Angioskopia

Angioskopia to technika diagnostyczna pozwalająca na zaobserwowanie wnętrza naczyń wieńcowych. Badanie należy do dość inwazyjnych, dlatego obrazowane mogą być jedynie naczynia wieńcowe o większej średnicy. Stosowana jest do wykrywania nieprawidłowości naczyń wieńcowych, występowania skrzeplin czy blaszek miażdżycowych. Zastosowanie ma także w ocenie stanu zaawansowania rozwoju blaszek miażdżycowych w naczyniach wieńcowych oraz w tętnicach szyjnych.

1. Przebieg angioskopii

Badanie przeprowadzane jest za pomocą cewnika, do którego podłączona jest kamera. Cewnik zbudowany jest z polietylenu, ma średnicę zewnętrzną 1,5 mm i składa się z dwóch współosiowych mniejszych cewników. Wewnętrzny cewnik składa się z włókien optycznych i małego pomocniczego kanału, który pozwala nadmuchać balonik lub obręcz znajdującą się na końcu zewnętrznej części cewnika. Balonik lub obręcz wykonane są z miękkiego, cienkiego i bardzo giętkiego materiału. Mogą być one wypełnione mieszaniną 50/50 soli i mieszaniny kontrastowej (o maksymalnym ciśnieniu napełnienia, tj. jednej atmosfery i maksymalnej średnicy 5 mm). Radiomarkery umożliwiają operatorowi dokładne kontrolowanie miejsca niedrożności tętnicy. Znajdują się na zamknięciu obręczy cewnika na końcówce obiektywu.

Po wprowadzeniu cewnika do naczynia należy usunąć z cewnika pęcherzyki powietrza, co odbywa się za pomocą specjalnej rurki. Płyn wlewany jest do cewnika z szybkością 0,6 ml/s. Ilość wystarczająca płynu do cewnika to zazwyczaj 0,5-0,8 ml. Po wypełnieniu płynem następuje nadmuchanie balonika na końcu cewnika. Obecne aparaty pozwalają na uzyskanie bardzo dobrej rozdzielczości obrazu.

2. Wyniki angioskopii

Zobacz film: "Rak prostaty. Historia Stanisława"

Badanie pozwala stwierdzić pewnie nieprawidłowości w naczyniach wieńcowych.
Na przykład:

• nieprawidłową barwę naczyń (żółta);
• nieprawidłowy połysk naczyń (duża połyskliwość);
• zmiany w strukturze powierzchniowej naczyń;
• zwężenie naczyń;
• restenozę, tj. nawracające zwężenia naczyń po angioplastyce naczyń;
• zmiany miażdżycowe, rozwarstwienie blaszki miażdżycowej;
• występowanie zakrzepów na ścianach.

W celu zaobserwowania wyżej wymienionych makroskopowych właściwości, naczynie wieńcowe musi być oczyszczone z krwi. Skrzepliny to masy o kolorze najczęściej czerwonym, które przylegają do wewnętrznej ściany naczynia. Mogą być różnych rozmiarów. Jeżeli ulegną oderwaniu od ściany mogą spowodować zamknięcie (zator) mniejszych naczyń, co spowoduje brak przepływu krwi, niedokrwienie, a w wyniku tego może dojść do zawału mięśnia sercowego. Okazuje się, że blaszki miażdżycowe osób cierpiących na schorzenia związane z zaburzeniem krążenia krwi spowodowane ograniczeniem drożności naczyń wieńcowych są koloru żółtego i charakteryzują się dużą ilością lipidów. Naczynia zbudowane z blaszek białych zawierają większe ilości kolagenu, są bardziej elastyczne i częściej przebudowują się. Badania wykazują, że wykrycie blaszek żółtych i błyszczących znacznie zwiększa ryzyko schorzeń układu krążenia.

Angioskopia jest dużo lepszym badaniem od USG. Wykazano, że badanie angioskopowe było w większości przypadkach (95%) zgodne z wynikami histopatologicznymi, a w diagnostyce skrzepliny bezbłędne (100%). USG naczyń, w przypadku skrzepliny, wykazało zgodność z badaniem histopatologicznym tylko w około połowie (57%). Dlatego też uważa się, że bardziej dokładną i czułą metodą jest angioskopia. Niestety angioskopia ma też swoje wady, do których zaliczamy, np. konieczność okluzji naczynia oraz brak możliwości badania naczyń wieńcowych o małej średnicy.

Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki.