Przeszła udar w wieku 30 lat. Lekarze nie mogli uwierzyć, że organizm nie wysyłał jej żadnych sygnałów

Pani Anna ma 36 lat i jest mamą dwóch córek. Do czasu udaru była aktywną zawodową, lubiącą sport młodą kobietą. Na nic nie chorowała, nie przyjmowała leków na stałe.

Mimo to 5 marca 2017 roku przeszła udar niedokrwienny prawej półkuli mózgowej. Ten dzień wydawał się jak każdy inny – pani Anna wspomina, że to była niedziela, a ona postanowiła trochę poćwiczyć.

- Wciąż walczyłam o powrót do formy sprzed ciąży. Tego dnia wcale nie miałam ochoty na fitness, ale przemogłam się. Ćwiczyłam już pół roku i nie były to żadne forsowne ćwiczenia, podczas żadnego z dotychczasowych treningów nie wydarzyło się nic, co dałoby mi do myślenia. Aż do tamtego dnia – opowiada w rozmowie z WP abcZdrowie.

- Doszłam do połowy treningu i wtedy moje życie zmieniło się na dobre. W jednej chwili "odcięło mi" lewą stronę ciała. Całkowicie. Upadłam na matę bezwładnie – mówi. - Nie byłam w stanie podnieść się z maty, nie mogłam ruszyć lewą nogą ani lewą ręką, nawet na tyle, żeby sięgnąć po telefon. Miałam szczęście, że w domu był mąż, który błyskawicznie wezwał pomoc. Byłam bezwładna, ale cały czas świadoma, dyktowałam ratownikom PESEL, podałam im wszystkie dane.

- Przyszło im do głowy, że to może być udar, ale zdecydowanie obstawiali guz mózgu lub tętniaka. Udar niedokrwienny? Ta hipoteza ich nie przekonywała z dwóch powodów: młody wiek i czysta karta medyczna, żadnych chorób towarzyszących.

36-latka przyznaje, że to było szczęście w nieszczęściu – pomoc przybyła szybko, a ratownicy zareagowali odpowiednio. Błyskawicznie znalazła się na SOR-ze, gdzie lekarze niezwłocznie rozpoczęli leczenie. Dzięki trombolizie pani Ania odzyskała czucie.

- Ale tylko na chwilę – kilka, kilkadziesiąt minut później znów straciłam władzę po lewej stronie ciała, już na dobre – dodaje.

Lekarze nie byli w stanie ustalić, czy skrzeplina przemieszczała się kawałek po kawałku, aż na dobre zatamowała przepływ krwi, czy doszło do drugiego udaru. Wiedzieli natomiast, skąd udar u tak młodej kobiety.

Szacuje się, że w Polsce każdego dnia co osiem minut ktoś doznaje udaru. Z danych Narodowego Funduszu Zdrowia z lat 2013-2018 wynika, że rocznie udar niedokrwienny dotyka ponad 70 tys. Polaków. Około pięć procent stanowią osoby młode. Polscy lekarze przyznają, że w ostatnich latach nastąpiło pewne przesunięcie – coraz więcej pacjentów po udarach jest w wieku od 30. roku życia. Przyczyn upatrują m.in. w tempie życia, przewlekłym stresie czy używkach.

U pani Ani udar spowodowało coś innego – wrodzona wada serca, która przez ponad 30 lat życia kobiety nie ujawniła się ani razu. Mowa o tzw. przetrwałym kanale owalnym (PFO, patent foramen ovale).

- To maleńka dziurka, która powinna zrosnąć się w wieku niemowlęcym, maksymalnie do trzeciego roku życia. Tę wadę lekarz może "wysłuchać" podczas zwykłej wizyty internistycznej, u mnie tak się nie stało. Miałam pecha, ale to wynikało z faktu, że nic mi nie dolegało – podkreśla. - Później lekarze powiedzieli, że do udaru mogło dojść w każdej chwili, nie tylko przy wysiłku fizycznym.

Dodaje, że wada często diagnozowana jest w czasie ciąży, gdy spada wydolność organizmu, zmniejsza się wytrzymałość na wysiłek, a nawet pojawiają się omdlenia. Te sygnały ostrzegawcze nie wystąpiły u pani Ani.

Pierwsze dni spędzone w szpitalu pani Anna pamięta jak przez mgłę. Podkreśla, że prawdopodobnie emocje były zbyt silne i jej mózg musiał wyprzeć wspomnienia.

- Pamiętam jednak ten szok po udarze, że moje życie się zatrzymało, a mimo to świat nie stanął w miejscu, życie dla wszystkich innych toczy się dalej. I to bardzo szybko, a ja muszę znaleźć sposób, żeby za nim nadążyć. Widziałam na Facebooku szczęśliwych znajomych na zdjęciach i czułam żal, wściekłość, taka mieszanina negatywnych emocji – mówi.

- Oprócz szoku był wielki gniew. Byłam zła na siebie, że przez lata myślałam, że jestem niepokonana, że mogę wszystko i że wszystko mam pod kontrolą.

- Gdy pierwszy raz posadzono mnie na szpitalnym łóżku, moja głowa bezwładnie opadła, jak u niemowlaka. Nie mogłam jej podnieść i wtedy poczułam, czym jest niemoc po udarze – opisuje pierwsze wrażenia. - Moja lewa ręka była całkiem wiotka, dosłownie niczym rozgotowany szparag, niewładna była noga, choć w stanie lepsza niż kończyna górna. To jednak nie wszystko – także mój tułów po lewej stronie nie był władny, przez co początkowo nie mogłam siadać. Musiałam uczyć się siedzieć zupełnie od początku – tłumaczy.

Na oddziale neurologii spędziła aż dwa miesiące, potem trafiła na oddział rehabilitacyjny, a w międzyczasie musiała przejść zabieg na oddziale kardiologii. Dopiero w lipcu stanęła na własnych nogach samodzielnie, ale do prawdziwej samodzielności była jeszcze długa droga.

Walka o kontrolę nad ciałem trwa nadal. Pani Anna nie tylko ma niedowłady, ale też wskutek udaru zachorowała na padaczkę oraz pojawiła się spastyczność mięśni. Z tym powikłaniem walczy dzięki leczeniu z pomocą toksyny botulinowej – udało jej się dostać do programu lekowego w ramach NFZ. Została też bohaterką akcji "Życie po udarze", by pokazać, że ze skutkami udaru można walczyć.

Kobieta wciąż toczy walkę w swojej głowie. Po udarze bała się, czy podoła jako matka i czy nie czeka jej społeczne wykluczenie. Obawiała się ludzkich spojrzeń i reakcji na widoczne ograniczenia ruchowe.

Przyznaje, że przyszłość nie jawi jej się jako świetlana, ale nie traci nadziei na to, że intensywna rehabilitacja przyniesie kolejne efekty.

- Nadzieja zawsze jest, potrzeba wiele cierpliwości, wiele pokory, ale też walki – mówi. Kobieta ma też ważny apel dla tych, którzy tak jak ona kiedyś myślą, że są zupełnie zdrowi.

- Nikt nie jest niezniszczalny, nigdy nie wiadomo kiedy i skąd nadejdzie zagrożenie. Ja to już wiem i to wynika nie tylko z mojego doświadczenia udaru – wśród moich bliskich są pacjenci onkologiczni i to również uświadomiło mi, jak kruche jest życie. Dzięki temu też wiem, jak ważne są dwie rzeczy: hart ducha i rodzina.

Karolina Rozmus, dziennikarka Wirtualnej Polski

Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl