Nefropatia zaporowa - przyczyny, objawy, diagnostyka i leczenie
Nefropatia zaporowa to nieprawidłowości w budowie i czynnościach nerek, powstałe na skutek niedrożności dróg moczowych. Nefropatia może mieć charakter ostry lub przewlekły, zazwyczaj wywołuje ból jamy brzusznej i uczucie pełnego pęcherza moczowego. Nefropatia prowadzi do trwałego uszkodzenia nerek, jest wskazaniem do pilnej diagnostyki i leczenia. Co warto wiedzieć o nefropatii zaporowej?
1. Co to jest nefropatia zaporowa?
Nefropatia zaporowa to nieprawidłowości w czynności i budowie nerek, spowodowane częściową lub całkowitą niedrożnością dróg moczowych (najczęściej cewki lub moczowodów).
Nefropatia zaporowa jest stosunkowo rzadko obserwowana u dorosłych, u dzieci jest natomiast rozpoznawana jako przyczyna przewlekłej niewydolności nerek z powodu wad wrodzonych.
Przyczyny nefropatii zaporowej to:
- przerost gruczołu krokowego,
- nowotwór prostaty,
- rak macicy,
- rak jajnika,
- rak jelita grubego,
- wypadanie macicy,
- zwłóknienie zaotrzewnowe,
- zwężenie moczowodu,
- zwężenie ujścia do miedniczki nerkowej lub pęcherza,
- zastawka cewki tylnej,
- uraz rdzenia kręgowego,
- wada rozwojowa rdzenia kręgowego,
- pęcherz neurogenny.
2. Objawy nefropatii zaporowej
Nefropatia zaporowa może rozwijać się wiele lat lub doprowadzić do pogorszenia samopoczucia w szybkim czasie. W ostrym przebiegu rozpoznaje się charakterystyczny intensywny, kłujący ból w jamie brzusznej.
Zwykle odczuwa się go najmocniej po stronie utrudnienia przepływu moczu, na środku podbrzusza lub w okolicy odcinka lędźwiowego kręgosłupa.
Przewlekła nefropatia zaporowa powoduje znacznie słabsze dolegliwości bólowe, do których można się przyzwyczaić lub skutecznie je zmniejszać za pomocą leków rozkurczających.
Wówczas znacznie bardziej zauważalne jest oddawanie coraz mniejszej ilości moczu w ciągu doby lub w trakcie jednorazowej wizyty w toalecie. Dodatkowo pojawia się uczucie pełnego pęcherza moczowego.
Ze względu na zaleganie moczu w organizmie chory jest bardziej narażony na zakażenia dróg moczowych, a także wystąpienie krwiomoczu.
3. Diagnostyka nefropatii zaporowej
Każda choroba dróg moczowych powinna być zdiagnozowana pod kątem podejrzenia nefropatii zaporowej. Objawy wskazujące na zakażenie mogą prowadzić do problemów z odpływem moczu, rozwoju nefropatii i zaburzeń czynności nerek.
Podstawą diagnostyki jest USG układu moczowego, urografia i tomografia komputerowa. Wyniki badań pozwalają na określenie zaawansowania choroby, rozpoznanie wodonercza i rozdęcia pęcherza moczowego. Powyższe badania obrazowe umożliwiają również u większości pacjentów zlokalizowanie i rozpoznanie przyczyny dolegliwości.
4. Leczenie nefropatii zaporowej
Głównym celem leczenia jest przywrócenie prawidłowego odpływu moczu. Metod jest wiele, są one dobierane indywidualnie do pacjenta i zaawansowania choroby.
Zazwyczaj niezbędne jest czasowe założenie cewnika do pęcherza moczowego, moczowodu lub miedniczki nerkowej, by umożliwić pozbycie się moczu z organizmu. Następnie pacjent kierowany jest na zabieg, polegający na usunięciu występującej przeszkody.
Całkowite wyleczenie nefropatii zaporowej jest możliwe o ile przyczyna dolegliwości nadaje się do całkowitego zlikwidowania i nie doszło do uszkodzenia nerek.
Pacjent powinien regularnie kontrolować stan dróg moczowych u urologa, w przypadku problemów z nerkami regularnie spotykać się na wizytach lekarskich u nefrologa.
Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.
