Nieśmiałość - co to jest, objawy, destruktywne skutki, jak przełamać?
Nieśmiałość, wstydliwość, zażenowanie to stany, których doświadcza każdy człowiek. Co jednak zrobić, kiedy nieśmiałość przeszkadza w normalnym funkcjonowaniu? Nieśmiałość to dość powszechna cecha osobowości. To, co potocznie określa się nieśmiałością, stanowi zwykle dyskomfort i zahamowanie behawioralne w obecności innych. Nieśmiałości nie wolno utożsamiać z lękiem społecznym, socjofobią, introwersją czy brakiem towarzyskości. Jak budować pewność siebie w kontaktach interpersonalnych? Brak pewności siebie Jak podnieść poczucie własnej wartości i uwierzyć, że może się być atrakcyjnym dla drugiego człowieka?
1. Nieśmiałość - co to jest?
Wielu badaczy próbowało zrozumieć złożony fenomen nieśmiałości. Philip G. Zimbardo, amerykański psycholog i ekspert od nieśmiałości, uważa, że być nieśmiałym to znaczy być trudnym w kontakcie z powodu bojaźliwości, ostrożności lub nieufności. Nieśmiałość to pojęcie szerokie i nieostre ze względu na różne swoje odmiany. Ze względu na czas trwania nieśmiałości wyróżnia się nieśmiałość: przejściową, sytuacyjną i chroniczną.
Nieśmiałość stanowi złożoną przypadłość, która obejmuje szerokie kontinuum psychologiczne: od lekkiego okazjonalnego uczucia skrępowania, przez nieuzasadniony lęk przed ludźmi, do traumatycznych i skrajnych przeżyć nerwicowych. Osoby nieśmiałe często nazywane bywają introwertykami ze względu na większą potrzebę prywatności i samotności. Etykieta osoby nieśmiałej często niesie ze sobą pozytywne konotacje. Człowiek taki sprawia wrażenie dyskretnego, poważnego, pełnego rezerwy, skromnego, bezkonfliktowego i subtelnie usposobionego. Jednak większość osób nieśmiałych czuje się zakłopotana, skrępowana i zahamowana w kontaktach z ludźmi, czemu towarzyszą fizjologiczne symptomy: czerwienienie się, przyspieszone tętno, ściskanie w żołądku, suchość w ustach, drżenie, pocenie się itp. Współczesne definicje traktują nieśmiałość jako złożony zespół objawów, który wiąże się z zaburzeniami w zakresie sfery behawioralnej, emocjonalno-motywacyjnej, poznawczej i samoorientacyjnej. Syndromalne ujęcie oznacza, że osoby nieśmiałe charakteryzują się biernością społeczną, lękiem społecznym oraz zaniżoną samooceną i brakiem wiary w siebie, które z kolei determinują niesprawność funkcjonowania w kontekście interpersonalnym.
2. Nieśmiałość - objawy
Ludziom zależy, by robić dobre wrażenie na innych. W przypadku nieśmiałości zadanie jest utrudnione. Osoba nieśmiała zwykle jest zahamowana w sytuacjach ekspozycji społecznej, wycofuje się z kontaktów, milczy lub mówi niewiele, ścisza głos i unika kontaktu wzrokowego. W gronie obcych sobie osób czuje się nieswojo. Woli być bierna i pozostawać niepostrzeżona niż nawiązywać nowe znajomości i wchodzić w relacje. Doświadcza zażenowania, skrępowania i lęku. Ma poczucie nieprzystosowania społecznego i niskie poczucie własnej wartości, gdyż dostrzega znaczną różnicę między „Ja realnym” a „Ja idealnym”. Izolując się, coraz bardziej koncentruje się na własnych słabościach. Nieustannie towarzyszy jej obawa przed kompromitacją, krytyką, wyśmianiem, doznaniem porażki i przykrości. Przewiduje, że inni ocenią ją negatywnie, zanim dostrzeże jakiekolwiek podstawy mogące być zapowiedzią tej oceny.
3. Nieśmiałość - destruktywne skutki
Konsekwencje nieśmiałości zawsze są bolesne dla osoby, która jej doświadcza i zwykle mają charakter społeczny. Wśród negatywnych skutków nieśmiałości wymienia się:
- trudność w poznawaniu innych ludzi,
- kłopoty w zawieraniu przyjaźni,
- ograniczenie doświadczania radości z potencjalnie pozytywnych przeżyć,
- nieumiejętność obrony własnych praw oraz wyrażania swojej opinii i wartości,
- niedocenianie swoich mocnych stron,
- nadmierne zakłopotanie i przejmowanie się własnymi reakcjami,
- trudności w precyzyjnym myśleniu,
- problemy ze skutecznym porozumiewaniem się.
Nieśmiałość jest zazwyczaj uwikłana w inne negatywne stany osobowości, jak depresja, lęk i samotność.
4. Nieśmiałość - jak przełamać?
Nie ma jednej przyczyny nieśmiałości i nie ma jednego sposobu, by pokonać nieśmiałość. Trzeba mieć świadomość różnorodności czynników determinujących czy sprzyjających opisywanemu zjawisku. Są to np.: procesy chemiczne w mózgu, reaktywność, surowe traktowanie przez rodziców i nauczycieli, docinki rówieśników, błędne przekonania na własny temat, kłopoty adaptacyjne, mała tolerancja wobec niejasności, wygląd zewnętrzny, zmiany życiowe czy oczekiwania kulturowe.
Problem z nieśmiałością dotyczy nie tylko małych dzieci, młodzieży, ale i dorosłych. Bez względu na wiek, każdy chce wiedzieć, jak sobie radzić z nieśmiałością. Metod walki z uczuciem niepokoju wobec nieznajomych jest kilka. Można uczestniczyć w różnego rodzaju treningach kompetencji społecznych, np. w treningu asertywności czy skutecznej autoprezentacji. Na początku najlepiej dokonać analizy własnej nieśmiałości – jakie sytuacje cię paraliżują i w jakich okolicznościach czujesz dyskomfort?
Mimo poczucia onieśmielenia, nie unikaj kontaktu z ludźmi. Rozmawiaj. Możesz w naturalny sposób nauczyć się sprawnej komunikacji i uskutecznić swoje umiejętności społeczne. Nie udawaj pewniaka, kiedy czujesz się niezręcznie w towarzystwie. Mów otwarcie, że czujesz tremę i jesteś nieśmiały. Kiedy trudno ci rozpocząć rozmowę, zacznij od aktywnego słuchania drugiej osoby. Codziennie wzmacniaj swoją samoocenę i pewność siebie. Wypisz na kartce swoje mocne strony i czytaj je codziennie. Możesz również zastosować technikę wizualizacji. Wyobrażaj sobie różne sytuacje społeczne i układaj scenariusze – co powiesz i jak się zachowasz.
Nieśmiałość to nie żadna tragedia. Można wykorzystać pozytywne aspekty tej cechy – bycie skrytym, powściągliwym i zdystansowanym sprzyja dyskrecji i budowaniu trwałych przyjaźni. Trzeba tylko się przemóc i opanować lęk przed ludźmi, którzy mogliby się stać naszymi kompanami, gdybyśmy tylko dali im i sobie szansę.
Skorzystaj z usług medycznych bez kolejek. Umów wizytę u specjalisty z e-receptą i e-zwolnieniem lub badanie na abcZdrowie Znajdź lekarza.