Zespół Mallory'ego-Weiss'a
Zespół Mallory'ego-Weissa powstaje, gdy dochodzi do częstych lub długotrwałych wymiotów, które powodują podłużne pęknięcie błony śluzowej przełyku, a nawet żołądka. Choroba rozwija się u osób nadużywających alkoholu lub tych, u których pojawiły się gwałtowne wymioty, na przykład po chemioterapii. Zespół Mallory'ego-Weissa jest coraz częściej diagnozowany, przy czym choroba dotyka większej ilości mężczyzn niż kobiet. Mimo iż może pojawić się u osób w niemal każdym wieku, najwięcej zachorowań obserwuje się w przedziale wiekowym 40-50 lat.
1. Przyczyny i objawy zespołu Mallory'ego-Weissa
U jednej czwartej chorych ustalenie konkretnej przyczyny choroby jest niemożliwe. Na jej wystąpienie wpływ mają zwykle następujące czynniki:
- przepuklina rozworu przełykowego,
- choroby przewodu pokarmowego,
- poranne mdłości,
- zapalenie wątroby,
- choroby dróg żółciowych,
- choroby nerek,
- przyjmowanie niektórych leków,
- ciężka postać cukrzycowej kwasicy ketonowej.
Typowy objaw choroby to krwawe wymioty, które u połowy chorych pojawiają się już podczas pierwszego ataku wymiotów. Chory odczuwa także ból w nadbrzuszu. Gdy błona śluzowa pęka i później się goi, mogą pojawić się owrzodzenia, co zwiększa ryzyko pęknięcia przełyku. Nieleczona zmiana może przekształcić się w nowotwór. Jeśli wystąpią krwiste wymioty, należy jak najszybciej zgłosić się do lekarza.
2. Rozpoznanie i leczenie zespołu Mallory'ego-Weissa
W celu zdiagnozowania przyczyny niepokojących symptomów zwykle przeprowadza się badanie endoskopowe. Endoskopia powinna być wykonana w ciągu 24 godzin od wystąpienia krwawych wymiotów, ponieważ pęknięcia szybko się goją i po 2-3 dniach nie są już widoczne. U ponad 80% chorych obserwuje się pojedyncze pęknięcie błony śluzowej przełyku. Lekarze zlecają także następujące badania:
- badanie krwi – pozwala ocenić skalę utraty krwi i monitorować stan chorego,
- badanie koagulacji i liczby płytek krwi – pomaga wykryć koagulopatię oraz małopłytkowość,
- elektrokardiogram i badanie enzymów serca (przy podejrzeniu niedokrwienia mięśnia sercowego),
- badanie poziomu kreatyniny, elektrolitów oraz mocznika,
- badanie grupy krwi – na wypadek konieczności przeprowadzenia transfuzji krwi.
Gdy choroba Mallory'ego-Weissa zostanie potwierdzona, konieczna jest gastroskopia. Jednak na początku istotne jest udrożnienie dróg oddechowych, doprowadzenie tlenu i uzupełnienie strat płynów. Kiedy stan pacjenta jest stabilny, można zidentyfikować przyczynę wystąpienia choroby. Istotne jest ustalenie ubytku krwi oraz leczenie wszelkich chorób przyczyniających się do zespołu Mallory'ego-Weissa. Rokowanie dla chorych jest bardzo dobre. U większości pacjentów krwawienie ustępuje samoistnie, a pęknięcie goi się w ciągu 48-72 godzin.
3. Powikłania związane z zespołem Mallory'ego-Weissa
Komplikacje mogą być związane z:
- objawami – wymioty mogą spowodować hipokalemię, zachłystowe zapalenie płuc, perforację przełyku lub zapalenie tkanek śródpiersia,
- ciężkim krwawieniem – może dojść do niedokrwienia mięśnia sercowego, hipowolemii, a nawet śmierci (przy dobrej opiece lekarskiej jest to bardzo rzadkie),
- współwystępowaniem innych chorób, na przykład choroba nerek w połączeniu z zespołem Mallory'ego-Weissa może doprowadzić do niewydolności nerek,
- leczeniem lub badaniem – przykładem jest ryzyko perforacji przełyku podczas badania endoskopowego.
Powikłania te są poważnym zagrożeniem dla zdrowia i życia chorego.
Skorzystaj z usług medycznych bez kolejek. Umów wizytę u specjalisty z e-receptą i e-zwolnieniem lub badanie na abcZdrowie Znajdź lekarza.