Ropomacicze u psa - przyczyny, objawy, leczenie

Ropomacicze (z ang. EPC - endometritis–pyometra-complex) to choroba, która dotyka dorosłe suki, nie poddane zabiegowi sterylizacji. Sporadycznie może zdarzyć się także u młodych lub bardzo starych samic. Pojawia się na skutek torbielowatego rozrostu gruczołów błony śluzowej macicy oraz toczących się stanów zapalnych. Współistnieje z zakażeniami bakteryjnymi.

Zwykle choroba rozwija się w czasie tzw. cieczki, a pierwsze objawy pojawiają się od jednego do trzech miesięcy po jej zakończeniu. Wyróżnia się ropomacicze otwarte i zamknięte. W otwartym wydzielina z szyjki macicy wypływa na zewnątrz. Ma charakterystyczny, nieprzyjemny zapach i krwisto-śluzową postać.

W ropomaciczu zamkniętym szyjka macicy pozostaje zamknięta, wobec tego wydzielina nie wydostaje się na zewnątrz. Ta postać choroby jest groźniejsza dla zdrowia i wywołuje więcej powikłań.

W fazie lutealnej (tzw. diestru), która u psów trwa około 60-70 dni, wydziela się progesteron. Jego działanie wpływa na rozrost gruczołów obecnych w macicy. Taki stan powtarza się w każdym kolejnym cyklu i stopniowo zwiększa ryzyko wystąpienia ropomacicza.

Nadmiernie rozrośnięte gruczoły błony śluzowej macicy produkują nadmiar wydzieliny, która jest świetną pożywką dla bakterii. Dodatkowo progesteron zmniejsza odporność, wobec tego ryzyko infekcji jest większe.

Najbardziej charakterystyczny jest wyciek z dróg rodnych, jednak nie zawsze się on pojawia. Niepokojącymi objawami, które powinny skłonić właściciela psa do wizyty u weterynarza, to przede wszystkim:

• apatia
• brak apetytu
• wzmożone pragnienie i zwiększona częstotliwość oddawania moczu
• wymioty i biegunki

Podczas wizyty u weterynarza specjalista może dostrzec także powiększenie powłok brzusznych oraz macicy.

Podstawowym badaniem diagnostycznym jest pełna morfologia oraz biochemia - oznaczenie prób wątrobowych, mocznika i kreatyniny, a także białka CRP. Oprócz tego czasem zleca się wykonanie badań USG i RTG.

Utrzymujące się lub postępujące ropomacicze może przeistoczyć się w sepsę, zatrucie toksynami i zapalenia otrzewnej. Może to zagrozić życiu pupila, dlatego warto podjąć leczenie.

Najczęściej wykonuje się zabieg chirurgicznego usunięcia jajników i macicy razem z całą jej zawartością. Dzięki temu nie tylko można wyleczyć ropomacicze, ale także uchronić suczkę przed późniejszymi chorobami nowotworowymi. Jedynym ryzykiem jest narkoza, którą psy różnie znoszą.

Inną metodą leczenia ropomacicza jest farmakologia. Stosowana jest najczęściej u suk, które są w dobrym stanie pomimo choroby, a także u psów hodowlanych, które potrzebują zdolności reprodukcyjnej.

Najlepszym sposobem na to, aby zapobieg rozwojowi ropomacicza jest sterylizacja suki. Jeśli nie prowadzimy hodowli i nie chcemy jej rozmnażać, warto wykastrować swojego pupila, aby zapewnić mu długie życie w pełnym zdrowiu. Sterylizacja pozwala zapobiec nie tylko temu schorzeniu, ale przede wszystkim nowotworom hormonozależnym.