Nokardioza - przyczyny, objawy, diagnostyka i leczenie
Nokardioza jest rzadką infekcją dotykającą płuc, mózgu lub skóry. Może do niej dojść u osób z upośledzoną odpornością. Objawy nokardiozy mogą często wskazywać na inne choroby i dolegliwości, dlatego odpowiednia diagnoza jest bardzo trudna do postawienia. Przyczyną choroby są gram-dodatnie bakterie tlenowe Nocardia o kształcie delikatnych, rozgałęzionych nitek. Odmiana Nocardia asteroides wywołuje nokardiozę płucną, a Nocardia brasiliensis – nokardiozę podskórną.
Nokardioza
Przyczyny i objawy nokardiozy
Nokardioza to infekcja bakteryjna zazwyczaj rozwijająca się w płucach. Stąd może się rozprzestrzenić na inne organy, przede wszystkim na mózg oraz skórę. Może także zająć nerki, stawy, serce, oczy i kości.
Bakterie odpowiedzialne za nokardiozę można znaleźć w glebie. Do zakażenia dochodzi w wyniku wdychania zainfekowanego pyłu lub gdy bakterie dostaną się do otwartej rany z ziemi czy piasku. Na nokardiozę może zachorować każdy, jednak najbardziej sprzyja jej obniżona odporność.
Czynniki zwiększonego ryzyka nokardiozy to:
- przewlekłe choroby płuc;
- długotrwałe leczenie steroidami;
- nowotwory;
- przeszczepy organów bądź szpiku kostnego;
- AIDS.
Symptomy nokardiozy uzależnione są od typu choroby, czyli narządu, jaki zajęła. Nokardioza płucna objawia się bólami w klatce piersiowej (przede wszystkim podczas oddychania), mokrym kaszlem podbarwionym krwią, gorączką, nocnymi potami i utratą wagi. Gdy nokardioza zajmie mózg, pojawiają się gorączka, ból głowy i drgawki. Do objawów odmiany skórnej tej choroby należą owrzodzenia i ropienie skóry. Czasami zdarza się, że nokardioza przebiega bezobjawowo.
Nokardioza może prowadzić do różnych powikłań w zależności od formy, jaką przybiera. Konsekwencją odmiany płucnej może być spłycenie oddechu. Infekcja skóry prowadzi do powstawania blizn, znamion i zniekształceń. Gdy choroba zajmie mózg, może dojść do upośledzenia jego neurologicznej funkcji.
Diagnostyka i leczenie nokardiozy
Diagnostyka dolegliwości polega na przeprowadzeniu badań, dzięki którym możliwe jest wykrycie bakterii odpowiedzialnych za tę chorobę. W zależności od zajętego narządu wykonuje się:
- biopsję mózgu;
- bronchoskopię;
- biopsję płuc;
- biopsję skóry;
- posiew plwociny.
W celu wyleczenia nokardiozy zazwyczaj stosuje się długotrwałą antybiotykoterapię – może ona trwać od sześciu miesięcy do roku. W zależności od przypadku oraz rodzaju choroby i stopnia jej zaawansowania, leczenie może być jeszcze dłuższe. U chorych, u których w wyniku choroby pojawiły się wrzody na skórze, może być konieczne ich chirurgiczne wysuszenie. Dużą rolę w procesie leczenia odgrywa układ immunologiczny chorego. Jeśli jest osłabiony, leczenie jest bardzo przewlekłe, a rokowania są gorsze.
Najgroźniejsze jest wystąpienie dwóch rodzajów infekcji jednocześnie – ryzyko zgonu w wyniku nokardiozy jest wtedy znacznie wyższe. Z tego względu niezwykle ważne jest niezwłoczne zgłoszenie się do lekarza w razie pojawienia się niepokojących objawów. Leczenie nokardiozy jest długotrwałe, lecz wczesne rozpoczęcie znacznie zwiększa szanse powodzenia.
Źródła
- Dziubek Z. Choroby zakaźne i pasożytnicze, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2003, ISBN 83-200-2748-9
- Buczek A. Choroby pasożytnicze - epidemiologia, diagnostyka, objawy, FnRRRKDN, Lublin 2005, ISBN 83-921869-9-0
- Szczeklik A. (red.), Choroby wewnętrzne, Medycyna Praktyczna, Kraków 2011, ISBN 978-83-7430-289-0
- Kokot F. (red.), Choroby wewnętrzne, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2006, ISBN 83-200-3368-3
Treści w naszych serwisach służą celom informacyjno-edukacyjnym i nie zastępują konsultacji lekarskiej. Przed podjęciem decyzji zdrowotnych skonsultuj się ze specjalistą.
