Angiografia nerkowa
Angiografia nerkowa jest obrazowym badaniem unaczynienia nerek i otaczających je narządów wraz z użyciem promieni rentgenowskich. Obraz naczyń jest widoczny na prześwietleniu, ponieważ do badania używa się środka cieniującego, kontrastu, który pochłania promieniowanie rentgenowskie. Kontrast podaje się albo do aorty brzusznej w okolicę odejścia tętnic nerkowych, albo bezpośrednio do jednej z tętnic nerkowych. Badanie wykonywane jest w każdym wieku i jeśli jest taka potrzeba, może być powtarzane.
1. Wskazania i przeciwwskazania do angiografii nerkowej
Badanie unaczynienia nerek umożliwia ocenę stanu naczyń nerkowych. Na prześwietleniu rentgenowskim widać zarówno zwężenia tętnicy nerkowej, jak i naczynia wewnątrznerkowe. Badanie pomaga zdiagnozować choroby nerek. Badanie wykonuje się w takich przypadkach:
- ocena unaczynienia nerki, która została przeszczepiona,
- urazy nerek,
- zator tętnicy nerkowej,
- gruźlica nerki,
- guzy nerki i nadnerczy,
- anomalie naczyniowe dotyczące układu moczowego,
- krwiomocz o nieznanym pochodzeniu,
- nadciśnienie tętnicze,
- zwężenie tętnicy nerkowej,
- inne, np. krwiomocz o nieznanej etiologii.
Badanie przeciwwskazane jest u kobiet w ciąży i u kobiet w II połowie cyklu menstruacyjnego, u których zaistniała możliwość zapłodnienia.
Badanie wykonuje się tylko na zlecenie lekarza.
2. Przygotowanie i przebieg angiografii nerkowej
Wieczorem w dniu poprzedzającym badanie pacjent powinien się wypróżnić (jeśli jest to konieczne, należy użyć lewatywy). Angiografia nerkowa może być przeprowadzona, jeśli pacjent jest na czczo. Chodzi o to, aby naczynia krwionośne nerek nie były przysłonięte przez pokarm zalegający w jelitach ani gazy jelitowe. Przed przystąpieniem do badania chory powinien poinformować lekarza o skłonności do uczuleń, nadwrażliwości na leki lub środki kontrastowe oraz o tendencji do krwawień.
Badanie jest wykonywane w znieczuleniu miejscowym, a u dzieci raczej w znieczuleniu ogólnym i trwa 1-2 godziny. Pacjent ułożony jest do badania w pozycji na wznak. Skóra w okolicy pachwiny okładana jest jałowymi serwetami, a następnie odkażana. Miejsce, gdzie będzie wprowadzony cewnik, jest nakłuwane kilkakrotnie w celu wprowadzenia środka do znieczulenia miejscowego (np. lignokaina). Cewnik naczyniowy wprowadzany jest dopiero po zlokalizowaniu tętnicy udowej. Jest ona nakłuwana specjalną igłą, przez którą wprowadzony jest cewnik wykonany ze specjalnego materiału dającego możliwość prześledzenia jego położenia na monitorze aparatu (tzw. metoda Seldingera). Następnie cewnik wprowadzony zostaje do aorty brzusznej w okolicę odejścia tętnic nerkowych lub też bezpośrednio do jednej z tętnic, po czym zostaje połączony z przewodem prowadzącym do automatycznej strzykawki wypełnionej środkiem kontrastującym. Gdy lekarz upewni się, że cewnik znajduje się w prawidłowym położeniu, podaje ze strzykawki automatycznej odpowiednią ilość kontrastu. Po zakończeniu badania cewnik usuwany jest z tętnicy i zakładany zostaje opatrunek uciskowy na miejsce wkłucia.
Po badaniu zazwyczaj nie pojawiają się żadne powikłania. Czasem zdarza się, że w miejscu wprowadzenia cewnika powstaje krwiak. Możliwy jest także odczyn uczuleniowy po środkach kontrastowych.
Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.