Szkarlatyna - leczenie, ryzyko nawrotów choroby
Szkarlatyna inaczej płonica jest chorobą, która dotyczy przede wszystkim dzieci i przenoszona jest drogą kropelkową. Patogenem ją wywołującą są paciorkowce. Jej objawy są podobne do anginy ale dodatkowo pojawia się także wysypka na ciele i języku. Leczenie szkarlatyny jest oparte głównie o stosowanie antybiotyków.
1. Metody leczenia szkarlatyny
Objawy, które mogą wskazywać na obecność szkarlatyny powinny być niezwłocznie konsultowane z lekarzem, gdyż domowymi sposobami tej choroby wyleczyć się nie da. Objawy, które mogą świadczyć o szkarlatynie są podobne zwykle do symptomów anginy chociaż towarzyszy im ponadto wysypka.
Zwykle szkarlatyna rozpoczyna się od objawów podobnych do anginy czyli bólu gardła, kaszlu, gorączki czy bólu głowy. Ponadto mogą też pojawić się wymioty czy przyspieszone tętno. Następnie powiększają się migdałki podniebienne a język zmienia zabarwienie na kolor malinowy.
W kolejnych dniach na skórze pojawia się wysypka. Jest ona drobna i przypomina ślady po maleńkich ukłuciach. Na początku obserwuje się ją w pachwinach i pod pachami a potem zwykle rozlewa się na całe ciało.
Pojawia się także tak zwany trójkąt Fiłatowa czyli wolny od wysypki obszar ust i brody. Wysypka może zniknąć po paru dniach. Odległym objawem jest łuszczenie się skóry na podeszwach stóp i dłoniach, które występuje po około dwóch tygodniach od początku choroby. Na podstawie objawów oraz wyników badań laboratoryjnych lekarz może podjąć decyzję o wdrożeniu leczenia szkarlatyny.
Obecnie leczenie szkarlatyny jest oparte o terapię antybiotykową. Najczęściej stosuje się antybiotyki z grupy penicylin. Kiedyś powszechne było stosowanie penicyliny G w iniekcjach domięśniowych. Jednak ze względu n a występujące powikłania (reakcje alergiczne, zaburzenia neurologiczne) zaniechano tej praktyki.
Stosowane obecnie preparaty to:
- fenoksymetylopenicylina, podawana w płonicy o łagodniejszym przebiegu. Kuracja zwykle trwa od 7-10 dni a antybiotyk podawany jest dwukrotnie w ciągu dnia, doustnie,
- cefalosporyny (cefaklor, cefpodoksym), które także podawane są doustnie,
- makrolidy (klarytromcycyna, azytromycyna), będące lekami drugiego rzutu. Mogą one jednak powodować występowanie oporności paciorkowców, dlatego też nie stosuje się ich w rutynowej praktyce.
Leczenie szkarlatyny powinno być również uzupełniane preparatami witaminowymi – głównie witaminą C. Ponadto należy uzupełniać płyny i pozostać w domu ponieważ szkarlatyna jest chorobą silnie wyczerpującą. Może jej też towarzyszyć gorączka, dlatego też wskazane jest stosowanie leków przeciwzapalnych i przeciwgorączkowych.
W leczeniu szkarlatyny konieczne jest też podjęcie należytych środków bezpieczeństwa, gdyż jest to choroba zakaźna. Pacjenta należy odizolować od otoczenia w miarę możliwości. Szczególnie trzeba unikać kontaktów z dziećmi ponieważ one są najbardziej narażone na zachorowanie.
2. Leczenie szkarlatyny a ryzyko nawrotów choroby
Nawet skuteczne wyleczenie szkarlatyny może zakończyć się nawrotem, gdyż jest to choroba na którą można zapadać kilkukrotnie. Przyczynami nawrotów najczęściej jest kontakt z osobami, które są nosicielami paciorkowca. Dlatego też w takich przypadkach warto jest wykonać wymaz z gardła, który potwierdzi lub wykluczy obecność tego patogenu. Przy nawrotach tej choroby leczeniem z wyboru także są penicyliny.
Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki.