Składnik z kuchni Bliskiego Wschodu. Stabilizuje cukier we krwi

Ciecierzyca to jedno z najbardziej wartościowych źródeł białka roślinnego, ale jej potencjał wykracza daleko poza ten jeden makroskładnik. Zawiera też sporą ilość:

• błonnika pokarmowego,
• witamin z grupy B,
• żelaza,
• magnezu,
• potasu,
• cynku.

Taki zestaw poprawia pracę układu nerwowego, utrzymuje uczucie sytości i wspomaga metabolizm glukozy.

Ciecierzyca ma niski indeks glikemiczny, więc nie podnosi gwałtownie poziomu cukru we krwi po spożyciu. Jej węglowodany wchłaniają się powoli, a białko i błonnik dodatkowo spowalniają ten proces. To właśnie przez te właściwości produkt ten może być korzystny dla osób z insulinoopornością czy stanem przedcukrzycowym.

Uwzględnienie ciecierzycy w codziennym jadłospisie może przynieść korzyści nie tylko kulinarne, ale i zdrowotne.

Ciecierzyca zawiera sporą ilość błonnika rozpuszczalnego, który odgrywa ważną rolę przy regulacji poziomu glukozy we krwi. W przewodzie pokarmowym wiąże wodę i tworzy rodzaj żelowej substancji. Ten proces spowalnia trawienie oraz wchłanianie węglowodanów, przez co glukoza uwalniana jest stopniowo, bez nagłych skoków poziomu cukru. To działanie jest bardzo ważne po posiłkach, kiedy organizm narażony jest na gwałtowne zmiany stężenia glukozy.

Błonnik dodatkowo wydłuża uczucie sytości, więc jego obecność może zmniejszyć ochotę na podjadanie i ułatwić utrzymanie stabilnego poziomu glukozy między posiłkami. Uwzględnienie produktów bogatych w błonnik, takich jak ciecierzyca, może być prostym, ale skutecznym elementem strategii żywieniowej wspierającej kontrolę cukru.

W ugotowanej i ostudzonej ciecierzycy zaczyna dominować skrobia oporna, czyli taki rodzaj węglowodanów, który nie ulega całkowitemu trawieniu w jelicie cienkim. Dzięki temu nie powoduje gwałtownego wzrostu poziomu glukozy we krwi, a przy tym staje się pożywką dla korzystnych bakterii jelitowych.

Skrobia oporna wspiera więc nie tylko stabilizację glikemii, ale również zdrowie mikroflory. Takie działanie może przełożyć się na dodatkowe korzyści w profilaktyce insulinooporności.

Korzyści te rosną, gdy ciecierzyca zostanie wcześniej schłodzona i podana w chłodnym posiłku, na przykład w sałatce lub paście kanapkowej. W codziennym życiu wystarczy drobna zmiana w przygotowaniu posiłku, by wpłynąć na tempo wchłaniania glukozy i ogólną reakcję organizmu po jedzeniu.

Regularne spożywanie ciecierzycy może korzystnie wpływać na kontrolę poziomu glukozy we krwi. Uwzględnienie ciecierzycy w codziennej diecie może przyczynić się do utrzymania stabilniejszego poziomu cukru na czczo oraz wspierać długoterminową równowagę glikemiczną. Korzyści są szczególnie widoczne, gdy ciecierzyca zastępuje bardziej przetworzone źródła węglowodanów, takie jak makaron pszenny lub jasne pieczywo.

Nawet jednorazowe uwzględnienie ciecierzycy w posiłku może pomóc spowolnić wzrost poziomu glukozy we krwi i zmniejszyć ryzyko nagłych skoków cukru po jedzeniu. Dzięki tym właściwościom ciecierzyca może być pomocnym elementem diety zarówno w profilaktyce, jak i w codziennym zarządzaniu poziomem glukozy.

Ciecierzyca znajduje miejsce dla siebie zarówno w daniach ciepłych, jak i tych na zimno. Można dodać ją do warzywnych gulaszy, zup, curry lub zapiekanek, ale też zblendować na pastę albo uformować z jej udziałem kotleciki. Ugotowaną i ostudzoną warto dorzucić do sałatek lub wykorzystać w postaci zamiennika mięsa w daniach jednogarnkowych.

Jej neutralny smak łatwo przyjmuje przyprawy, dlatego dobrze komponuje się z kuminem, papryką, kolendrą i czosnkiem. Taka różnorodność ułatwia regularne spożywanie bez uczucia monotonii. Ciecierzyca może zastąpić białe pieczywo, makaron lub ryż i w ten sposób zmniejszać ładunek glikemiczny całego posiłku. Może też pomóc dłużej utrzymać sytość, ograniczyć ochotę na słodycze i poprawić jakość diety, a najbardziej wtedy, gdy brakuje w niej błonnika i roślinnych źródeł białka.

Ciecierzyca jest wartościowym składnikiem diety, ale nie każdemu służy w takiej samej formie i ilości. U niektórych osób może powodować wzdęcia, uczucie pełności lub dyskomfort trawienny. Zdarza się tak głównie gdy pojawia się w jadłospisie nagle i w dużych porcjach. Takie objawy najczęściej ustępują po dokładnym przepłukaniu ciecierzycy, dłuższym gotowaniu oraz stopniowym wprowadzaniu jej do diety w niewielkich ilościach.

Osoby z przewlekłą chorobą nerek powinny zachować ostrożność, ponieważ ciecierzyca dostarcza sporo białka i potasu. Warto też zwrócić uwagę na produkty gotowe, takie jak hummus ze sklepu, ponieważ mogą zawierać nadmiar soli, tłuszczu lub konserwantów. Najlepszym wyborem będzie wersja domowa, przygotowana z minimalną liczbą dodatków.

Ciecierzyca bardzo dobrze sprawdza się u osób z insulinoopornością, stanem przedcukrzycowym lub tendencją do podjadania między posiłkami. Pomaga ustabilizować poziom glukozy i dłużej utrzymać sytość. Korzystnie wpływa też na mikroflorę jelitową, więc może wzmacniać odporność. Warto sięgać po nią regularnie, nawet profilaktycznie.

Ciecierzyca to smaczny składnik z dużym potencjałem. Stabilizuje poziom glukozy, syci na długo i bez trudu wpisuje się w codzienny jadłospis. Warto znaleźć dla niej stałe miejsce w kuchni, niezależnie od tego, czy celem jest profilaktyka, czy poprawa konkretnych parametrów zdrowotnych.

Źródła

1. NaukaJedzenia.pl