Przetrwały moczownik - charakterystyka, objawy, diagnostyka, leczenie,

Moczownik, zwany również przewodem omoczniowym to sznur łącznotkankowy, który stanowi pozostałość po omoczni, błonie płodowej, powstałej z ektodermy i mezodermy. Na pewnym etapie życia płodowego przewód omoczniowy łączy szczyt pęcherza moczowego z pępkiem. Jeszcze w okresie prenatalnym moczownik powinien ulec całkowitemu zamknięciu. Po porodzie sznur łącznotkankowy zwany moczownikiem ulega przekształceniu w więzadło pępkowe pośrodkowe. W sytuacji, w której przewód omoczniowy nie ulegnie całkowitemu zarośnięciu lub ponownie się otworzy, może dojść do pewnych nieprawidłowości związanych z moczownikiem. Najczęstsze patologie to:

• szczelina pępkowa – zamknięciu ulega jedynie pęcherzowa część moczownika, górna część przewodu jest drożna na tyle, że do otworu w pępku można włożyć sondę.
• torbiel moczownika – ta wada przewodu omoczniowego występuje u pacjentów najczęściej. Związana jest z obecnością przestrzeni płynowej - torbieli w środkowej części moczownika.
• uchyłek szczytu pęcherza, zwany również uchyłkiem pęcherzowym moczownika – ten problem zdrowotny rozpoznawany jest u pacjentów najrzadziej. Drożność występuje w dolnym odcinku przewodu. Skutkiem tej sytuacji jest niemożność opróżniania pęcherza moczowego. Często także dochodzi do infekcji dróg moczowych.
• przetoka pępkowa, zwana również drożnym moczownikiem – w przewodzie występuje drożność, która powoduje wyciekanie moczu przez otwór pępkowy.

Przetrwały moczownik może doprowadzić do wielu problemów zdrowotnych zarówno u małych dzieci, jak i u dorosłych osób. U wielu pacjentów powoduje on dolegliwości takie jak:

• obecność krwi w moczu (hematuria),
• bóle w obrębie podbrzusza,
• uczucie palenia w cewce moczowej,
• częste lub ciągłe parcie na pęcherz,
• dolegliwości bólowe związane z oddawaniem moczu,
• częste oddawanie moczu,
• wyciek moczu w pępka,
• guz w obrębie podbrzusza.

Wiele osób bagatelizuje problemy związane z przetrwałym moczownikiem, ponieważ występujące objawy mają charakter niespecyficzny.

Diagnostyka przetrwałego moczownika opiera się na wykonaniu ultrasonografii oraz tomografii komputerowej. Kolejnym ważnym badaniem jest cystografia mikcyjna, dzięki której można dokładnie zweryfikować stan układu moczowego pacjenta. Przetrwały moczownik należy różnicować z takimi schorzeniami jak:

• izolowane zapalenie pępka
• ziarniniak kikuta pępowinystan zapalny naczyń pępkowych
• stan zapalny wyrostka robaczkowego.

Zdiagnozowany przetrwały moczownik u noworodka nie wymaga od razu leczenia operacyjnego, ponieważ u wielu maluchów w pierwszych miesiącach życia dochodzi do samoistnej regresji niektórych nieprawidłowości.

Przetrwały moczownik u dorosłych, ale również u starszych dzieci wymaga przeprowadzenia zabiegu chirurgicznego. Zakażenia spowodowane torbielą moczownika leczy się antybiotykami. Zabieg wycięcia torbieli można przeprowadzić jakiś czas później.