Zwichnięcie stawu barkowo-obojczykowego
Zwichniecie stawu barkowo-obojczykowego powstaje najczęściej w wyniku upadku na ramię i rozerwania więzadeł w obrębie obwodowej części obojczyka. Staw barkowo-obojczykowy ma stosunkowo niewielką ruchomość. Jest jednym z niewielu stawów w organizmie człowieka, którym nie potrafimy ruszać w sposób izolowany. Obwodowy odcinek obojczyka ustawiony jest wysoko, przy czym maskuje to obrzęk i krwiak. Jeśli zwichnięcie stawu barkowo-obojczykowego jest pełne, wymaga leczenia chirurgicznego.
1. Przyczyny i objawy zwichnięcia stawu barkowo-obojczykowego
Mechanizm urazu jest oczywisty. Najczęściej jest to upadek bezpośrednio na ramię bądź też na wyprostowaną rękę. W takiej sytuacji obojczyk opiera się o żebra klatki piersiowej, a łopatka popchnięta zostaje ku dołowi, w wyniku czego uszkodzeniu ulega właśnie staw barkowo-obojczykowy i więzadła w jego okolicy.
Wyróżniamy sześć stopni uszkodzenia stawu barkowo-obojczykowego w zależności od stopnia przemieszczenia obojczyka oraz uszkodzenia struktur więzadłowych. Stopień pierwszy to delikatne naciągnięcie torebki stawu, bez jej większego uszkodzenia. Stopień piąty i szósty to duże przemieszczenie obojczyka z uszkodzeniem torebki stawu barkowo-obojczykowego, zerwaniem więzadeł barkowo-obojczykowych oraz kruczo-obojczykowych.
Do typowych objawów zwichnięcia stawu barkowo-obojczykowegozaliczamy:
- ból i tkliwość nad stawem,
- obrzęk,
- ból w trakcie ruchu w stawie ramiennym,
- wyraźne odstawanie obojczyka do góry,
- objaw klawisza – wystający koniec obojczyka można wcisnąć na miejsce palcem, jednak po zwolnieniu ucisku obojczyk ponownie odskakuje.
2. Leczenie zwichnięcia stawu barkowo-obojczykowego
Zazwyczaj dokładne badanie lekarskie wystarcza do oceny stopnia uszkodzenia. Niewielka niestabilność świadczy o uszkodzeniu więzadeł barkowo-obojczykowych. Dla potwierdzenia rozpoznania zawsze warto wykonać zdjęcie rentgenowskie. Nie wykaże nam ono uszkodzonych więzadeł, ale pokaże stopień i kierunek przemieszczenia obojczyka oraz uwidoczni ewentualne złamania kostne.
Uraz pierwszego stopnia leczy się zachowawczo. Zaleca się odpoczynek, przykładanie lodu, używanie łagodnych środków przeciwbólowych oraz unieruchomienie w temblaku. Ważne jest jak najwcześniejsze wykonywanie ćwiczeń w pełnym zakresie ruchu oraz powrót do aktywności sportowej. Uważa się, że typ II uszkodzenia powinien być leczony w podobny sposób, jednak przesunięcie obojczyka o ½ jego szerokości wymaga tapingu oraz unieruchomienia na 2-3 tygodnie, a dźwiganie czy sporty kontaktowe możliwe są dopiero po 6 tygodniach.
Najcięższe uszkodzenia z dużym przemieszczeniem obojczyka oraz rozerwaniem aparatu więzadłowego powinno leczyć się operacyjnie. Leczenie zachowawcze w takim przypadku przeważnie daje wyniki satysfakcjonujące u osób, które nie są zbyt aktywne. Nie pojawiają się żadne dolegliwości w czasie wykonywania czynności dnia codziennego. Sportowcy jednak muszą być potraktowani specjalnie. Oni po leczeniu zachowawczym mogą mieć dolegliwości w czasie mocnego obciążania stawu, np. w czasie rzucania oszczepem, oraz są narażeni na rozwój zwyrodnienia stawu barkowo-obojczykowego w przyszłości.
Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki.