Białaczka limfoblastyczna to ostra postać choroby nowotworowej. Związana z produkcją ogromnej ilości nieprawidłowo działających krwinek zwanych limfoblastami. Uszkodzone komórki nie wypełniają swojej roli w sposób prawidłowy, a na skutek nacieków zaburzona jest także praca pozostałych komórek, między innymi czerwonych krwinek i płytek krwi.
Limfoblasty powstają przede wszystkim w szpiku kostnym, ale mogą gromadzić się także w krwi obwodowej, węzłach chłonnych, rdzeniu kręgowym, a nawet w mózgu. Jeśli zmiany obejmują węzły chłonne, wówczas mówi się o chłoniaku limfoblastycznym.
Przyczyny rozwoju białaczki limfoblastycznej nie są do końca znane. Według lekarzy choroba występuje najczęściej na skutek uwarunkowań genetycznych i środowiskowych, między innymi długotrwałe narażenie na kontakt z promieniowaniem jonizującym i substancjami chemicznymi takimi jak farby czy rozpuszczalniki. W grupie ryzyka są także osoby cierpiące na zespół Downa czy Blooma.
Białaczka limfoblastyczna zdecydowanie częściej występuje u dzieci. Dorośli zazwyczaj są narażeni na rozwój choroby po 55 roku życia. Choroba rozwija się i postępuje bardzo gwałtownie. Zdarza się, że pacjent nieobjęty leczeniem może umrzeć w ciągu kilku dni lub tygodni od wystąpienia pierwszych objawów. Należy zgłosić się do lekarza, jeśli wystąpią takie objawy jak gorączka, osłabienie, bóle kości i stawów, duszności, bladość powiek lub krwawienie z dziąseł. Osoby cierpiące na białaczkę mają także znacznie obniżoną odporność i łatwo ulegają infekcjom wirusowym i bakteryjnym. Ponadto występuje też powiększenie węzłów chłonnych, angina oraz powiększenie wątroby i śledziony. Mogą pojawić się także dolegliwości neurologiczne takie jak zaburzenia świadomości, pogorszenie koncentracji, zaburzenia widzenia i bóle głowy.
Białaczkę można wykryć także poprzez zwykłe badania kontrolne krwi. W wynikach morfologii można zauważyć nieprawidłową ilość białych krwinek i płytek krwi, co może być podstawą do dalszych badań diagnostycznych. Leczenie należy rozpocząć niezwłocznie po rozpoznaniu choroby.
W leczeniu stosuje się przede wszystkim wieloetapową chemioterapię i przeszczepienie komórek krwiotwórczych. Chorym podaje się także glikokortykosteroidy, mające na celu obniżenie ilości białych krwinek w organizmie. Następnie eliminuje się zmienione chorobowo komórki, aby doprowadzić do całkowitego wyleczenia. Ostatni etap to leczenie podtrzymujące, które trwa około 3 lat i ma na celu zapobieganie nawrotom choroby. Opiera się to na codziennym podawaniu odpowiednich leków. Pacjenci, którzy przeżywają 5 lat bez nawrotów uważani są za wyleczeni.
