"Syndrom chodzącego trupa". Ludzie wierzą, że są martwi

O ile jednak o takich przypadłościach jak depresja, nerwica, schizofrenia, choroba afektywna dwubiegunowa słyszał każdy z nas, o tyle psychiatria zna tak osobliwe przypadki zaburzeń, o jakich nam się nie śniło. Jakie są zatem najdziwniejsze, najrzadsze choroby psychiczne?

1. Zaburzenia psychiczne

Na zaburzenia psychiczne cierpią miliony ludzi na całym świecie. Ich przyczyny mogą być rozmaite – od czynników genetycznych i związanych z uszkodzeniami mózgu poprzez środowiskowe, aż po przeżycie trudnych, traumatyzujących zdarzeń.

Dolegliwości natury psychicznej przez długie lata były tematem tabu – dziś na szczęście się to zmieniło. I słusznie, bo wg jednego z raportów WHO aż 25 proc. ludzi w pewnym momencie swojego życia cierpiała na jakieś zaburzenia psychiczne.

2. Zespół Cotarda – kiedy wierzysz, że jesteś martwy

Zobacz film: "Ile zrobisz pompek? Prosty test pozwala określić ryzyko chorób serca"

Ta przedziwna choroba psychiczna nazywana jest czasem "syndromem chodzącego trupa". Dotknięta nią osoba jest bowiem przekonana… że jest martwa! Chory wierzy, że jest trupem, rozkłada się i gnije zupełnie jak prawdziwe zwłoki.

Fakt, że może się poruszać, nie zmienia jego zdania. Jest pewien, że nie może umrzeć śmiercią naturalną ani w wyniku żadnego wypadku, bo przecież już nie żyje. Fakt, że może się poruszać, nie zmienia jego zdania.

To bardzo niebezpieczne, ponieważ chorzy, mając przy tym obniżony próg bólu, przejawiają zachowania autoagresywne. Kaleczą się, by udowodnić rodzinie, że nie będą krwawić lub podejmują próby samobójcze, by potwierdzić tezę, że nie mogą umrzeć kolejny raz, skoro już są martwi.

Zdarza się, że pacjenci dotknięci zespołem Cotarda uważają, że w ogóle nie istnieją, odrzucają całkowicie swoją fizyczność i ciało. Nie jedzą i nie piją – bo przecież jako "martwi" nie potrzebują pożywienia. Bardzo często to właśnie wygłodzenie jest przyczyną zgonu chorego cierpiącego na ten tajemniczy syndrom.

3. Syndrom Capgrasa – gdy ktoś podmienia bliskich

To bardzo rzadkie zaburzenie urojeniowe zostało opisane po raz pierwszy w 1923 roku – pacjentka francuskiego psychiatry Josepha Capgrasa cierpiąc na psychozę przestała rozpoznawać swoich bliskich. Była przekonana, że jej ukochany mąż i syn zostali przez kogoś zastąpieni sobowtórami, które mają za zadanie ją skrzywdzić.

Przyznawała, że "klony" wyglądają dokładnie tak samo, jak oryginały – była jednak pewna, że nie są to jej bliscy.

Chorzy cierpiący na syndrom Capgrasa nie są w stanie rozpoznać najbliższych osób – nawet w obliczu niepodważalnych dowodów (na przykład porównania bliskich ze zdjęciami czy filmami) pacjenci nie dają się przekonać, że teza o sobowtórach jest błędna.

4. Zespół Alicji w Krainie Czarów

Na ten przedziwny syndrom składają się zaburzenia percepcji i halucynacje wzrokowe, które przypominają jedną z przygód Alicji ze słynnej powieści Lewisa Carolla.

Pamiętacie, jak Alicja po wypiciu zawartości tajemniczej buteleczki i zjedzeniu ciasteczka zmniejszała się i powiększała? Podobnie muszą czuć się chorzy cierpiący na syndrom nazwany jej imieniem. Gdy patrzą na części swojego ciała lub przedmioty w swoim otoczeniu, wydają się im one na przemian ogromne lub bardzo nienaturalnie małe.

Mogą zmieniać swój kształt i objętość, a nawet teksturę (pacjentowi wydaje się wtedy, że miękki sweter jest twardy jak kawałek metalu).

Zaburzeniu często towarzyszą inne halucynacje – chorzy mogą widzieć kolorowe aury wokół przedmiotów lub mieć poczucie spowolnienia czasu.

5. Fuga dysocjacyjna

To tajemnicze zaburzenie na tle nerwicowym, które objawia się całkowitym, radykalnym odcięciem chorego od jego całego życia. Pacjent pewnego dnia doznaje amnezji wstecznej - nie wie, kim jest, skąd pochodzi, gdzie jest jego rodzina. Nie ma pojęcia, co się z nim stało i jak się nazywa.

Fuga dysocjacyjna to całkowita ucieczka od dotychczasowego życia, rodziny i pracy – przyczyną jest przedłużający się, ogromny stres i problemy na tle emocjonalnym, z którymi pacjent przestaje sobie radzić.

Znerwicowany chory kompletnie traci kontakt z własną pamięcią i tożsamością. Brzmi strasznie – jednak to mechanizm obronny przeciążonej psychiki, który paradoksalnie przynosi ulgę. Efekt fugi dysocjacyjnej trwa najczęściej kilka tygodni lub miesięcy – jednak w skrajnych przypadkach chorzy nigdy nie wracają do dawnej tożsamości.

6. Zespół Münchhausena

Nikt nie lubi być chory, prawda? A jednak pacjenci z tym zespołem czują potrzebę, by znajdować lub wręcz wywoływać u siebie prawdziwe objawy chorobowe.

Zależy im na tym, by się leczyć, trafić pod opiekę lekarza lub do szpitala. Wielu z nich bardzo zręcznie manipuluje personelem medycznym, symulując objawy i dopasowując je do różnych jednostek chorobowych. Przerażającą pochodną tego schorzenia jest zastępczy zespół Münchhausena – w tym przypadku chory zaczyna wywoływać objawy chorobowe u osoby, którą ma pod opieką i która od niego zależy, na przykład u swojego dziecka.

Najsłynniejszym przypadkiem jest tu Dee Dee Blanchard, która latami wpędzała w chorobę swoją córkę Gypsy Rose, która później, by się uwolnić, poprosiła swojego chłopaka, by zamordował jej matkę.

7. Apotemnofilia

Kiedy patrzysz na swoją dłoń czy nogę i po prostu wiesz, że nie należy do ciebie… To codzienność osób dotkniętych tą przypadłością.

Pacjenci z tym zaburzeniem nie rozpoznają swoich kończyn jako własnych – uważają, że są obce, sztuczne, nie działają prawidłowo i czują ciągły dyskomfort, patrząc na nie i posługując się nimi. Wielu chorych odmawia używania znienawidzonej kończyny – noszą rękę na temblaku lub poruszają się na wózku inwalidzkim mimo pełnej sprawności. W skrajnych przypadkach chorzy walczą o możliwość amputacji kończyny lub w desperacji decydują się na samookalecznie.

Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl

Żródło: Makabrycja, autor: Makabrycja

Skorzystaj z usług medycznych bez kolejek. Umów wizytę u specjalisty z e-receptą i e-zwolnieniem lub badanie na abcZdrowie Znajdź lekarza.