowiedzialne mogą być nerwy, ciężkie stany emocjonalne i stres. Inną przyczyną mogą być zaburzenia naczyniowe w obrębie skóry głowy, które mogą prowadzić do zaburzeń faz wzrostu włosów oraz ich wypadania. O rozwoju łysienia plackowatego mogą decydować także czynniki hormonalne bądź np. niedobory cynku.

Chociaż w organizmie człowieka dochodzi do zmian o charakterze zapalnym, na skórze pozbawionej włosów nie stwierdza się objawów stanu zapalnego, jak np. rumienia czy złuszczania. Łysiejące miejsca mogą jednak swędzieć chorego. Leczenie tej choroby jest żmudne i długotrwałe i niestety w wielu przypadkach nie przynosi oczekiwanych rezultatów. Wybór terapii uzależniony jest od wieku pacjenta i ilości utraconych włosów. Najczęściej stosuje się płyny do wcierania w skórę głowy, których skład opiera się na minoksydylu pobudzającym porost włosów. Pomocne okazuje się także naświetlanie promieniami UV, krioterapia czy terapia miejscowa polegająca na aplikowaniu zastrzyków w miejsce utraconych włosów oraz stosowanie środków opartych na sterydach.