Wędrujące zakrzepowe zapalenie żył powierzchownych
Wędrujące (nawracające) zakrzepowe zapalenie żył powierzchownych cechuje zmienna lokalizacja występowania, dotyczy zarówno kończyny dolnej jak i górnej. Choroba częściej dotyka kobiety, a jej przebieg nie niesie ze sobą większych powikłań.
Główną przyczyną zakrzepowego zapalenia żył powierzchownych są uwarunkowania genetyczne, w tym bierny i niezdrowy tryb życia (np. brak ruchu, obciążenie kończyn dolnych).
Oprócz leczenia zachowawczego i kompresyjnego, najczęściej stosowane jest miejscowe leczenie związane z zastosowaniem preparatów o działaniu przeciwzakrzepowym, przeciwobrzękowym i przeciwzapalnym (np. preparat HIRUDOID®).
Wędrujące zakrzepowe zapalenie żył powierzchownych (WZZŻP) powstaje na ogół w obrębie kończyn dolnych. Może dotyczyć również kończyn górnych w przypadku pacjentów z umieszczonym cewnikiem w żyle czy w przypadku podawania leków drogą dożylną.
Główną przyczyną WZZŻP jest lokalne zapalenie, prowadzące do powstawania zakrzepu przemieszczającego się wewnątrz naczynia żylnego.
Przemieszczaniu się skrzepu towarzyszy powstawanie miejscowego stanu zapalnego w układzie żylnym z towarzyszącym mu zastojem żylnym. Zastój wraz z miejscowym stanem zapalnym może prowadzić do powstania żylaków.
1. Objawy WZZŻP:
- Tkliwość dotykowa
- Uczucie "twardej żyły"
- Samoistny miejscowy ból o charakterze kłującym lub piekącym
- Zaczerwienienie skóry
- Zwiększone ucieplenie skóry
2. Wrodzone czynniki ryzyka WZZŻP
To przede wszystkim niewykształcenie lub niedorozwój zastawek żylnych. Badania pokazują, że ryzyko powstawania żylaków jest dziedziczne. W przypadku jednego rodzica ryzyko żylaków u potomstwa wynosi 25 proc. u mężczyzn i 62 proc. u kobiet. Gdy oboje rodzice chorują na żylaki prawdopodobieństwo wynosi 89 proc. bez względu na płeć.
3. Nabyte czynniki ryzyka WZZŻP
- Wiek – wzrost zachorowań obserwuje się po 40 r.ż.
- Praca wymagająca wielogodzinnego stania bez możliwości przemieszczania się (fryzjer, ekspedientka, stomatolog). Do zastoju krwi prowadzi brak fizjologicznego przepompowywania krwi żylnej przez pracujące mięśnie (tzw. pompa mięśniowa).
- Praca w pozycji siedzącej – utrudniony odpływ krwi żylnej spowodowany bezpośrednim uciskiem na żyły.
- Otyłość – zmniejszony ruch (nie działa pompa mięśniowa) i utrudniony odpływ krwi żylnej (nadmiar tkanki tłuszczowej uciska żyły).
- Palenie papierosów – wpływa szkodliwie na śródbłonek naczyń powodując zapalenie żył powierzchownych.
4. Leczenie WZZŻP
1.Zmiana stylu życia
- Zwiększenie aktywności fizycznej.
- Odpoczynek z kończynami uniesionymi powyżej poziomu serca.
- Unikanie długotrwałego stania lub siedzenia.
- Utrzymywanie prawidłowej masy ciała.
2.Leczenie uciskiem - kompresjoterapia
Ucisk powinien zmniejszać się w kierunku serca co pozwala na:
- zwiększenie prędkości przepływu krwi w żyłach,
- zmniejszenie średnicy żył,
- poprawę funkcjonowania zastawek żylnych,
- zmniejszenie obrzęków.
Do kompresjoterapii stosuje się bandaże, rajstopy i pończochy. Rozmiar i stopień ucisku dobiera lekarz indywidualnie do każdego pacjenta.
5. Leczenie farmakologiczne ogólne
Leczenie farmakologiczne pełni pomocniczą rolę i nie może być prowadzone zamiast leczenia uciskowego.
Grupy leków do stosowania ogólnego:
- pochodne flawonowe (rutyna i jej pochodne, hesperydyna, diosmina),
- saponiny (escyna), dobesylan wapnia,
- wyciągi z pestek winogron lub owoców cytrusowych.
6. Leczenie farmakologiczne miejscowe
Leczenie miejscowe ma szczególne zastosowanie, jeżeli terapia uciskowa jest przeciwskazana.
Przeciwskazania do terapii uciskowej:
- ostre zapalenie skóry i tkanki podskórnej,
- choroby skóry z wysiękiem,
- niedokrwienie tętnicze III/IV klasy wg Fontaine’a (klasa Rutherforda >3)
- zaawansowana niewydolność serca,
- źle kontrolowane nadciśnienie tętnicze,
- zniekształcenia kończyny uniemożliwiające uzyskanie precyzyjnego ucisku,
- zapalenie stawów kończyn dolnych.
Szczególnie dobrze w leczeniu zapalenia żył powierzchownych sprawdza się heparynoid - polisiarczan mukopolisacharydowy dostępny na rynku w postaci maści i żelu, pod nazwą HIRUDOID®. Preparat ten bardzo dobrze penetruje przez poszczególne warstwy skóry do miejsca zmienionego chorobowo, wykazując skuteczne działanie przeciwzakrzepowe, przeciwobrzękowe i przeciwzaplane. Wielokierunkowy mechanizm działania polisiarczanu mukopolisacharydowego dodatkowo przyczynia się do miejscowego działania regeneracyjnego.
HIRUDOID® należy nakładać w ilości 3-5 cm na zmienione chorobowo miejsce, lekko wmasowując raz lub kilka razy dziennie. Maść lub żel może być stosowana pod opatrunkiem.
Przy stosowaniu leczenia miejscowego należy pamiętać o stosowaniu leczenia ogólnego PNŻ. Połączenie obu metod daje najlepsze efekty lecznicze.
Hirudoid® 0,3 g/100 g maść, Hirudoid® 0,3 g/100 g żel. Skład jakościowy i ilościowy: 100 g maści/żelu zawiera: 0,3 g/100 g mukopolisacharydowego polisiarczanu (Mucopolisaccharidum polisulphatum) co odpowiada 25 000 j. (jednostki ustalone na podstawie oznaczenia częściowego czasu aktywowanej tromboplastyny (APTT). Pełen wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1 ChPL. Wskazania do stosowania: do stosowania miejscowego na skórę w przypadku: tępych urazów z krwiakami lub bez krwiaków, zapalenia żył powierzchownych, których nie można leczyć opatrunkiem uciskowym. Przeciwwskazania: nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, wymienioną w punkcie 6.1 ChPL. Nie należy nakładać maści/żelu na otwarte rany i uszkodzoną skórę. Podmiot odpowiedzialny: STADA Arzneimittel AG, Stadastrasse 2-18, 61118 Bad Vilbel, Niemcy.
HIR/67/07.12.17
Przed użyciem zapoznaj się z ulotką, która zawiera wskazania, przeciwwskazania, dane dotyczące działań niepożądanych i dawkowanie oraz informacje dotyczące stosowania produktu leczniczego, bądź skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą, gdyż każdy lek niewłaściwie stosowany zagraża Twojemu życiu lub zdrowiu.
Artykuł sponsorowany