Dexaven - charakterystyka, wskazania, przeciwwskazania, dawkowanie, skutki uboczne

Dexaven to lek wypisywany wyłącznie na receptę. Dexaven to roztwór, który przeznaczony jest do wstrzykiwania. Substancją czynną leku jest deksametazon, który wykazuje silne i długotrwałe działanie przeciwzapalne, immunosupresyjne oraz przeciwalergiczne. Dexaven łagodzi objawy, ale nie wpływa na przyczynę ich pojawiania.

Deksametazon stosowany ogólnie powstrzymuje produkcję hormonów sterydowych kory nadnerczy. Dexaven po wstrzyknięciu dożylnym maksymalne stężenie we krwi osiąga już po około 30 minutach, natomiast po podaniu domięśniowym po około 60 minutach. Preparat w płynie mózgowo-rdzeniowym maksymalne stężenie wykazuje po 4 godzinach.

Dexaven stosuje się w chorobach autoimmunologicznych, a także w chorobie reumatycznej, reumatoidalnym zapaleniu stawów oraz w liszaju rumieniowatym. Wskazaniem do stosowania dexavenu jest także stan bezpośredniego zagrożenia życia czyli: wstrząs anafilaktyczny, obrzęk głośni, a także zakażenia z powikłaniami krążeniowymi oraz mózgowymi. Dexaven stosowany jest także przy zmniejszaniu objawów stanu zapalnego, a także hamuje odczyny uczuleniowe i odpornościowe. Dexaven przepisywany jest tylko w sytuacjach koniecznych na jak najkrótszy okres, ponieważ po długotrwałym stosowaniu występują często skutki uboczne.

Jeśli chodzi o stosowanie dexavenu w stanach zagrażających życiu, to nie istnieją żadne przeciwwskazania. Najlepiej jednak w takich sytuacjach nie stosować leku dłużej niż dwa lub trzy dni. W innych przypadkach nie należy stosować dexavenu u osób z grzybicami układowymi, a także nie należy podawać domięśniowo u osób z samoistną plamicą małopłytkową. Przeciwwskazaniem do stosowania dexavenu jest także nadwrażliwość lub uczulenie na jakikolwiek składnik leku. Stosowanie leku u kobiet w ciąży oraz w okresie karmienia piersią może odbyć się tylko wtedy, kiedy lekarz uzna to za absolutnie konieczne.

• Dlaczego kobiety są bardziej narażone na choroby autoimmunologiczne niż mężczyźni?
• Znaleziono nowy sposób leczenia astmy i chorób autoimmunologicznych
• Choroby reumatyczne a oczy

Preparat to roztwór, który podaje się dożylnie lub domięśniowo. Przed podaniem zawartość ampułki należy odpowiednio rozcieńczyć. Lekarz indywidualnie wyznacza dawkowanie w zależności od choroby oraz od stanu chorego. Zwykle stosuje się 4–16 mg na dobę, wyjątkowo do 32 mg na dobę. lub 4–8 mg. Lekarz podczas leczenia dexavenem będzie dążył do stosowania jak najmniejszych dawek dexavenu. Jeśli lek był przyjmowany przez dłuższy czas, nie należy od razu odstawiać leczenia. Lek należy odstawiać stopniowo.

Stosowanie dexavenu może wywoływać działania niepożądane, ale nie występują one u wszystkich osób. Najczęstsze skutki uboczne po przyjmowania dexavenu to objawy zespołu Cushinga, czyli: rozstępy, zmiany troficzne skóry, trądzik, nadmierne owłosienie, zanik mięśni, nadciśnienie tętnicze, obrzęki, zaburzenia tolerancji glukozy, osteoporoza, zaburzenia miesiączkowania. Podczas kuracji lekiem może wystąpić także: zaćma, jaskra, wrzody, zapalenie trzustki oraz krwawienie z przewodu pokarmowego.