Chlorki we krwi - prawidłowy poziom, interpretacja wyników
Obdarzony ładunkiem ujemnym anion chlorkowy razem z dodatnim kationem sodowym są najważniejszymi jonami płynu pozakomórkowego organizmu. Około 88% chloru lokalizuje się w przestrzeni wodnej pozakomórkowej. Ze względu na swoje wzajemne powiązanie poziom chlorków we krwi zmienia się analogicznie do zmian poziomu sodu we krwi. Spadkowi lub wzrostowi sodu we krwi towarzyszą takie same zmiany stężenia jonu chlorkowego. Na stężenie chlorków we krwi wpływa jego podaż z pożywieniem oraz utrata przez nerki z moczem, przez skórę z potem oraz wydzielinami i wydalinami przewodu pokarmowego (uporczywe wymioty i biegunki). Poziom chlorków we krwi ma istotne znaczenie dla utrzymania prawidłowej równowagi wodno-elektrolitowej w organizmie, co z kolei ma wpływ na pobudliwość nerwowo-mięśniową oraz na wydzielanie kwasu solnego w żołądku.
1. Chlorki we krwi - prawidłowy poziom
W celu oznaczenia poziomu chlorków we krwi pobiera się do badania próbkę krwi, najczęściej z żyły łokciowej. W warunkach prawidłowych stężenie chlorków we krwi waha się od 95 do 105 mmol/l. Badanie poziomu chlorków we krwi jest często wykorzystywane do oznaczania, tzw. luki anionowej, czyli różnicy między głównym kationem, jakim jest sód, a sumą głównych anionów, czyli wodorowęglanów i chloru. W prawidłowych warunkach powinna ona wynosić od 8 do 16 mmol/l. Jej zwiększenie występuje przede wszystkim w kwasicy metabolicznej (nieoddechowej), na przykład mleczanowej czy ketonowej.
2. Chlorki we krwi - interpretacja wyników
Niedobory jonów chlorkowych we krwi mogą być związany z ich niską podażą w diecie. Głównym jego źródłem w pożywieniu jest sól kuchenna. U dorosłego człowieka niedobory chlorku w diecie zdarzają się bardzo rzadko, natomiast mogą się pojawić u niemowląt karmionych bezsolnymi pokarmami.
Niedobory anionu chlorkowego we krwi wiążą się także z jego nadmierną utratą w trakcie uporczywych wymiotów. Chlor jako składnik kwasu solnego jest wtedy tracony wraz z treścią żołądkową. Ponieważ jednocześnie tracony jest jon wodorowy, to hipochloremii towarzyszy również zasadowica metaboliczna (nieoddechowa). W podobnym mechanizmie dochodzi do utraty chloru podczas długotrwałego odsysania treści żołądkowej przez sondę wprowadzoną do żołądka w celach leczniczych.
Inną przyczyną jest stosowanie leków moczopędnych, które prowadzą do nadmiernej utraty chlorków z moczem. Podobnie zaburzenia wchłaniania jonów w kanalikach nerkowych w przebiegu różnych tubulopatii cewkowych nerek prowadzą do utraty tego jonu wraz z moczem.
Chlorki tracimy także przez skórę w wyniku pocenia się, dlatego nieuzupełnianie wody lub picie wody ubogiej w jony podczas upałów może powodować odwodnienie organizmu i niedobór elektrolitów, między innymi chloru.
Natomiast do zwiększenia stężenia chlorków we krwi prowadzić może ich nadmierna podaż w diecie lub nadmierne dożylne podawanie chlorku sodu w celach leczniczych. Ponadto może ono wystąpić w przypadku odwodnienia hipertonicznego (z zwiększoną utratą wody w stosunku do elektrolitów), a także w przebiegu niektórych chorób nerek.
Musisz to wiedzieć
Zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej organizmu, w tym hipochloremia i hiperchloremia, prowadzą przede wszystkim do objawów ze strony układu nerwowo-mięśniowego, takich jak osłabienie siły mięśniowej lub bolesne skurcze mięśni, zawroty głowy, omdlenia, uczucie osłabienia. Mogą się także pojawić nudności i wymioty, parestezje, drgawki, utrata przytomności, a w skrajnych przypadkach nawet zgon. Dlatego tak ważne jest utrzymanie równowagi wodnej i elektrolitowej organizmu. Warto przy tym pamiętaż, że właściwy poziom chlorków ma tę równowagę ogromny wpływ.
Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.