Miód wrzosowy – właściwości lecznicze i stosowanie

Miód wrzosowy to mało popularny produkt o ograniczonej dostępności. Jest miodem nektarowym wytwarzanym przez pszczoły z wrzosów. To urokliwe, wieloletnie i kwasolubne krzewinki, które rosną na glebach o różnej wilgotności od suchych piasków po bagna (zawsze kwaśnych i ubogich).

To jeden z najdroższych polskich miodów. Trudno go też zdobyć z uwagi na ograniczony dostęp do wrzosowych pożytków w Polsce (tych nie ma zbyt wiele) oraz niesprzyjające warunki atmosferyczne panujące we wrześniu, kiedy to kwitną wrzosy (wrzosy tak naprawdę kwitną od sierpnia, jednak pełnia ich rozkwitu jest możliwa dopiero we wrześniu do października).

Jak rozpoznać miód wrzosowy? Ma ciemną barwę (rubinowo-brunatną), przyjemny, lekko gorzkawy smak i delikatny, wyczuwalny aromat wrzosu. Wyróżnia się tym, że w stanie płynnym ma galaretowatą postać.

W procesie krystalizacji jego konsystencja zmienia się na ziarnistą i masłowatą (ma lekko pomarańczowy kolor). Jest mniej lejący od typowych jasnych miodów. Wynika to z jego składu i właściwości.

Czym wyróżnia się miód wrzosowy? Wprawdzie zarówno skład, jak i wartości odżywcze produktu różnią się w zależności od sezonowego zbioru, przyjmuje się, że miód wrzosowy w porównaniu z innymi gatunkami miodu zawiera:

• więcej fruktozy, stosunkowo mało sacharozy (Każdy miód to przede wszystkim bogactwo węglowodanów),
• więcej wody (ponad 20%),
• nieco więcej aminokwasów, zarówno jeśli chodzi o ilość białka, jak i liczbę poszczególnych aminokwasów w produkcie,
• znacznie większą ilość enzymów (nawet kilkukrotnie w porównaniu z miodem rzepakowym czy akacjowym).

To sprawia, że miód wrzosowy nie należy do miodów stabilnych. Może też ulegać fermentacji. Z tego powodu należy go przechowywać nie tylko w suchych, ale i chłodnym miejscu (nawet w lodówce).

Co ważne, w miodzie wrzosowym można znaleźć witaminę A i witaminy z grupy B, sporo neorohormonów (cholina i acetylocholina) i hormonu wzrostu, a także 40 biopierwiastków na czele z wapniem, potasem, chlorem, fosforem czy magnezem oraz inhubinę, która posiada właściwości antyseptyczne, hamując bakterie i wirusy.

Miód wrzosowy, nazywany królem miodów, jest ceniony za swoje właściwości lecznicze i prozdrowotne. Posiada właściwości antyseptyczne i bakteriobójcze. To dlatego doskonale sprawdza się w leczeniu przeziębienia.

Z uwagi na zawartość kwasów organicznych, które dodatkowo mają działanie przeciwwirusowe i wzmacniające układ odpornościowy, miód wrzosowy warto stosować nie tylko w przebiegu infekcji, ale i w profilaktyce.

Konsumowany na co dzień wzmacnia układ odpornościowy i rozgrzewa, zapobiegając pojawieniu się niepokojących objawów przeziębienia. Ponadto miód wrzosowy jest pomocny w chorobach:

• układu moczowo-płciowego, zwłaszcza prostaty i dróg moczowych. Dzięki działaniu bakteriobójczemu i antyseptycznemu wspiera leczenie zapalenia prostaty, na rozwój którego są narażeni głównie mężczyźni po 40. roku życia,
• układu pokarmowego, ponieważ łagodzi stany zapalne w obrębie żołądka i jelit. Pomaga w przypadku biegunki, zgagi i refluksu. Wspomaga gojenie tkanki przełyku, ale i trawienie. Pomaga regulować pracę jelit, ułatwiając przyswajanie pozostałych produktów.

Miód wrzosowy warto włączać do diety sportowców oraz rekonwalescentów, osób dochodzących do siebie po chorobach czy zabiegach. Ma to związek z tym, że miód, nie tylko wrzosowy jest dobrym źródłem łatwo przyswajalnej energii w postaci węglowodanów.

Miód wrzosowy jest nie tylko zdrowy, ale i smaczny. To dokonały dodatek do kanapek, owsianek, naleśników czy gofrów, a także herbaty czy lemoniady. Świetnie komponuje się z różnego typu serami.

Aby spożywanie miodu przynosiło maksymalnie dużo korzyści dla zdrowia, trzeba pamiętać, że w wysokiej temperaturze (powyżej 40 stopni) każdy traci swoje prozdrowotne właściwości. Najkorzystniej jest jeść go na zimno.

Ponieważ indeks glikemiczny (IG) miodu jest dosyć wysoki (przekracza 60), powinny go unikać osoby zmagające się z nietolerancją glukozy i cukrzycą typu II.

Oczywiste jest także, że nie mogą go jeść alergicy mający problem z miodem oraz dzieci poniżej 1. roku życia, z uwagi na ryzyko zakażenia Clostridium botulinum.