Sacharaza - charakterystyka enzymu, działanie, zastosowanie
Sacharaza jest enzymem z grupy hydrolaz, który odpowiada za rozkład cząsteczki sacharozy na glukozę i fruktozę. Sacharaza wydzielana jest przez gruczoły jelitowe do jelita cienkiego. Jest ona składnikiem soku jelitowego. Co jeszcze warto o niej wiedzieć? Jakie jest zastosowanie sacharazy?
Czym jest sacharaza?
Sacharaza to enzym, który należy do grupy hydrolaz. Odpowiada on za rozkład sacharozy na fruktozę i glukozę. Oprócz tego, enzym powoduje hydrolizę trójcukru rafinozy do fruktozy i dwucukru melibiozy.
Sacharaza wydzielana jest przez gruczoły jelitowe do jelita cienkiego i stanowi składnik soku jelitowego. W latach sześćdziesiątych XIX wieku, sacharaza została po raz pierwszy wyizolowana z ekstraktu drożdży. Twórcą eksperymentu był francuski chemik i polityk Marcellin Pierre Berthelot.
Warto nadmienić, że pszczoły wykorzystują sacharazę do hydrolizy sacharozy. Robią to po to, by wytworzyć miód z nektaru.
Inne nazwy sacharazy to: beta-D-fruktofuranozydaza, inwertaza.
W jaki sposób działa sacharaza?
Sacharaza katalizuje hydrolizę wiązania fruktofuranozydowego sacharozy. Mówiąc ściślej, jest odpowiedzialna za rozkład sacharozy na fruktozę i glukozę. W trakcie tego procesu dochodzi do zmiany kierunku skręcania płaszczyzny polaryzacji światła spolaryzowanego. Ponadto, sacharaza odpowiada za hydrolizę trójcukru rafinozy do fruktozy i dwucukru melibiozy.
Sacharaza jest również jednym ze składników soku jelitowego - izotonicznego płynu ustrojowego, który jest wydzielany przez gruczoły cienkiego jelita. W ludzkim organizmie beta-D-fruktofuranozydaza jest usytuowana na wewnętrznej powierzchni komórek nabłonka wyściełającego jelito cienkie.
Zastosowanie sacharazy
Do użytku przemysłowego, sacharaza pozyskiwana jest przede wszystkim z drożdży Saccharomyces cerevisiae. Jakie jest zastosowanie sacharazy?
Beta-D-fruktofuranozydaza znalazła zastosowanie w przemyśle cukierniczym. Używa się jej do produkcji syropów cukru inwertowanego. Syropy te używane są do wyrobu konfitury, marmolady, likierów, a także miodu syntetycznego.
Źródła
- Praca zbiorowa pod red. A. Dubina i B. Turyny. Instytut Biologii Molekularnej Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 1999
Treści w naszych serwisach służą celom informacyjno-edukacyjnym i nie zastępują konsultacji lekarskiej. Przed podjęciem decyzji zdrowotnych skonsultuj się ze specjalistą.