Borderline - przyczyny, objawy, leczenie
Borderline to bardzo poważne zaburzenie psychiczne. Histeryczka, egoista – tak zwykle myślimy o osobach, które się śmieją, a już po chwili, zupełnie bez powodu, wpadają w złość lub apatię. Tymczasem ci niesprawiedliwie osądzani ludzie są po prostu chorzy na borderline i często sami nie zdają sobie z tego sprawy. Ich życie to ciągła huśtawka nastrojów, chodzenie po cienkiej linii, z której czasami spadają i swój koszmar kończą samobójstwem.
Borderline - przyczyny
Osobowość pograniczna jest ciągle badana przez psychologów, ale nadal nie znają oni dokładnych przyczyn zaburzenia borderline. Wyróżniają kilka czynników ryzyka borderline:
#dziejesienazywo: Jak rozpoznać zaburzenia psychiczne?
- dziedziczenie,
- doświadczenia z dzieciństwa,
- opuszczenie przez najbliższych,
- nierozwiązane kryzysy rozwojowe,
- negatywne wpływy środowiska wychowawczego,
- zespół stresu pourazowego (PTSD).
Na borderline cierpi wiele osób, które były w dzieciństwie wykorzystywane seksualnie. Nawet negowanie uczuć dziecka może mieć wpływ na rozwój zaburzenia borderline.
Borderline - objawy
Typ borderline to rodzaj zaburzenia osobowości, a dokładniej osobowości chwiejnej emocjonalnie. Osoby dotknięte zaburzeniem borderline są niestabilne afektywnie, często zmienia im się nastrój, bardzo szybko się denerwują, miewają lęki i niekontrolowane wybuchy gniewu, zachowują się nieadekwatnie do sytuacji. Większość ludzi z borderline miewa impulsywne zachowania autodestrukcyjne. Borderline może się również objawiać kleptomanią, niebezpieczną jazdą samochodem, niekontrolowanym wydawaniem pieniędzy, nadużywaniem alkoholu czy narkotyków, obżarstwem albo głodzeniem się. Również sfera seksualna jest zaburzona przez borderline. Jedni chorzy na borderline unikają seksu, a inni uprawiają go często z wieloma przypadkowymi partnerami.
Borderline powoduje też agresję. Chorzy na borderline sami stosują przemoc albo też wiążą się z osobami, które jej używają. Osoby chore na borderline są więc na przemian ofiarami i sprawcami przemocy fizycznej, psychicznej bądź seksualnej. Ludzie chorzy na borderline czują się samotni i opuszczeni. Mają problemy z własną tożsamością. Raz wydaje im się, że są wspaniali, a już po chwili myślą, że zasługują tylko na śmierć. Zaburzony obraz siebie, celów i preferencji prowadzi do tworzenia niestabilnych związków uczuciowych. Towarzyszy im poczucie wewnętrznej pustki. Osoby chore na borderline gwałtownie reagują na krytykę. Boją się odrzucenia, a jednocześnie sami je prowokują. W końcu nie mogą już wytrzymać i pragną skończyć z tym koszmarem. Rozwiązaniem jest samookaleczenie lub samobójstwo.
W Polsce coraz więcej osób cierpi z powodu depresji. W 2016 roku odnotowano, że Polacy wzięli 9,5 mln dni wolnych od pracy z powodu problemów psychicznych....
Borderline - leczenie
Chorobę bordeline trzeba przede wszystkim prawidłowo rozpoznać. Niestety, często borderline jest diagnozowana jako nerwica. Chociaż sam termin „osobowość pograniczna” jest znany już od 1938 roku, to jak do tej pory, poza Anglią i Niemcami, rozpoznanie choroby borderline jest niewielkie. Z diagnozowaniem borderline jest nieco lepiej w Stanach Zjednoczonych. Z szacunków wynika, że na borderline cierpi 6,4 proc. Amerykanów.
Aby wyjść z bordeline, potrzebna jest kuracja farmaceutyczna i wieloletnia psychoterapia. Najwięcej zależy od pacjenta. O powodzeniu psychoterapii w leczeniu borderline decyduje to, czy chory na borderline będzie miał w sobie na tyle siły, by być konsekwentnym przy zmiennych nastrojach, co nie jest łatwe. O swojej walce z borderline napisała Rachel Reiland w książce „Uratuj mnie”.
To się nie skończy! Po czasie mojej aktywności nastąpił dół. Nic nie robię. Nie mam siły zająć się dzieckiem, praniem , sprzątaniem. Jestem zła na siebie, chce się pociąć. Znów sięgam po alkohol. Już mnie wkurza moja terapeuta i chciałabym się od niej uwolnić tak jak i od męża. Kocham męża ale też nienawidzę i nie chce z nim być. Jestem w terapię z Panią A ale zapisałam się też na terapię z panem P. Jestem borderline. To się nie kończy!
Borderline zdiagnozowano u mnie już 2 lata temu i od tego momentu ciągle się leczę. To nie jest tak proste, jak by się wydawało. Chodzę do poradni Psychologgia. Robię postępy i widzę gdzieś tam w oddali światełko w tunelu. To można przezwyciężyć. Czuję, że jest ze mną lepiej.
@~- cień_2: Wiem co przeszedles....Ja zylam z Nim dwa lata...wysysal energie,dolowal,przezucal wszystkie Swoje zyciowe niepowodzenia na mnie.Wiecznie Mu sie krzywda dziala...byl biedny i pokrzywdzony....Dalej juz nie mialam sily...
Mam borderline. Swoje zmagania w walce z nerwicą, depresją i borderline opisuje na blogu. Zapraszam. www.agmatarek.com
@~cień: jesteś okropną egoistką. Wiem że takie osoby mogą być nieznośne ale ONA MA PROBLEM! ONA JEST CHORA! TO NIE JEST JEJ WINA! Jeżeli Ci to tak przeszkadza TO JEJ POMÓŻ bo twój komentarz udowadnia że to ty jesteś księżniczką która ma pretensje do świata że osoba w jej otoczeniu jest chora. Najgorsze co możesz zrobić dla takiej osoby to być dla niej dodatkowym ciężarem.
@-cień: czuje ze opisujesz moja partnerkę!!!. 4 lata naszego zwiazku i jestem wykończony, podobnie jak Ty. Gwałtownosc, impulsywnosc sa tak glęboko destrukcyjne ze juz sie poddaje, nie jestesm w stanie to wygasić/uciszyć. Kiedyś starałem sie pomóc Jej, teraz nie mam juz sił nawet by pomóc sobie... ; Straszne, nie wiem czym sie to skończy....! Niewierygodne jak podobne sa te zachowania!
Mieszkam pod jednym dachem z uzależnioną od zakupów, neurotyczną i egoistyczną "księżniczką" z borderline i schizofrenią. KOSZMAR !!! od jej huśtawek nastrojów sama już jestem rozchwianym emocjonalnie cieniem człowieka. Ten "wampir energetyczny" niby boi się odrzucenia" więc co dnia domaga się towarzystwa (nawet przy zakupie bułek), uwagi (bo ONA MA PROBLEM), uznania (bo raz na 100lat nakarmiła koty), bezgranicznego oddania (nie ważne, że coś właśnie robię, mam to rzucić bo ONA coś chce), bezbrzeżnej wdzięczności za urodzinowy prezent (na który pewnie i tak nie zasługuję, bo to co ja jej daję to "taniocha" i "badziewie"). Jak usłyszy najdrobniejszą uwagę krytyczną na swój temat to "Armagedon!!!": Oddawaj wszystko!!! (oddałam prezenty z kilku lat urodzin i świąt) Nie zasługujesz na nic!!! Jesteś beznadziejna!!! Jesteś syfiarą!!! (bo znalazła mój włos w wannie, a sama ma kolekcję 17 brudnych kubków) Jak ludzie wytrzymują z taką debilką? (Ona nie ma ŻADNYCH koleżanek ani przyjaciół) Powiem twojemu szefowi jaka jesteś żałosna!!! Od dzieciństwa wysysa ze mnie wszystkie soki. Jestem już tak zmęczona i chuda, że cienia nie rzucam ... Marzę o własnym, cichym i bezpiecznym mieszkaniu z TYLKO MOJĄ kuchnią i łazienką ;)
@~nieznajoma: droga -nieznajoma nie jesteś typem borderline, tylko normalną, wrażliwą i czasem trochę humorzastą babką ;) a problem z nawiązaniem i utrzymaniem trwałych związków uczuciowych dotyczy większości z nas. Przyczyn tego stanu rzeczy jest bardzo wiele, więc zamiast się obwiniać, że ktoś nie pokochał Cię na "dobre i na złe" - zrób się "na bóstwo", wyjdź z domu i ciesz się pięknym dniem. Nie szukaj uporczywie i nigdy nie walcz o miłość. O prawdziwą nie trzeba ... o fałszywą nie warto ...
Coś strasznego.. Osobiście dowiedziałam się, że mam osobowość borderline kiedy ktoś bliski udowodnił mi, że jestem kompletnie niestabilna emocjonalnie. Za tym niestety idzie też niestabilność uczuciowa, co po pewnym czasie i mnie samą zaczęło męczyć, przez co chyba nigdy nie będę do końca potrafiła zaakceptować samej siebie. Życie w skrajnej pustce i uczuciu, jakby nikt nie był w stanie nas kochać, to raczej dość smutne przeżycie, a dla kogoś, kto nieustannie z takim poczuciem zmierza przez życie, jest to swego rodzaju istny koszmar. Jeszcze sobie mówię, że przecież jestem młoda i może kiedyś zakocham się w kimś z wzajemnością i ani mnie ani tej osobie się "nie odwidzi" po jakimś czasie, zazwyczaj krótkim, bo życie w poczuciu braku miłości jest naprawdę słabe. Ale ta nieszczęśliwa wcale nie jest od niej lepsza, choć człowiek samotny zwykle wybiera życie choćby i taką miłością, niżeli życie bez jakiejkolwiek miłości. Ale to poniekąd destrukcyjne, co nawet by się zgadzało z moją osobowością. Ale odkąd zdaję sobie sama z tego wszystkiego sprawę, jakoś łatwiej mi jest nad samą sobą zapanować, choć nadal nie potrafię panować nad wszystkim. Pozdrawiam.
Grunt to trafić do dobrego specjalisty, zawsze jest łatwiej takiej osobie, kiedy ma odpowiednie wsparcie, dlatego polecam Krzysztofa Wierzbickiego z psychologgia-plus.pl