Miopatia – charakterystyka, objawy, rodzaje, leczenie
Miopatia to stan chorobowy mięśni, który je osłabia w efekcie prowadząc do zaniku. Miopatie dzielimy na wodzone i nabyte. Choroba jest nieuleczalna i wymaga intensywnej rehabilitacji.
1. Charakterystyka miopatii
Miopatia to ogół chorób mięśni, które wynikają ze stanów zapalnych. Jest nieuleczalna. Powody rozwoju miopatii nie są jasne, jednak choroba wiąże się z zaburzeniami hormonalnymi, wadami wrodzonymi, infekcjami bakteryjnymi lub nadużywaniem alkoholu i substancji psychoaktywnych.
Zmiany chorobowe w miopatii atakują pierwotna tkankę mięśniową, co prowadzi do osłabienia i zaburzenia napięcia mięśni. Efektem degradacji jest częściowy lub całkowity ich zanik. Medycyna wyróżnia kilka typów miopatii, w zależności od objawów i czynników rozwoju stanów zapalnych.
2. Miopatia wrodzona
Miopatia dzieli się na dwie podstawowe grupy: miopatie wrodzoną i nabytą. Miopatia wrodzona zawsze jest uwarunkowana genetycznie. Chorują całe pokolenia, albo tylko męska część drzewa genealogicznego, jeśli miopatia sprzęża się z chromosomem X, czyniąc kobiety nosicielkami.
Miopatia wrodzona bywa, ale nie musi być dziedziczona. Mutacje genów w okresie płodowym mogą prowadzić do zaburzeń funkcjonowania mięśni, które uaktywniają się przez całe życie, w okresie dziecięcym opóźniając naukę siadania i chodzenia, w podeszłym wieku uniemożliwiając wejście po schodach i silne bóle mięśni.
W miopatii dziecięcej pojawia się też szybko postępujące skrzywienie kręgosłupa i częste infekcje.
3. Miopatia mitochondrialna
Miopatia mitochondrialna atakuje mitochodndrium odpowiedzialne za wytwarzanie energii dla komórek ciała, kontrolowanie ich działania, obumieranie i odtwarzanie.
Miopatia mitochondrialna jest również nazywana zespołem Leigha, najczęściej dziedziczonym z matki na córkę. Uaktywnia się między 8. a 12. rokiem życia dziecka i daje często mylące objawy.
Miopatia mitochondrialna może wiązać się z anoreksją, nawracającymi wymiotam, utrudnieniem przełykania, napadami hiperwentylacji, cofaniem w rozwoju, zarówno fizycznym jak i psychicznym i osłabieniem mięśni.
Miopatia tego typu to także błądzenie wzrokiem, nienaturalne, niezamierzone wykręcanie kończyn i deficyty umysłowe.
4. Miopatia polekowa i poalkoholowa
Drugą grupę miopatii stanowią choroby nabyte. Mogą wynikać ze stanów zapalnych, zaburzeń endokrynologicznych lub przyjmowania leków i narkotyków.
Penicylina, statyny, fibraty, leki przeciwkrwotoczne i przeciwpadaczkowe, przeciwpasożytnicze i stosowane w zakażeniu HIV, amfetamina, a także alkohol są głównymi winowajcami miopatii nabytych. Ten rodzaj miopatii daje objawy w postaci symetrycznego osłabienia mięśni rąk, nóg i tułowia. Pojawiają się też bóle mięśni i sztywność.
5. Jak skutecznie leczyć schorzenie?
Najważniejszą kwestią w leczeniu miopatii jest rehabilitacja. Choroba jest nieuleczalna, dlatego jedynym ratunkiem jest pobudzanie mięśni do pracy, by nie doprowadzić do ich całkowitego zaniku.
W późniejszych etapach choroby stosuje się również leki na bazie acetazolamidu, chlorotiazydu i spironolaktonu. Mimo trwających prób wynalezienia skutkującej terapii, uważa się, że kluczem jest zachowanie ruchomości ciała i dbanie o formę mięśni.
Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.