Koszatniczka - hodowla, żywienie, rozmnażanie
Koszatniczka w naturalnym środowisku żyje w Ameryce Południowej, u zbocza Andów na wysokości do 1200 m n.p.m. Jej ojczyzną jest Chille. W ostatnim czasie pojawia się jednak coraz częściej w domach jako zwierzę domowe. Koszatniczka jest małym gryzoniem, uwielbianym przez dzieci. Jak dbać o koszatniczkę? Ile trzeba zapłacić za koszatniczkę w sklepie zoologicznym?
1. Koszatniczka - wygląd
Koszatniczka pospolita (Octodon degus) osobom, które niezbyt dobrze znają się na gryzoniach, daje się pomylić z myszoskoczkiem. Jest niewielkiej wielkości.
Długośc jej ciała nie przekracza 20 cm (ogon potrafi mierzyć niewiele mniej, ok. 16 cm. Gryzoń waży 250-300 g.
Koszatniczka żyjąca w środowisku naturalnym ma krótką sierść, ubarwienie brązowe (jaśniejsze przebarwienia widoczne są na szyi, wokół oczu, uszu i brzucha).
Ze względu na różne odmiany futro koszatniczki hodowlanej może mieć różne zabarwienie (czarne, niebieskie, białe, piaskowe, jednolite oraz z niepigmentowanymi plamkami).
Najłatwiej koszatniczkę poznać po jej charakterystycznym ogonie. Jest bowiem pokryty szczeciniastą sierścią (czarną), która zakończona jest niby-pędzelkiem (większą ilością futra).
Warto wiedzieć, że jest on niezwykle delikatny. Koszatniczki nie wolno za niego ciągnąć ani szarpać, bo bardzo łatwo można go oderwać. Co ciekawe, raz urwany ogon amputuje się samoistnie.
2. Koszatniczka - hodowla
Koszatniczki w naturalnym środowisku uważane są za szkodniki. Lubią kopać, niszcząc tym samym grządki w ogrodach. Gryzonie te w ciągu dnia żerują na polach, choć można je spotkać również na krzewach lub niewielkiej wielkości drzewach. Żyją w niewielkich grupach.
Koszatniczki są przystosowane do życia pod ziemią. Bardzo lubią kopać, gryźć, skakać i wspinać się, co należy uwzględnić, decydując się na hodowlę koszatniczki w domu.
Warto je też kupować w parach, bo w samotności gryzonie te nie czują się dobrze. Idealne jest rodzeństwo, bo nie powinno ze sobą rywalizować.
Koszatniczki potrzebują dużo miejsca oraz akcesoriów, które pozwolą im na aktywność. Niezbędne są też drewniaki do ścierania zębów.
Warto wiedzieć, że koszatniczkom pod względem anatomii i zachowania bliżej do świnek morskich i szynszyli niż myszy i szczurów. Są to gryzonie niezwykle przyjazne, radosne.
Dają się łatwo oswoić. Lubią się bawić.
3. Koszatniczka - choroby
Gryzonie te nie należą do zbyt chorowitych, niemniej wymagają troskliwej opieki. Ostrożnie należy obchodzić się przede wszystkim z ogonem.
Jeśli koszatniczka ma towarzystwo (zwłaszcza tej samej płci), zdarzyć się mogą podrażnienia po walkach między innymi osobnikami oraz wygryzanie sierści, co stanowi często obraz depresji lub nudy.
Najczęstszym schorzeniem, jakie dotyka koszaniczki, jest przerost siekaczy i zębów trzonowych. Zdecydowanie rzadziej cierpią one z powodu grzybic, ropni i mięsaków. Niekiedy dokuczają im problemy ze wzrokiem (zaćma, zespół suchego oka).
Zdarzają się też choroby pasożytnicze. Gryzonia najczęściej atakują helminty (helmintoza), wrzęchy, świdrowiec amerykański i pierwotniaki z rodzaju Giardia.
Koszatniczki mogą też kaszleć, co stanowi objaw zapalenia górnych dróg oddechowych. Taki stan wymaga leczenia, gdyż może rozwinąć się w zapalenie płuc.
U gryzoni tych diagnozowana jest również choroba nowotworowa, najczęściej jest to rak wątrobokomórkowy.
4. Koszatniczka - długość życia
W naturalnym środowisku koszatniczka żyje krótko, ok. 4 lat. W warunkach domowych dożywa nawet dwukrotnie więcej.
5. Koszatniczka – jak o nią dbać?
Gdy zdecydujemy się na hodowle koszatniczki, wybierzmy klatkę o metalowym dnie (plastikową może szybko przegryźć), zakryte metalową klatką akwarium (to rozwiązanie pozwoli zachować czystość, choć nie jest polecane przez specjalistów) albo specjalne terrarium.
Ich minimalne wymiary to 80 x 40 x 40 cm. W ich wnętrzu zaleca się ustawić dwa razy w tygodniu miseczkę z drobnym, suchym piaskiem, by gryzoń mógł się w nim tarzać (lubi zażywać piaskowe kąpiele).
Nie można jej zostawiać na stałe, bo zostanie potraktowana jako kuweta. W „mieszkaniu” koszatniczki nie może też zabraknąć drewnianych zabawek, które będą służyły nie tylko do zabawy, ale też przyczynia się do utrzymania w zdrowiu zębów koszatniczki.
Niezbędne są też drabinki oraz domek, który pozwoli koszatniczce odizolować się od świata zewnętrznego. Idealne jest też terrarium dwupoziomowe.
Co ważne, nie może być ono ustawione w przeciągu ani w pobliżu kaloryfera. Optymalna temperatura dla tych gryzoni to 20°C.
Warto pamiętać, by żaden z elementów wyposażenia terrarium nie był z plastiku. Dotyczy to również poidełek (powinny być szklane) oraz misek na pokarm.
Miejsce, w którym żyć będzie koszatniczka, powinno być wypełnione podściółką (słomą, trocinami, brykietem), którą należy wymieniać co najmniej raz w tygodniu. To powinno ograniczyć nieprzyjemny zapach.
6. Koszatniczka - żywienie
Koszatniczka jest gryzoniem roślinożernym. W środowisku naturalnym żywi się liśćmi, trawą, ziołami, korą niektórych drzew. Zjada też siano.
Smakują jej też warzywa, zwłaszcza kalafior, marchew, ogórek, sałata.
Choć gryzonie te nie pogardzą owocami, np. jagodami czy jabłkami, nie powinny jeść ich często, gdyż są podatne na rozwój cukrzycy.
Koszatniczki są również zdolne do zjadania własnych odchodów (koprofagia). W środowisku naturalnym to pozwala im uzupełnić zapotrzebowanie na witaminę K i witaminy z grupy B.
Karmę dla koszatniczek można kupić w sklepie zoologicznym. Tam też dowiemy się, jak pielęgnowac gryzonia i w jaki sposób o niego dbać.
Zobacz także:
7. Koszatniczka – rozmnażanie
Ciąża koszatniczki trwa ok. 3 miesięcy, z której rodzi się średnio 5 osobników. Oseski są malutkie, mają 15 g, szybko otwierają oczy i mają futro.
Mlekiem matki żywią się przez 30 dni, po tym czasie próbują innego pokarmu. Fascynujące jest, jak czułą i troskliwą opieką, koszatniczkę otacza oboje rodziców.
Wiele osób, zwłaszcza rodziny z dziećmi, decyduje się na zakup koszaniczki. To bardzo sympatyczny gryzoń, który bardzo przywiązuje się do swoich opiekunów. Jeśli właściwie się o niego dba, nie powinien chorować.
Treści w naszych serwisach służą celom informacyjno-edukacyjnym i nie zastępują konsultacji lekarskiej. Przed podjęciem decyzji zdrowotnych skonsultuj się ze specjalistą.
