Sztuczne oddychanie – jak poprawnie wykonać?
Znajomość techniki sztucznego oddychania może uratować życie. Ważne jest, aby wiedzieć kiedy i jak prawidłowo je wykonać. Sprawdźmy jak udzielać pierwszej pomocy poszkodowanemu.
1. Sztuczne oddychanie – czym jest?
Znajomość udzielania pierwszej pomocy może podtrzymać funkcje życiowe poszkodowanego do czasu przyjazdu służb ratunkowych. Istotne jest zatem, aby wiedzieć co robić w takiej sytuacji. Sztuczne oddychanie jest techniką pierwszej pomocy polegającą na dostarczaniu do płuc powietrza u osoby, która nie oddycha samodzielnie. Jeśli oddech poszkodowanego nie powraca, działania ratunkowe powtarzamy do czasu przyjazdu pogotowia lub wyczerpania własnych sił.
2. Przygotowanie do sztucznego oddychania
Na początku sprawdźmy czy poszkodowany oddycha prawidłowo. Można to zrobić na kilka sposobów. Najprostszą metodą jest obserwacja klatki piersiowej oraz nasłuchiwanie wdechów i wydechów. Oddech powinien być sprawdzany przez 10 sekund. W tym okresie u poszkodowanego powinny nastąpić 2 lub 3 prawidłowe oddechy. Jeśli oddech jest prawidłowy, osoba może zostać ułożona w pozycji bezpiecznej (ciało ułożone na boku, głowa odchylona do tyłu i oparta na przedramieniu). W przypadku, gdy u poszkodowanego nie stwierdzimy oddechu lub uznamy, że jest nieprawidłowy powinniśmy udrożnić jego drogi oddechowe. W międzyczasie druga osoba powinna wezwać pogotowie ratunkowe. Osobę reanimowaną układamy na plecach, a głowę odchylamy do tyłu. Następnie jedną ręką trzymamy czoło, a drugą otwieramy żuchwę oraz podnosimy brodę. Jeśli w ustach znajduje się ciało obce utrudniające oddychanie, wyjmujemy je. W przypadku odzyskania oddechu układamy osobę w pozycji bezpiecznej. W przeciwnym wypadku rozpoczynamy resuscytację.
3. Jak wykonać resuscytację krążeniowo-oddechową?
Resuscytację krążeniowo-oddechową rozpoczynamy od uciskania klatki piersiowej. Na początku zapewniamy sobie stabilną pozycję klękając przy poszkodowanym z rozsuniętymi kolanami. Na środku klatki piersiowej umieszczamy nasze dłonie (jedna dłoń powinna spoczywać na grzbiecie drugiej). Utrzymujemy wyprostowane ramiona w pozycji prostopadłej do klatki piersiowej poszkodowanego. Klatkę piersiową uciskamy ciężarem swojego ciała na około 5-6 cm głębokości. Uciski wykonujemy 30 razy z częstotliwością 100-120/min bez odgrywania rąk od klatki piersiowej. Po 30 uciśnięciach następują dwa oddechy ratownicze, czyli tzw. sztuczne oddychanie. Przed przystąpieniem do sztucznego oddychania udrażniamy ponownie drogi oddechowe, po czym zaciskamy skrzydełka nosa. Następnie bierzemy normalny wdech i obejmujemy ustami usta osoby poszkodowanej. Powietrze wdmuchujemy przez 1 sekundę utrzymując normalne natężenie. W tym samym czasie obserwujemy czy klatka piersiowa chorego porusza się. Po wykonanych 2 oddechach ratowniczych powracamy do uciskania klatki piersiowej wykonując stałą sekwencję 30:2. Czynności wykonujemy do czasu, aż osoba poszkodowana zacznie reagować. W innym przypadku czynność powtarzamy do przyjazdu ekipy ratunkowej.
4. Pozostałe metody sztucznego oddychania
Oprócz reanimacji usta – usta są jeszcze dwie inny metody sztucznego oddychania:
Usta – nos – uważana za najskuteczniejszą metodę wentylacji. Aby ją wykonać odchylamy głowę poszkodowanego, kładziemy jedną rękę na jego czole, a drugą pod brodą i zamykamy mu usta. Nabieramy powietrze i obejmujemy ustami nos, po czym wdmuchujemy mocno powietrze. Kończąc wdech otwieramy usta osoby poszkodowanej, aby zapewnić ucieczkę powietrza;
Usta – nos – usta – metoda wykorzystywana u małych dzieci oraz niemowląt. Polega na równoczesnym wdmuchiwaniu powietrza przez nos i usta.
Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki.