Badanie żywotności miazgi za pomocą prądu faradycznego - wskazania, przebieg

Badanie żywotności miazgi jest zalecane w przypadku, gdy występuje:

• złamanie zęba;
• zwichnięcie zęba (częściowe lub całkowite), np. wtłoczenie zęba lub wysunięcie;
• rozchwianie zęba i inne urazy mechaniczne zębów;
• ząb jednokorzeniowy;
• głęboka próchnica w zębie.

Badanie miazgi zalecane jest przez stomatologa. Jeżeli pacjent sam zauważy objawy chorobowe zębów lub przyzębia, powinien skonsultować się z lekarzem i poprosić o informację na temat badania żywotności miazgi. Badanie jest bezpieczne, nie wymaga specjalnych przygotowań i nie powoduje żadnych powikłań. Może być robione wielokrotnie, w każdym wieku.

Zaleca się wykonywanie go co najmniej dwukrotnie, ze względu na to, że nie jest bardzo dokładnie i nie pozwala na określenie rodzaju zapalenia. Może być wykonywane także u kobiet w ciąży, rzadko przeprowadzane jest u dzieci, ponieważ nie jest wykonywane na zębach mlecznych, wykorzystywane jest tylko w w skrajnych przypadkach, głównie pourazowych.

Przed badaniem żywotności miazgi za pomocą prądu faradycznego zazwyczaj wykonuje się badanie sposobu reagowania miazgi przy użyciu chlorku etylu. Należy zgłosić wykonującemu badanie choroby krtani, gardła czy przełyku, jeżeli takie występują.

Pacjent, usadowiony wygodnie w fotelu dentystycznym, otwiera szeroko usta, by badający mógł dokładnie osuszyć badany ząb oraz jego najbliższy obszar strumieniem powietrza i zabezpieczyć go przed kontaktem ze śliną za pomocą ligniny umieszczonej pod językiem i w przedsionkach.

Badanie opiera się na wykorzystaniu elektropobudliwości miazgi zębowej. Prowadzi się je tylko na zębach stałych. Pozwala ono na określenie, czy miazga danego zęba jest żywa, czy też tylko występuje zapalenie miazgi.

Podczas badania używa się dwóch elektrod (bierną i czynną). Elektroda bierna umieszczana jest w dłoni pacjenta. Elektroda czynna dotyka powierzchni uzębienia. Przez elektrody zaczyna przepływać prąd faradyczny o coraz większym natężeniu. Zmieniona chorobowo miazga zębów reaguje bólem na wartości natężenia prądu niższe niż ząb zdrowy.

W badaniu wykorzystywany jest prąd Faradaya, który przytłumiony jest w takim stopniu, że fala drażniąca nie dochodzi do ozębnej. Reakcja miazgi na bodziec zależy od stanu, w jakim się znajduje oraz intensywności działającego na nią bodźca, a więc napięcia i natężenia prądu.

Próg pobudliwości zęba określa się za pomocą najsłabszego bodźca, przy jakim reaguje on bólem. Dla prawidłowej miazgi próg ten nie przekracza 40 µA. Wartość natężenia wywołująca ból zęba wskazuje, w jakiej jest kondycji. Jeśli próg bólu jest niski, może świadczyć to o ostrym stanie zapalnym miazgi zęba, w stanach przewlekłych próg pobudliwości jest wysoki.

Wynik ma formę opisową. Badanie trwa krótko, zaledwie kilka minut.

Źródła

1. Elektropobudliwość miazgi stałych górnych siekaczy z zakończonym rozwojem korzeni
2. Trybuszewska E., Badanie żywotności miazgi za pomocą prądu faradycznego, Encyklopedia Badań Medycznych, Wydawnictwo Medyczne MAKmed, Gdańsk 1996
3. Banach J., Jańczuk Z., Choroby błony śluzowej jamy ustnej i przyzębia, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2003, ISBN 83-200-2784-5
4. Jańczuk Z., Stomatologia zachowawcza - zarys kliniczny, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2008, ISBN 83-200-3034-X