Tularemia - objawy, diagnostyka, leczenie
Tularemia (inaczej gorączka zajęcza) to odzwierzęca choroba bakteryjna, którą najczęściej zarażają gryzonie, jej nosicielami są również psy, koty i ptaki. Choroba występuje w Europie, Ameryce Północnej i Chinach, głównie na obszarach zalesionych, dlatego zalicza się ją do chorób zawodowych leśników. Bakterie Francisella tularensis, które wywołują tularemię, przenikają do organizmu przez ranę kąsaną, a czasami również spojówki. Zarazić można się też przez ugryzienie kleszcza, pchły czy komara, które przenoszą chorobę, a także drogą wziewną (wdychanie zakażonego bakterią kurzu), pokarmową czy kontaktową. Nie występują zarażenia między ludźmi.
1. Tularemia - objawy
Bakteria Francisella tularensis wnika do wnętrza komórek zainfekowanego organizmu. Atakuje ona głównie makrofagi, rodzaj krwinek białych, czyli tych odpowiedzialnych za odporność organizmu. Dzięki takiemu działaniu choroba jest w stanie zająć wiele organów i układów – płuca, wątrobę, układ limfatyczny i oddechowy.
Objawy tularemii nie pojawiają się od razu: okres wylęgania to 1-14 dni, najczęściej między 3. a 5. dniem.
Ta choroba odzwierzęca objawia się:
- powiększonymi i ropiejącymi węzłami chłonnymi,
- nagłą i wysoką gorączką,
- dreszczami,
- biegunką,
- bólami mięśniowymi,
- bólami stawowymi,
- bólami głowy,
- obniżeniem masy ciała,
- brakiem apetytu,
- postępującym osłabieniem,
- owrzodzeniami na skórze i w jamie ustnej,
- zaczerwienieniem i pieczeniem oczu.
W niektórych przypadkach występuje także posocznica. Dość częste w przypadku zakażenia bakterią Francisella tularensis są zapalenia gardła i zapalenia płuc, które wywołują suchy kaszel i gorączkę. Tularemia może doprowadzić także do śmierci, w 1-2,5 proc. przypadków prowadzi do śmierci nawet mimo leczenia. W przypadku braku leczenia śmiertelność wynosi ok. 10 proc.
2. Tularemia - diagnostyka i leczenie
Wyróżniamy postacie kliniczne tularemii: skórno-węzłową, która występuje najczęściej, płucną, która ma najcięższy przebieg, jako śródmiąższowe zapalenie płuc, żołądkowo-jelitową oraz postać węzłowo-oczną, wrzodziejąco-węzłową, anginową, wziewną, trzewną i septyczną.
Ta choroba zakaźna rozwija się nagle, pojawia się wysoka gorączka, ból głowy, mięśni, gardła, suchy kaszel, czasem biegunka, wymioty, a następstwem jest utrata masy ciała, osłabienie organizmu. Aby mieć pewność, że objawy oznaczają tularemię, a nie inną chorobę, niezbędne są badania serologiczne, a także biopsja dotkniętych chorobą tkanek (np. węzłów chłonnych, jeśli są owrzodzone i powiększone). Stosuje się także tzw. hodowlę, na podstawie pobranych próbek odkrztuszanej wydzieliny lub śliny.
W leczeniu tularemii wykorzystuje się farmaceutyki, przede wszystkim podaje się antybiotyki: aminoglikozydy i tetracykliny. Poprawę odnotowuje się zazwyczaj już po dwóch dobach od rozpoczęcia leczenia. Należy poinformować lekarza, jeśli osoba zainfekowana jest w ciąży, ma obniżoną odporność lub uczulenie na leki. Profilaktyka natomiast obejmuje szczepienie osób w grupie ryzyka, ostrożność przy kontakcie ze zwierzętami oraz używanie specjalnych aerozoli odstraszających owady podczas pobytu na świeżym powietrzu.
Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.