Przyjmowanie leków na czczo/po posiłku

Przyjęcie leku na czczo powoduje szybkie opróżnienie żołądka, co z kolei prowadzi do natychmiastowego wzrostu stężenia leku we krwi. Dzięki temu pacjent zaczyna odczuwać poprawę. Natomiast przyjęcie lekarstwa po posiłku opóźnia opróżnianie żołądka, co wydłuża czas pasażu leku.

Aplikowanie leków na czczo w przypadku niektórych z nich wiąże się z korzyściami dla zdrowia, pokarm bowiem może wywoływać skutki niepożądane. Dzieje się tak, gdy chory przyjmuje penicylinę lub amoksycylinę. Przyjęcie tych antybiotyków po posiłku wiąże się z opóźnieniem ich wchłaniania i zmniejszeniem stężenia substancji czynnych we krwi.

Również kortykosteroidy będą szybciej działały. Ich dłuższe przebywanie w żołądku, a nie w środowisku jelita cienkiego, spowoduje zwiększenie wchłaniania. Są to leki trudno rozpuszczalne właśnie w jelitach.

Pokarm adsorbuje na swojej powierzchni liczną grupę leków, uniemożliwiając im działanie. Są to m.in. stosowana przy zakażeniach bakteryjnych penicylina, digoksyna (leki stosowane w niewydolności serca), didanozyna (leki przeciw wirusowi HIV), imipramina (stosowana w zaburzeniach depresyjnych).

Na czczo powinny być przyjmowane także takie leki jak terfenadyna i astemizol, które podaje się w leczeniu alergii, a także paracetamol, który zmniejsza swoje wchłanianie w przypadku zbyt dużej ilości węglowodanów w pożywieniu oraz medykamenty zalecane do leczenia nadciśnienia tętniczego (felodypina) i osteoporozy.

Z kolei niesteroidowe leki przeciwzapalne (kwas acetylosalicylowy, ibuprofen, ketoprofen, diklofenak) należy przyjmować po posiłku lub razem z żywnością. Chroni ona układ pokarmowy przed szkodliwym działaniem leków. Również gryzeofulwina powinna być przyjmowana po posiłku. W ten sposób wchłania się w większym stopniu niż podczas aplikowania na czczo ze względu na fakt, iż gryzeofulwina jest lekiem dobrze rozpuszczalnym w tłuszczach, ale słabo rozpuszczalnym w wodzie.