Zdrowie psychiczne
Zdrowie psychiczne odbija się na samopoczuciu i wyglądzie zewnętrznym. Równowagę wewnętrzną może zaburzyć długotrwały stres i silne przeżycia, np. żałoba po stracie bliskiej osoby. Do poważnych chorób psychicznych zalicza się: depresję, nerwicę, choroby lękowe i schizofrenię. Zaburzenia depresyjne należą do grupy chorób afektywnych, charakteryzują się obniżeniem nastroju i napędu psychoruchowego, lękiem oraz zaburzeniami snu. W stwierdzeniu epizodu depresyjnego ważny jest obraz kliniczny.
O depresji świadczą takie objawy, jak: anhedonia, utrata zainteresowania otoczeniem, mniejsza energia i wytrzymałość na zmęczenia, obniżenie samooceny, zachowania autoagresywne, pesymistyczne myślenie. Nerwice albo neurozy to grupa zaburzeń psychicznych o rozmaitych symptomach, definiowana jako zespół dysfunkcji narządów, psychogennych zaburzeń emocjonalnych, zakłóceń procesów psychicznych i patologicznych form zachowania. Charakterystyczne jest to, że chory często zdaje sobie sprawę z absurdalności swoich objawów – natręctw, fobii – czy braku podstaw objawów somatycznych, jednak zmuszony jest do ich powtarzania. Podstawą leczenia w większości przypadków jest psychoterapia.
Schizofrenia to zaburzenie psychiczne zaliczane do grupy psychoz endogennych. Schizofreniauważana jest za chorobę ludzi młodych, chociaż jej wystąpienie możliwe jest w każdym wieku. Pierwsze objawy ujawniają się zwykle w okresie dojrzewania, a więc wtedy, gdy zaczyna się właściwa strukturalizacja osobowości. Zaburzone są procesy myślenia, charakterystyczna jest niewłaściwa interpretacja faktów i zdarzeń, co rodzi zazwyczaj urojenia odnośnie sądów (najczęściej są to urojenia prześladowcze) oraz halucynacje. Podstawą leczenia jest farmakoterapia z użyciem środków przeciwpsychotycznych.