Zwichnięcie stawu barkowo-obojczykowego
Zwichniecie stawu barkowo-obojczykowego powstaje najczęściej w wyniku upadku na ramię i rozerwania więzadeł w obrębie obwodowej części obojczyka. Staw barkowo-obojczykowy ma stosunkowo niewielką ruchomość. Jest jednym z niewielu stawów w organizmie człowieka, którym nie potrafimy ruszać w sposób izolowany. Obwodowy odcinek obojczyka ustawiony jest wysoko, przy czym maskuje to obrzęk i krwiak. Jeśli zwichnięcie stawu barkowo-obojczykowego jest pełne, wymaga leczenia chirurgicznego.
Zwichniecie stawu barkowo-obojczykowego powstaje najczęściej w wyniku upadku na ramię i rozerwania więzadeł w obrębie obwodowej części obojczyka
W tym artykule:
Przyczyny i objawy zwichnięcia stawu barkowo-obojczykowego
Mechanizm urazu jest oczywisty. Najczęściej jest to upadek bezpośrednio na ramię bądź też na wyprostowaną rękę. W takiej sytuacji obojczyk opiera się o żebra klatki piersiowej, a łopatka popchnięta zostaje ku dołowi, w wyniku czego uszkodzeniu ulega właśnie staw barkowo-obojczykowy i więzadła w jego okolicy.
Wyróżniamy sześć stopni uszkodzenia stawu barkowo-obojczykowego w zależności od stopnia przemieszczenia obojczyka oraz uszkodzenia struktur więzadłowych. Stopień pierwszy to delikatne naciągnięcie torebki stawu, bez jej większego uszkodzenia. Stopień piąty i szósty to duże przemieszczenie obojczyka z uszkodzeniem torebki stawu barkowo-obojczykowego, zerwaniem więzadeł barkowo-obojczykowych oraz kruczo-obojczykowych.
Do typowych objawów zwichnięcia stawu barkowo-obojczykowegozaliczamy:
Postępowanie w przypadku złamania ręki
- ból i tkliwość nad stawem,
- obrzęk,
- ból w trakcie ruchu w stawie ramiennym,
- wyraźne odstawanie obojczyka do góry,
- objaw klawisza – wystający koniec obojczyka można wcisnąć na miejsce palcem, jednak po zwolnieniu ucisku obojczyk ponownie odskakuje.
Leczenie zwichnięcia stawu barkowo-obojczykowego
Zazwyczaj dokładne badanie lekarskie wystarcza do oceny stopnia uszkodzenia. Niewielka niestabilność świadczy o uszkodzeniu więzadeł barkowo-obojczykowych. Dla potwierdzenia rozpoznania zawsze warto wykonać zdjęcie rentgenowskie. Nie wykaże nam ono uszkodzonych więzadeł, ale pokaże stopień i kierunek przemieszczenia obojczyka oraz uwidoczni ewentualne złamania kostne.
Uraz pierwszego stopnia leczy się zachowawczo. Zaleca się odpoczynek, przykładanie lodu, używanie łagodnych środków przeciwbólowych oraz unieruchomienie w temblaku. Ważne jest jak najwcześniejsze wykonywanie ćwiczeń w pełnym zakresie ruchu oraz powrót do aktywności sportowej. Uważa się, że typ II uszkodzenia powinien być leczony w podobny sposób, jednak przesunięcie obojczyka o ½ jego szerokości wymaga tapingu oraz unieruchomienia na 2-3 tygodnie, a dźwiganie czy sporty kontaktowe możliwe są dopiero po 6 tygodniach.
Najcięższe uszkodzenia z dużym przemieszczeniem obojczyka oraz rozerwaniem aparatu więzadłowego powinno leczyć się operacyjnie. Leczenie zachowawcze w takim przypadku przeważnie daje wyniki satysfakcjonujące u osób, które nie są zbyt aktywne. Nie pojawiają się żadne dolegliwości w czasie wykonywania czynności dnia codziennego. Sportowcy jednak muszą być potraktowani specjalnie. Oni po leczeniu zachowawczym mogą mieć dolegliwości w czasie mocnego obciążania stawu, np. w czasie rzucania oszczepem, oraz są narażeni na rozwój zwyrodnienia stawu barkowo-obojczykowego w przyszłości.
Źródła
- Rola rehabilitacji w leczeniu pacjentów po urazach narządu ruchu
- Dziak A. (red.), Rehabilitacja ortopedyczna: Tom 1-2, Urban & Partner, Wrocław 2009, ISBN 978-83-7609-081-8
- Gaździk T., Podstawy ortopedii i traumatologii narządu ruchu, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2001, ISBN 83-200-3317-9
- Szulc A. (red.), Wiktora Degi ortopedia i rehabilitacja tom 1-2, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2003, ISBN 83-200-2823-X
Treści w naszych serwisach służą celom informacyjno-edukacyjnym i nie zastępują konsultacji lekarskiej. Przed podjęciem decyzji zdrowotnych skonsultuj się ze specjalistą.
