Zolafren – wskazania, przeciwwskazania, dawkowanie, działania niepożądane

Zolafren to wydawany na receptę lek, który wykorzystuje się w leczeniu schizofrenii oraz epizodów manii (średnio i ciężko nasilonych). Zaliczany jest do grupy leków przeciwpsychotycznych, substancją czynną jest olanzapina. Jak i kiedy stosować lek? Jak szybko działa Zolafren? Czy Zolafren ma zamienniki?

1. Co to jest Zolafren?

Zolafren to lek, którego substancją czynną jest olanzapina. Ma postać powlekanych tabletek. Należy do grupy leków przeciwpsychotycznych, wykazuje działanie przeciwmaniakalne, wpływa także na stabilizację nastroju. Dlatego też wykorzystuje się go w terapii chorób o podłożu psychicznym.

Pozostałe składniki leku Zolafren to laktoza jednowodna, karboksymetyloskrobia sodowa, celuloza mikrokrystaliczna, magnezu stearynian, hypromeloza, makrogol 400, tytanu dwutlenek (E 171), żelaza tlenek żółty (E 172), żółcień pomarańczowa oraz lak (E 110).

Na rynku polskim dostępne są także inne preparaty zawierające olanzapinę: Zolafren-Swift, Olpinat, Ranofren, Anzorin, Olanzaran, Olanzapina Mylan, Olanzapine Bluefish, Olanzapina Stada, Olanzapine Apotex, Olanzapine Lekam, Olzapin, Olazax, Zopridoxin, Egolanza, Zalasta, Zolaxa, Zyprexa, Olanzin.

2. Jakie są wskazania do stosowania leku Zolafren?

Na co jest Zolafren? Lek wykorzystywany jest w leczeniu niektórych chorób o podłożu psychicznym. Stosuje się go w terapii:

• schizofrenii,
• epizodów manii,
• zapobieganiu nawrotom choroby afektywnej dwubiegunowej (u tych pacjentów, u których uzyskano dobrą odpowiedź na olanzapinę w leczeniu manii).

3. Zolafren – przeciwwskazania

Podstawowe przeciwwskazania do przyjmowania preparatu to przede wszystkim:

• uczulenie na olanzapinę,
• nadwrażliwość lub uczulenie na którykolwiek z pozostałych składników,
• choroby oczu, niektóre rodzaje jaskry, zwiększone ciśnienie w oku,
• wiek poniżej 18 lat.

4. Zolafren – środki ostrożności

Szczególną ostrożność podczas stosowania leku zaleca się w przypadku osób w podeszłym wieku z rozpoznaniem otępienia. Ponadto pacjenci powinni poinformować lekarza, jeśli chorują na cukrzycę, czy chorobę Parkinsona. Należy także powiadomić lekarza o chorobach serca, wątroby lub nerek, niedrożności jelit, zaburzeniach dotyczących gruczołu krokowego, napadach drgawek, chorobach krwi, czy udarze. Lekarz powinien wiedzieć także o ewentualnej utracie soli w wyniku biegunki i wymiotów, stosowania diuretyków.

Podczas przyjmowania leku Zolafren nie należy sięgać po alkohol.

Zolafren a inne leki

Przed rozpoczęciem leczenia należy poinformować lekarza o wszystkich przyjmowanych lekach oraz tych, które pacjent planuje stosować. W szczególności należy powiadomić lekarza o stosowaniu:

• leków stosowanych w leczeniu choroby Parkinsona,
• karbamazepiny,
• fluwoksaminy,
• cyprofloksacyny.

Ciąża i karmienie piersią

O tym, czy lek może być stosowany przez kobiety w ciąży, decyduje lekarz. Z uwagi na to, że niewielkie ilości leku mogą przenikać do mleka ludzkiego, Zolafren nie powinien być stosowany przez kobiety karmiące piersią.

5. Jak dawkować Zolafren?

Zolafren przyjmuje się doustnie w dawce określonej przez lekarza. Dawka dobowa leku, w zależności od wskazania, może wynosić od 5 do 20 mg. Lek przyjmuje się raz na dobę o stałej porze.

Kiedy zaczyna działać Zolafren? Poprawa stanu klinicznego pacjenta w przypadku stosowania leków z olanzapiną następuje zazwyczaj po kilku dniach lub tygodniach.

Zolafren – jak długo?

Działanie leku oraz jego skuteczność w terapii ocenia lekarz. Dlatego też nie należy samodzielnie przerywać leczenia, nawet w przypadku zaobserwowania poprawy. Lek należy przyjmować tak długo, jak zaleca to lekarz.

Jak odstawić Zolafren? Jeśli lekarz uzna, że leczenie może zostać przerwane, zaleca stopniowe zmniejszenie dawki.

6. Zolafren – skutki uboczne

Zgodnie z treścią ulotki, Zolafren może powodować następujące działania niepożądane:

• wzrost masy ciała, wzmożone uczucie głodu,
• zatrzymanie wody w organizmie (skutkiem, którego są obrzęki rąk, stóp, okolicy kostek),
• nadmierna senność,
• zawroty głowy,
• niepokój,
• sztywność, czy skurcz mięśni,
• zaburzenia mowy,
• zaparcia,
• suchość błony śluzowej jamy ustnej,
• wysypka,
• zmęczenie,
• zaburzenia seksualne,
• zwiększenie stężenia prolaktyny we krwi,
• zmiany w liczbie niektórych komórek krwi i stężenia lipidów w krwiobiegu,
• zwiększenie stężenia cukrów we krwi i moczu.

Na początku leczenia może pojawić się także zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych o przemijającym charakterze.

Lekarza należy powiadomić niezwłocznie w przypadku pojawienia się objawów, takich jak:

• zakrzepy krwi w żyłach,
• gorączka występująca z przyspieszonym oddechem, sztywnością mięśni, sennością i poceniem się,
• nieprawidłowe ruchy, zwłaszcza w obrębie twarzy czy języka,
• ciężkie reakcje alergiczne.

Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.