Amanda Seyfried: Choroby psychiczne powinny być traktowane równie poważnie, jak wszystkie inne schorzenia
Aktorka otwarcie opowiada swoich doświadczeniach z zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi (ang. obsessive compulsive disorder, OCD).
1. Choroba poważna, jak każda inna
"Należy podchodzić do tego tak poważnie, jak do wszystkiego innego" – mówi 30-letnia aktorka. "Nie można traktować tych chorób gorzej, bo nie ma epidemii, nie ma torbieli. Ale one istnieją. Dlaczego trzeba je udowadniać? Jeśli można je leczyć, to je leczmy" – mówi aktorka
I to jest właśnie to, co robi Amanda Seyfried. Aktorka powiedziała magazynowi „Allure”, że od 11 lat leczy zaburzenia obsesyjno-kompulsywne za pomocą niskiej dawki Lexapro, powszechnie stosowanego leku przeciwdepresyjnego, ale nie zamierza przestać.
"Nie widzę sensu w przerywaniu leczenia. Czy to placebo, czy też nie, nie chcę ryzykować. Jeżeli walczysz, czy odrzucasz narzędzie, które ci pomaga?" - pyta.
Około 1 na 100 osób dorosłych i 1 na 200 dzieci mają zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. Choroba dotyka kobiety i mężczyzn w równym stopniu. Dla wielu osób z tym zaburzeniem pierwszymi objawami są stany lękowe.
"Stan mojego zdrowia był dość zły z powodu niepokoju związanego z chorobą i myślałam, że to guz mózgu. Miałam rezonans magnetyczny i neurolog skierował mnie do psychiatry"- wyjaśnia aktorka.
2. Chorzy muszą walczyć z chęcią powtarzania czynności
Pomoc psychiatry często jest potrzebna tym, którzy doświadczają klasycznych **objawów zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych**, które mogą obejmować: skomplikowane procedury mycia rąk, uporczywe i niekontrolowane sprzątanie oraz konieczność wykonywania zadań według pewnego wzorca numerycznego.
Zobacz także
Objawy mogą wahać się od łagodnych do ciężkich. W najgorszych przypadkach kompulsje mogą mieć duży wpływ na codzienne życie.
Gdy ktoś czuje się zmuszony, by sprawdzić cztery, pięć lub nawet 20 razy, czy zamknął drzwi lub wyłączył piekarnik, to również można podejrzewać, że ma OCD. W rzeczywistości, prawie 30 proc. ludzi, którzy mają zaburzenia, czuje potrzebę, aby wielokrotnie sprawdzać czy coś zrobili.
Seyfried powiedziała, że to właśnie ten rodzaj troski nie pozwolił jej zamontować pieca w odrestaurowanej stodole w jej posiadłości w Pensylwanii.
"Zawsze martwiłam się o ludzi i o to, jak używają pieców. Można tak łatwo coś spalić, jeśli pozostawimy piec lub piekarnik włączony" - tłumaczy.
Jak dowodzi przykład Seyfried, zaburzenia obsesyjno-komulsywne mogą być skutecznie opanowane i leczone.
"Z wiekiem kompulsywne myśli i lęki bardzo się zmniejszyły. Wiedza, że wiele moich obaw nie ma oparcia w rzeczywistości, naprawdę pomaga". Seyfriend w leczeniu OCD pomagają leki i opieka psychiatry.
Jest to zgodne z tym, co lekarze zalecają w przypadku większości pacjentów. Badania pokazują, że połączenie leków i terapii poprzez ekspozycję (konfrontacji z rzeczami, które sprawiają, pacjent odczuwa przymus, np. przechodzenie obok zlewu pełnego brudnych naczyń bez ich mycia) może pomóc.
Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.