Testy potwierdzające rzeżączkę
Rzeżączka to choroba weneryczna, czyli taka, która przenoszona jest drogą płciową. W przypadku kobiet stanowi jedną z najczęstszych przyczyn bezpłodności. Rzeżączkę powoduje bakteria, zwana dwoinką rzeżączki, którą można zarazić się w wyniku kontaktów seksualnych, także oralnych i analnych. Zakażeniu może ulec także dziecko w łonie matki. Aby się przed nią uchronić, należy unikać przygodnych kontaktów seksualnych i stosować prezerwatywy lateksowe przy każdym stosunku seksualnym.
1. Objawy rzeżączki
Niestety w przypadku kobiet rzeżączka może rozwijać się przez długi okres, nie wywołując żadnych objawów. Co więcej, wiele osób po zaobserwowaniu u siebie symptomów choroby nie udaje się do lekarza, gdyż uważa chorobę weneryczną za wstydliwą dolegliwość, którą należy ukrywać.
U kobiet rzeżączka z objawami rozwija się do 10 dni po stosunku seksualnym z zarażonym partnerem. Początkowo chora odczuwa ból lub pieczenie przy oddawaniu moczu i może pojawić się krwista bądź żółtawa wydzielina z pochwy (upławy). Może zdarzyć się również, że wydzielina będzie występować przy normalnym oddawaniu moczu lub odwrotnie - ból i pieczenie bez wydzieliny. Jeśli zakażenie postępuje dalej, rozprzestrzeniając się w tkankach miednicy, to pojawia się ból w dole brzucha, krwawienia międzymiesiączkowe, wymioty i gorączka. Rzeżączka może pojawiać się także w okolicach odbytnicy. Jest ona wynikiem seksu analnego bądź zarażenia z okolic pochwy lub krocza.
U mężczyzn choroba jest zwykle bardziej widoczna, ponieważ objawy rzeżączki występują w postaci wydzieliny z cewki moczowej, pieczenia i bólu podczas oddawania moczu.
2. Badanie na rzeżączkę
Diagnostyka rzeżączki następuje w kilku etapach. Po wstępnym rozpoznaniu objawów chorobowych i zgłoszeniu się do lekarza, przeprowadza się:
- wywiad diagnostyczny na temat aktywności seksualnej pacjenta,
- badanie fizykalne oraz badanie ginekologiczne,
- rozmaz wydzieliny z cewki moczowej lub szyjki macicy, barwiony metodą Gramma.
Zabarwiony rozmaz w badaniu rzeżączki ogląda się pod mikroskopem, a dwoinki rzeżączki powinny być widoczne jako dwa złączone ze sobą ziarenka, zabarwione na jasnoczerwono. Niestety, ogląd pod mikroskopem pozwala stwierdzić wystąpienie rzeżączki u ok. 90% u mężczyzn i ok. 60% u kobiet. Aby zatem rozpoznanie rzeżączki było pewniejsze, pobrane wymazy bada się także na obecność genów bakterii. Są to nowe metody, a skuteczność badań jest prawie 100-procentowa, choć są to testy drogie i nie zawsze dostępne.
Badanie wymazu pod mikroskopem nie zawsze daje pewne rezultaty, dlatego w badaniu rzeżączki można zastosować także hodowlę bakteryjną. Próbkę wydzieliny umieszcza się na płytce z odpowiednią pożywką i inkubuje przez 2 dni. W odpowiedniej temperaturze i przy dostępności "pożywienia" bakterie rozmnażają się, tworząc kolonie widoczne gołym okiem.
3. Leczenie rzeżączki
Dotychczas w leczeniu rzeżączki stosowano penicylinę, ale ze względu na uodpornienie się bakterii wywołujących rzeżączkę na ten antybiotyk, obecnie należy zastępować go innymi środkami farmakologicznymi. Po zakończeniu leczenia niezbędne jest przeprowadzenie badania kontrolnego, ponieważ zdarza się, że dany szczep bakterii jest odporny na podawane leki. W niektórych krajach występuje z innymi chorobami wenerycznymi, np. chlamydiami, dlatego w leczeniu rzeżączki należy zastosować dodatkowy antybiotyk.
4. Powikłania rzeżączki
Rzeżączka nierozpoznana i nieleczona w odpowiednim czasie może uszkodzić wyściółkę jajowodu, doprowadzając do jego bliznowacenia, co w konsekwencji może spowodować bezpłodność. Jeśli dojdzie do bliznowacenia częściowego, to powikłania po rzeżące mogą spowodować rozwój ciąży pozamacicznej, tzw. ciąży ektopowej. Jest to bardzo niebezpieczny stan nie tylko dla dziecka - ciąża zawsze kończy się poronieniem - ale również dla matki. Pęknięcie jajowodu powoduje przerwanie naczyń krwionośnych, które jest źródłem znacznego krwotoku i wstrząsu i może zakończyć się śmiercią.
Zarażona kobieta może przenieść infekcję na własne dziecko, powodując u niego ciężkie zapalenie tkanek oka, dlatego też każdemu noworodkowi natychmiast po urodzeniu wkrapla się profilaktycznie do oka azotan srebra, który zabija dwoinki rzeżączki.
Nieleczona rzeżączka powoduje także rozprzestrzenienie infekcji z dróg rodnych do stawów, zwiększa ryzyko zachorowania na AIDS, a u mężczyzn powoduje także rzeżączkowe zapalenie jąder.
W przypadku wykrycia rzeżączki poddany leczeniu powinien być także partner osoby zakażonej, nawet jeśli nie występują u niego objawy choroby. Jedynym bezpiecznym sposobem unikania rzeżączki jest monogamia seksualna i używanie prezerwatyw lateksowych podczas każdego stosunku. Rzeżączka jest obok innej choroby wenerycznej - kiły, najczęściej przenoszonym schorzeniem płciowym.
Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.