Victoza – skład, działanie, wskazania i efekty

Victoza to lek przeciwcukrzycowy. Jego substancją czynną jest liraglutyd. To analog ludzkiego glukagonopodobnego peptydu-1 (GLP-1) otrzymywany w Saccharomyces cerevisiae w wyniku rekombinacji DNA.

Lek jest dostępny na receptę jako roztwór do wstrzykiwań 6 mg na ml. W opakowaniu znajdują się dwa wstrzykiwacze po 3 ml. Jego cena wynosi ok. 300 zł. Innym preparatem na rynku polskim zawierającym liraglutyd jest roztwór do wstrzykiwań Saxenda.

Jak działa Victoza? Obecny w niej liraglutyd wiąże się z receptorem GLP-1 i powoduje jego aktywację. Skutek jego działania jest analogiczny do efektów działania GLP-1. Efektem bowiem jest:

• zmniejszenie stężenia glukozy we krwi na czczo i po posiłku w przebiegu cukrzycy typu 2,
• zwiększenie poposiłkowego wydzielania insuliny przez komórki beta trzustki,
• regulacja wydzielania glukagonu,
• zmniejszenie apetytu. Liraglutyd wpływa na kontrolę spożycia pokarmu i odczuwanie łaknienia. Zwiększa uczucie sytości i zmniejsza uczucie głodu. Ogranicza potrzebę spożycia pokarmu, co pozwala na chudnięcie.

Jeden mililitr roztworu Victoza zawiera 6 mg liraglutydu. Jeden fabrycznie napełniony wstrzykiwacz – mg liraglutydu w 3 ml roztworu. Pozostałe składniki leku to disodu fosforan dwuwodny, glikol propylenowy, fenol oraz woda do wstrzykiwań.

Victoza to roztwór, który podaje się podskórnie w okolicę brzucha, uda lub górną część ramienia: niezależnie od posiłków, jednak mniej więcej o tej samej porze dnia. Nie wolno stosować preparatu dożylnie ani domięśniowo.

Dawkę i częstotliwość stosowania leku ustala lekarz. Schemat leczenia w przypadku dorosłych, młodzieży i dzieci do ukończenia 10 roku życia wygląda tak, że:

• początkowo przyjmuje się 0,6 mg na dobę,
• po upływie co najmniej tygodnia lekarz może zalecić zwiększenie dawki do 1,2 mg na dobę,
• po upływie kolejnego tygodnia, jeżeli to będzie potrzebne, lekarz może zalecić zwiększenie dawki do 1,8 mg na dobę. Nie należy stosować dawek większych niż 1,8 mg na dobę.

Produkt leczniczy Victoza jest wskazany do stosowania u dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku 10 lat i powyżej z niedostatecznie kontrolowaną cukrzycą typu 2 w celu uzyskania jej kontroli. Stanowi uzupełnienie prawidłowej diety i wysiłku fizycznego.

Lek Victoza wykorzystuje się:

• w monoterapii u pacjentów, u których stosowanie metforminy jest niewskazane ze względu na nietolerancję lub istniejące przeciwwskazania,
• w skojarzeniu z innymi lekami przeciwcukrzycowymi.

Victoza stanowi leczenie dodane do terapii cukrzycy innymi produktami leczniczymi z metforminą lub sulfonylomocznikiem. Preparat nie może być stosowany zamiast insuliny (jako zamiennik insuliny).

Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane u kobiet w ciąży oraz u kobiet w okresie karmienia piersią. W przypadku planowania ciąży lub zajścia w ciążę należy przerwać stosowanie preparatu i skonsultować się z lekarzem.

Nie zaleca się stosowania preparatu:

• u osób ze schyłkową niewydolnością nerek, poddawanych dializom,
• u chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby,
• u chorych na cukrzycę typu 1,
• w leczeniu kwasicy ketonowej w przebiegu cukrzycy.

Nie ma danych dotyczących bezpieczeństwa ani skuteczności stosowania preparatu u dzieci do ukończenia 10 roku życia.

Ze stosowaniem preparatu Victoza wiąże się ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Najczęściej obserwuje się takie skutki uboczne jak nudności i biegunka, wymioty, zaparcia, ból brzucha, dyspepsja.

Poza dolegliwościami ze strony układu pokarmowego może pojawić się także ból głowy, zapalenie nosogardzieli, zawroty głowy, zapalenie nosa i gardła, zapalenie oskrzeli, zwiększenie częstotliwości rytmu serca, zmęczenie, wysypka, zwiększona aktywność lipazy i amylazy, reakcje w miejscu wstrzyknięcia.

Często, a w przypadku stosowania w skojarzeniu z pochodnymi sulfonylomocznika bardzo często, występuje hipoglikemia.

Jeżeli preparat stosowany jest w skojarzeniu z pochodną sulfonylomocznika lub insuliną, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia hipoglikemii, konieczne może być zmniejszenie stosowanej dawki pochodnej sulfonylomocznika lub insuliny.