Rzęsistkowica - objawy, profilaktyka, leczenie
Rzęsistkowica, inaczej trychomonadoza (łac. trichomonadosis), to choroba pasożytnicza przenoszona drogą płciową. Głównym sprawcą tej choroby jest rzęsistek pochwowy (łac. Trichomonas vaginalis) – pierwotniak z grupy wiciowców bytujący w drogach moczowo-płciowych człowieka. Do zakażenia dochodzi zwykle w czasie stosunku seksualnego, rzadziej wskutek korzystania z publicznych toalet, sauny czy używania wspólnego ręcznika z zakażonym oraz w wyniku kąpieli w tej samej wannie. Rzęsistkowica może wystąpić u dzieci – przyczyną jest najprawdopodobniej nieprzestrzeganie zasad higieny przez dorosłych.
Rzęsistkowica - objawy, profilaktyka, leczenie
Rzęsistkowica - objawy
Przebieg rzęsistkowicy u zarażonych mężczyzn ma najczęściej charakter bezobjawowy, dlatego mogą oni nieświadomie zarażać swoje partnerki seksualne. Czasami występują przejściowe objawy, takie jak:
- podrażnienie lub pieczenie penisa,
- stan zapalny na żołędzi,
- bolesność w okolicy krocza,
- wydzielina z cewki moczowej,
- uczucie parcia na mocz,
- trudności z oddawaniem moczu.
U kobiet rzęsistek pochwowy może również bytować przez wiele lat, nie dając żadnych objawów chorobowych. Do spektrum dolegliwości rzęsistkowicy, które nasilają się w trakcie miesiączki, należą:
- uczucie dyskomfortu w dole brzucha,
- ból podczas oddawania moczu,
- pieczenie warg sromowych, krocza, a nawet ud,
- dolegliwości bólowe podczas stosunków seksualnych,
- żółto-zielone upławy o cuchnącej woni.
Gdy rzęsistkowica nie jest leczona, u kobiet może dojść do przewlekłego zapalenia pochwy, zapalenia gruczołu Bartholina, zapalenia cewki moczowej oraz zapalenia pęcherza, zaś u mężczyzn – zapalenia najądrza i gruczołu krokowego. U kobiet w ciąży rzęsistek może być przyczyną pęknięcia błon płodowych lub przedwczesnego porodu.
Rzęsistkowica - profilaktyka i leczenie
Diagnozę rzęsistkowicy stawia się w oparciu o obraz mikroskopowy, świadczący o obecności żywych pierwotniaków w drogach moczowo-płciowych oraz na podstawie wyników laboratoryjnych wydzieliny z pochwy lub wymazu z cewki moczowej. Rzęsistkowica uprawdopodabnia wystąpienie innych chorób wenerycznych, np. kiły, rzeżączki czy chlamydiozy, dlatego lekarz ginekolog może zlecić dodatkowe badania na obecność krętka białego, dwoinki rzeżączki czy chlamydii.
W celu zapobiegania i minimalizowania ryzyka zarażenia się rzęsistkowicą zaleca się abstynencję seksualną, pozostawanie w związku monogamicznym ze zdrowym partnerem, używanie podczas stosunków prezerwatyw i przestrzeganie zasad higieny okolic intymnych. Przygodne kontakty seksualne z nieznajomymi osobami mogą przyczynić się do wystąpienia chorób wenerycznych, w tym rzęsistkowicy.
Leczenie rzęsistkowicy polega głównie na podawaniu pochodnych imidazolu oraz metronidazolu – leku o działaniu pierwotniakobójczym oraz bakteriobójczym wobec drobnoustrojów beztlenowych. Aby uniknąć ponownego zarażenia i aby leczenie było skuteczne, trzeba objąć farmakoterapią wszystkich partnerów seksualnych osoby zarażonej rzęsistkiem pochwowym. W czasie leczenia należy wykazać się wstrzemięźliwością seksualną. Metronidazolu nie powinny przyjmować kobiety w ciąży.
Źródła
- Polskie Towarzystwo Ginekologiczne
- Dziubek Z., (red.), Choroby zakaźne i pasożytnicze, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2003, ISBN 83-200-2748-9.
- Cianciara J., Juszczyk J., Choroby zakaźne i pasożytnicze, Czelej, Lublin 2007, ISBN 978-83-60608-34-0
- Jabłońska S., Majewski S., Choroby skóry i choroby przenoszone drogą płciową, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2010, ISBN 978-83-200-4154-5
Treści w naszych serwisach służą celom informacyjno-edukacyjnym i nie zastępują konsultacji lekarskiej. Przed podjęciem decyzji zdrowotnych skonsultuj się ze specjalistą.
