Wankomycyna - działanie, wskazania, dawkowanie, skutki uboczne

Wankomycyna to silny lek z grupy antybiotyków glikopeptydowych. Ma właściwości bakteriobójcze, hamuje biosyntezę ścian komórkowych drobnoustrojów chorobotwórczych. Jest znana w medycynie od lat 50. ubiegłego wieku i regularnie stosowana w przypadku zakażeń spowodowanych bakteriami Gram-dodatnimi.

Wankomycyna jest zalecana w przypadku ciężkich zakażeń opornych na działanie penicyliny i cefalosporyny. Lek jest dostępny w formie proszku do przyrządzenia roztworu doustnego lub przeznaczonego do infuzji.

Antybiotyk doustny jest stosowany wyłącznie w leczeniu rzekomobłoniastego zapalenia jelit wywołanego przez C. difficile. W pozostałych wskazaniach wankomycyna jest aplikowana dożylnie.

• zapalenie wsierdzia,
• zakażenie kości i szpiku kostnego
• zapalenie płuc,
• zakażenie tkanek miękkich,
• bakteriemia wywołana przez gronkowce oporne na metycylinę,

Wankomycyna jest też stosowana profilaktycznie podczas operacji w obrębie klatki piersiowej, naczyń krwionośnych, wszczepiania protez czy rozruszników serca. Antybiotyk podaje się też, gdy istnieje ryzyko wystąpienia infekcyjnego zapalenia wsierdzia.

lubelskie

Dawka wankomycyny podawanej dożylnie zależy od wieku i wagi pacjenta. Dorośli zwykle otrzymują 2 g leku na dobę w dwóch lub czterech dawkach. Szybkość aplikacji antybiotyku nie może być szybsza niż 10 mg na kilogram masy ciała, w przeciwnym razie mogłoby dojść do zatrzymania akcji serca.

Dawkowanie wankomycyny u dzieci:

• noworodki do 7. dnia życia: dawka początkowa 15 mg/kg, następnie 20 mg/kg w 2 dawkach,
• noworodki do 1 miesiąca życia: dawka początkowa 15 mg, następnie 30 mg/kg w 3 dawkach,
• dzieci powyżej 1 miesiąca życia: 40 mg/kg w 2 lub 4 dawkach.

Roztwór do infuzji, zawierający 500 mg wankomycyny, powinien być rozpuszczony w 100 ml rozpuszczalnika. Antybiotyk doustnie podaje się zazwyczaj w czterech dawkach po 125 mg każda przez 10 dni.

W przypadku braku poprawy po czterech dniach, dawkę zwiększa się do maksymalnie 500 mg zażywanych co 6 godzin. U dzieci stosuje się 10 mg leku na każdy kilogram masy ciała do czterech razy na dobę.

Wankomycyna nie powinna być stosowana przez osoby nadwrażliwe na substancje, występujące w tym antybiotyku. Warto mieć na uwadze, że jest to silny lek, który może podrażniać tkanki, a nawet doprowadzić do miejscowej martwicy.

Wankomycyna oddziałuje również na pracę serca, wątroby i nerek. Podczas terapii pacjent powinien znajdować się pod stałą opieką.

Wankomycyna podawana w latach 50. ubiegłego wieku zawierała w składzie wiele zanieczyszczeń, które powodowały wiele działań niepożądanych. Obecnie skutki uboczne pojawiają się zdecydowanie rzadziej.

• dreszcze,
• gorączka,
• pokrzywka,
• świąd,
• osutki rumieniowe,
• obniżenie ciśnienia tętniczego krwi,
• zakrzepowe zapalenie żył,
• leukopenia,
• małopłytkowość,
• agranulocytoza,
• uszkodzenie narządu słuchu,
• uszkodzenie nerek,
• martwica w miejscu podania,
• osłabienie czynności mięśnia sercowego.