Wszczepienie stymulatora mózgu - zalety i wady wszczepienia stymulatora mózgu

Urządzenie zbudowane jest z zakończonej czterema stykami elektrody, przewodu łączącego i programowalnego generatora impulsów elektrycznych z baterią. Generator impulsów elektrycznych (IPG) zostaje wszczepiony w skórę poniżej obojczyka, łączy się z elektrodą przewodem poprowadzonym pod skórą. IPG jest najpierw wszczepiany, a następnie programowany. Chory przy pomocy pilota może włączyć lub wyłączyć urządzenie.

• zmniejszenie objawów choroby Parkinsona, oczekiwana poprawa jest porównywalna do tej, jaką pacjent otrzymuje przy pomocy leków, jedynie drżenie rąk ustępuje bardziej przez zastosowanie stymulatora mózgu;
• zmniejszenie ilości przyjmowanych leków antyparkinsonowskich;
• ograniczenie postępu choroby.

• duże koszty zabiegu;
• ryzyko powikłań operacyjnych;
• potrzeba okresowej wymiany baterii (co 3–5 lat);
• awarie urządzenia i jego komponentów;
• otępienie, trudności z mówieniem, widzeniem, chodzeniem, połykaniem, bóle głowy – powinny ustąpić po jakimś czasie, jeśli nie ustępują, mogło dojść do przemieszczenia elektrody.

Nie każdy pacjent chory na chorobę Parkinsona może zostać zakwalifikowany do zabiegu. Chory powinien spełniać następujące warunki:

• mieć zaburzenia motoryczne lub dyskinezę, których nie można leczyć farmakologicznie;
• nie mogą występować u niego zaburzenia poznawcze, otępienie, depresja lub tendencje samobójcze;
• nie może mieć więcej niż 70 lat;
• nie powinny występować u niego problemy medyczne, które wykluczają możliwość poddania się operacji (nadciśnienie, choroby układu krążenia itd.);
• musi mieć odpowiednie wsparcie ze strony rodziny lub ośrodka nadzorującego leczenie.

Oczekiwania pacjenta wobec zabiegu powinny być realistyczne, chory musi wiedzieć, że zabieg nie leczy parkinsonizmu, ale jedynie zmniejsza jego objawy. Chory przed zabiegiem powinien wykonać szczepienie przeciw WZW, wyleczyć zęby i stany zapalne jamy ustnej, skóry, układu moczowego.

Przed zabiegiem wykonuje się specjalistyczne badanie tomografii komputerowej oraz rezonans magnetyczny, aby specjalista mógł precyzyjnie umieścić stymulator. Zabieg wykonywany jest początkowo w znieczuleniu miejscowym, pacjentowi podawane są cały czas leki przeciwbólowe. Pacjent ma założoną ramkę stereotaktyczną, która unieruchamia głowę (rama jest mocowana do czaszki za pomocą 4 śrub dokręcanych w znieczulonych lokalnie miejscach). Zanim specjalista wszczepi elektrodę na stałe, przeprowadzane są stymulacje, w czasie których pacjent jest przytomny, aby mógł stale kontaktować się z lekarzem. Kiedy elektroda zostaje wszczepiona, zdejmuje się ramę. Następna część operacji polega na połączeniu elektrody z IPG, umieszczanym pod obojczykiem – pacjent zostaje znieczulony ogólnie.

Zabieg niesie ze sobą takie same ryzyko, jak każda inna operacja w obrębie mózgu (możliwość zgonu, krwawienie, infekcje, napady padaczkowe po zabiegu, udar), jednak dostępne obecnie techniki umożliwiają zminimalizowanie ryzyka powikłań pooperacyjnych do minimum.

Źródła

1. Prusiński A. Neurologia praktyczna, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2005, ISBN 83-200-3125-7
2. Lehmann-Horn F., Ludolph A. NEUROLOGIA - diagnostyka i leczenie, Urban & Partner, Wrocław 2004, ISBN 83-89581-50-7
3. Bassetti C., Daetwyler C., Mumenthaler M. Diagnostyka różnicowa w neurologii, Urban & Partner, Wrocław 2008, ISBN 978-83-7609-036-8
4. Kozubski W. (red.), Neurologia i neurochirurgia, Elsevier Urban & Partner, Wrocław 2006, ISBN 83-89581-29-9