Antykoncepcja wewnątrzmaciczna (PI 0,3-2,8)

Wewnątrzmaciczna wkładka antykoncepcyjna jest umieszczana przez lekarza w macicy w celu zapobiegania ciąży. Czas jej działania wynosi 3-5 lat. Po tym czasie lekarz usuwa wkładkę.

Wyróżniamy trzy rodzaje wkładek wewnątrzmacicznych:

• obojętne,
• z zawartością miedzi i srebra,
• uwalniające hormony.

Obecność wkładki w jamie macicy utrudnia implantację komórki jajowej. Poza tym jony miedzi zawarte we wkładce działają toksycznie na plemniki i zapłodnioną komórkę jajową, niszcząc je. Wkładka uwalniająca hormony zagęszcza śluz szyjkowy, uniemożliwiając podróż plemników do komórki jajowej. Często też może ona zapobiec samej owulacji.

Do zalet wkładki wewnątrzmacicznej zaliczyć można wysoką skuteczność (PI 0.3–2.1, a dla wkładek uwalniających hormony nawet 0.1), brak niepożądanych działań ogólnoustrojowych, możliwość stosowania podczas laktacji.

Posiada ona niestety także poważne wady: zwiększone ryzyko zapalenia przydatków i ciąży pozamacicznej, ryzyko wypadnięcia lub przemieszczenia wkładki, ryzyko przebicia macicy i uszkodzenia jelit lub pęcherza moczowego podczas zakładania, krwawienia z dróg rodnych, bolesność.

Istnieją sytuacje, w których nie należy stosować wkładki wewnątrzmacicznej. Należą do nich: podejrzenie ciąży, stany zapalne przydatków, szyjki macicy, pochwy, wady rozwojowe macicy, nieprawidłowy kształt jamy macicy, krwawienia z dróg rodnych (poza menstruacją), bardzo obfite miesiączki, nowotwory narządu rodnego.

Wkładki wewnątrzmacicznej nie zaleca się raczej kobietom młodym, które plany prokreacyjne mają dopiero przed sobą.