Przewlekła białaczka limfocytowa i jej objawy

Na przewlekłą białaczkę limfocytową chorują dorośli przeważnie w wieku powyżej 50 lat. Przebieg choroby może być długotrwały, w przeciwieństwie do ostrych białaczek, kiedy stan chorego pogarsza się z dnia na dzień. Przyczyny choroby nie są znane.

Objawy i fazy choroby

Choroba zwykle rozwija się podstępnie, a pierwsze objawy nie są charakterystyczne. Czasami pierwszym symptomem choroby jest powiększenie węzłów chłonnych w okolicy szyi, pachy lub pachwiny, co skłania chorego do udania się do lekarza. Niektórzy dowiadują się o chorobie podczas okresowych badań lekarskich i laboratoryjnych.

Objawami PBL mogą być:

• zmęczenie,
• pogorszenie tolerancji wysiłku,
• uczucie duszności,
• zakażenia skóry lub innych części ciała,
• przewlekające się infekcje górnych dróg oddechowych lub zapalenia płuc,
• utrata masy ciała,
• intensywne pocenie, zwłaszcza w nocy,
• ucisk i ból w lewym podżebrzu – z powodu powiększonej śledziony.

Jak się rozpoznaje przewlekłą białaczkę limfocytową?

W celu rozpoznania choroby lub oceny odpowiedzi na leczenie bądź jej postępu wykonuje się badanie krwi obwodowej (morfologia krwi z rozmazem) oraz często też badanie szpiku kostnego. Niekiedy wskazane jest też pobranie chirurgiczne powiększonego węzła chłonnego.

Pobranie szpiku

Szpik pobiera się z okolicy mostka lub z miednicy (decyzja należy do wykonującego zabieg lekarza). Pacjent otrzymuje znieczulenie miejscowe, a następnie lekarz specjalną igłą wkłuwa się w kość, gdzie znajduje się szpik kostny, po czym pobiera próbki, zasysając odrobinę szpiku strzykawką. Samo nakłucie szpiku w relacji pacjentów jest bezbolesne, pacjent może jednak odczuwać moment pobrania jako delikatne ssanie lub rozpieranie.

Następnie próbki wysyłane są do laboratorium do specjalnego wybarwienia, aby było widać komórki, a lekarz dokonuje oceny szpiku pod mikroskopem.

Wykonywane jest też tzw. badanie immunofenotypowe (określenie składu białek na powierzchni komórek) oraz badania genetyczne. Rozpoznanie ustala się, jeśli w 1 ul krwi stwierdza się powyżej 5 tys. limfocytów o charakterystycznym immunofenotypie.

Źródła

1. Stęplewska-Mazur K. Patologia układu krwiotwórczego, Śląska Akademia Medyczna, Katowice 2000, ISBN 83-87114-23-5
2. Dmoszyńska A., Robak T. Podstawy hematologii, Czelej, Lublin 2003, ISBN 83-88063-94-4
3. Hołowiecki J. (red.), Hematologia kliniczna, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2007, ISBN 978-83-200-3938-2
4. Urasiński I. Hematologia kliniczna, Pomorska Akademia Medyczna, Szczecin 1996, ISBN 83-86342-21-8