Trwa ładowanie...

Padaczka Rolanda - przyczyny, objawy, rozpoznanie, codzienne życie z padaczką, leczenie

 Paula Komendarczuk
22.04.2021 12:21
Padaczka Rolanda jest diagnozowana u dzieci powyżej 10. roku życia, głównie wśród chłopców.
Padaczka Rolanda jest diagnozowana u dzieci powyżej 10. roku życia, głównie wśród chłopców. (123rf)

Padaczka Rolanda to choroba genetyczna rozpoznawana najczęściej u dzieci po 10. roku życia, ale diagnozuje się ją również w młodszym wieku. Napady trwają krótko i mają miejsce po przebudzeniu lub w czasie snu. Padaczka rolandyczna ustępuje w momencie osiągnięcia dojrzałości płciowej. Co warto wiedzieć o padaczce Rolanda?

spis treści

1. Co to jest padaczka Rolanda?

Padaczka Rolanda (padaczka rolandyczna) to genetycznie uwarunkowane schorzenie diagnozowane najczęściej u dzieci po 10. roku życia, choć zdarza się również u młodszych. Przebieg padaczki jest określany jako łagodny i powiązany z dojrzewaniem mózgu.

2. Przyczyny padaczki Rolanda

Epilepsja Rolanda to choroba genetyczna, prawdopodobnie związana z chromosomem 15q14 w regionie podjednostki alfa-7 receptora acetylocholiny.

Większą zachorowalność notuje się wśród chłopców. Padaczka ta jest łagodna, a objawy wynikają z dojrzewania układu nerwowego i dynamicznych zmian neuronalnych. Padaczka Rolanda występuje u jednego dziecka na 5000 poniżej 15. roku życia.

3. Objawy padaczki Rolanda

Zobacz film: "Cukrzyca. Historia Mai"

Napad padaczki rolandycznej trwa przez kilka minut lub kilkadziesiąt sekund (w nocy do pół godziny), ma miejsce niedługo po zaśnięciu lub tuż po przebudzeniu.

U 66% dzieci ataki zdarzają się kilkukrotnie w ciągu roku, 21% cierpi na częste napady, a 16% doświadcza jedynie pojedynczych ataków. Główne objawy to napady czuciowo-ruchowe. Wszystko zaczyna się od uczucia mrowienia i drętwienia języka, warg, dziąseł i policzka po jednej stronie twarzy.

Następnie te same obszary ciała zaczynają drżeć, napad może obejmować połowę twarzy lub ciała, a także tylko jedną nogę lub rękę. Większość dzieci zachowuje przytomność, ale nie jest w stanie mówić. Obserwowane są również trudności z połykaniem i zwiększone wydzielanie śliny.

Trzy rodzaje napadów padaczki Rolanda:

  • krótkie ataki, obejmujące połowę twarzy z zatrzymaniem mowy i ślinotokiem,
  • napady z utratą świadomości, odgłosami bulgotania lub pochrząkiwania oraz wymiotami,
  • uogólnione ataki toniczno-kloniczne.

Padaczka rolandyczna ma wpływ na organizm również pomiędzy napadami. U ponad połowy dzieci diagnozuje się upośledzenie pamięci, opóźnienie w rozwoju mowy, zaburzenia zachowania, problemy z koncentracją i nauką.

Zobacz także:

4. Rozpoznanie padaczki Rolanda

Diagnostyka padaczki rolandycznej nie jest skomplikowana ze względu na charakterystyczne objawy oraz powtarzalny zapis badania EEG (elektroencefalografii).

Wyniki EEG uwidaczniają iglice w okolicy centralno-skroniowej, a pomiędzy atakami obserwuje się wysokonapięciowe iglice w odprowadzeniach bruzdy środkowej mózgu. Liczba nieprawidłowości wzrasta podczas snu.

Kluczowe jest jednak rozróżnienie schorzenia od zespołu Gastauta, Panayiotopoulosa i łagodnej dziecięcej padaczki potylicznej. Dodatkowo testy neuropsychologiczne wykazują trudności w koncentracji, a także zakłócenia szybkości, elastyczności i percepcji.

5. Leczenie padaczki Rolanda

Rzadkie napady nocne nie wymagają leczenia, wprowadzenie środków farmakologicznych jest wskazane w przypadku ataków w ciągu dnia, napadów toniczno-klonicznych, przedłużających się objawów, a także u dzieci poniżej 4. roku życia.

Zazwyczaj leczenie opiera się na podaniu karbamazepiny, która wykazuje skuteczność u 65% pacjentów. Inne popularne leki to m.in. walproinian, klobazam, klonazepam, fenytoina, lewetyracetam, prymidon i fenobarbital.

Objawy padaczki Rolanda ustępują najpóźniej do 18. roku życia. Jedynie nieliczni doświadczają ewolucji choroby do atypowej padaczki rolandycznej. Wówczas zaleca się wprowadzenie agresywnego leczenia z wykorzystaniem sterydów.

6. Życie codzienne z padaczką Rolanda

Padaczka Rolanda zazwyczaj nie utrudnia codziennego funkcjonowania. Dzieci uczęszczają do szkoły, ale część z nich cierpi na problemy z koncentracją i pamięcią. Istotne jest, by nauczyciele i pielęgniarka byli powiadomieni o chorobie dziecka i wiedzieli jak postępować w przypadku wystąpienia napadu.

Warto pamiętać, że epilepsja tego rodzaju ustępuje w okresie dojrzewania, podobnie jak zmiany rejestrowane w badaniu EEG. Zaburzenia poznawcze i behawioralne również nie są obserwowane po osiągnięciu pełnoletności.

Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki.

Polecane dla Ciebie
Pomocni lekarze