Przewlekła białaczka limfocytowa i jej objawy
Przewlekła białaczka limfocytowa (PBL) jest chorobą nowotworową, wywodzącą się z podtypu białych krwinek zwanych limfocytami. W przebiegu choroby dochodzi do zajęcia szpiku kostnego, krwi i węzłów chłonnych przez nieprawidłowe limfocyty, które często wypierają prawidłowe komórki układu krwiotwórczego. W przeciwieństwie do prawidłowych limfocytów zmutowane limfocyty nie są w stanie chronić organizmu przed infekcjami.
Na przewlekłą białaczkę limfocytową chorują dorośli przeważnie w wieku powyżej 50 lat. Przebieg choroby może być długotrwały, w przeciwieństwie do ostrych białaczek, kiedy stan chorego pogarsza się z dnia na dzień. Przyczyny choroby nie są znane.
Objawy i fazy choroby
Choroba zwykle rozwija się podstępnie, a pierwsze objawy nie są charakterystyczne. Czasami pierwszym symptomem choroby jest powiększenie węzłów chłonnych w okolicy szyi, pachy lub pachwiny, co skłania chorego do udania się do lekarza. Niektórzy dowiadują się o chorobie podczas okresowych badań lekarskich i laboratoryjnych.
Objawami PBL mogą być:
- zmęczenie,
- pogorszenie tolerancji wysiłku,
- uczucie duszności,
- zakażenia skóry lub innych części ciała,
- przewlekające się infekcje górnych dróg oddechowych lub zapalenia płuc,
- utrata masy ciała,
- intensywne pocenie, zwłaszcza w nocy,
- ucisk i ból w lewym podżebrzu – z powodu powiększonej śledziony.
Jak się rozpoznaje przewlekłą białaczkę limfocytową?
W celu rozpoznania choroby lub oceny odpowiedzi na leczenie bądź jej postępu wykonuje się badanie krwi obwodowej (morfologia krwi z rozmazem) oraz często też badanie szpiku kostnego. Niekiedy wskazane jest też pobranie chirurgiczne powiększonego węzła chłonnego.
Pobranie szpiku
Szpik pobiera się z okolicy mostka lub z miednicy (decyzja należy do wykonującego zabieg lekarza). Pacjent otrzymuje znieczulenie miejscowe, a następnie lekarz specjalną igłą wkłuwa się w kość, gdzie znajduje się szpik kostny, po czym pobiera próbki, zasysając odrobinę szpiku strzykawką. Samo nakłucie szpiku w relacji pacjentów jest bezbolesne, pacjent może jednak odczuwać moment pobrania jako delikatne ssanie lub rozpieranie.
Następnie próbki wysyłane są do laboratorium do specjalnego wybarwienia, aby było widać komórki, a lekarz dokonuje oceny szpiku pod mikroskopem.
Wykonywane jest też tzw. badanie immunofenotypowe (określenie składu białek na powierzchni komórek) oraz badania genetyczne. Rozpoznanie ustala się, jeśli w 1 ul krwi stwierdza się powyżej 5 tys. limfocytów o charakterystycznym immunofenotypie.
Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.