Wirtualny dotyk wspomaga prawdziwą operację
Wraz z rozwojem medycyny i nowoczesnych technologii, chirurgia staje się coraz mniej inwazyjna. Wiele zabiegów można obecnie wykonać za pomocą laparoskopu wprowadzając potrzebne narzędzia przez niewielkie nacięcie skóry. Jest tylko jeden problem – prowadzący taką operację chirurg widzi co prawda pole operacyjne, ale nie może go dotknąć, a więc i ocenić na przykład twardość tkanki czy odczuć jej reakcję na ucisk. Wynalazek naukowców z Uniwersytetu w Leeds może ten problem rozwiązać.
1. Bezpieczniejsze zabiegi laparoskopowe
Tradycyjny sposób przeprowadzania operacji, polegający na rozcięciu skóry i znajdujących się pod nią struktur w celu dotarcia do odpowiedniego narządu, jest bardzo inwazyjny. Efektem jego przeprowadzenia mogą być takie problemy, jak:
- duże, nieestetyczne blizny, wpływające depresyjnie na pacjenta;
- powikłania związane z wykonaniem głębokiego, dużego nacięcia;
- większe niż w zabiegach laparoskopowych ryzyko zakażeń okołooperacyjnych;
- konieczność stosunkowo długiego pobytu pacjenta w szpitalu;
- dłuższa rekonwalescencja po zabiegu.
Pamiętać bowiem trzeba, że nasz organizm ranę pooperacyjną traktuje tak samo, jak urazową – nie ma żadnego rozróżnienia, więc im bardziej rozległy jest zabieg, tym powrót do zdrowia i regeneracja są dłuższe.
2. Mniej inwazyjnie = lepiej dla pacjenta
Problemy i powikłania związane z tradycyjnymi zabiegami chirurgicznymi są powodem trwających od dawna poszukiwań metod wykonywania mniej inwazyjnych, bezpieczniejszych zabiegów operacyjnych. Takie możliwości daje laparoskopia, – nie ma tutaj długich cięć, a jedynie przejście do operowanego organu za pomocą niewielkich, cienkich urządzeń. Wśród wprowadzanych przyrządów znajduje się między innymi miniaturowa kamera, która przekazuje chirurgowi obraz i pozwala wykonywać bardzo precyzyjne ruchy. Pozostaje jeszcze jednak wspomniany na początku problem – brak możliwości wykorzystania zmysłu dotyku.
3. Wirtualny dotyk wspomaga chirurga
Zespół studentów z Uniwersytetu w Leeds opracował rozwiązanie, które łączy wygenerowaną komputerowo symulację operowanej tkanki z urządzeniem symulującym jej twardość. Brzmi może skomplikowanie, ale właściwie jest to bardzo proste:
- chirurg operuje przyrządem umocowanym na mechanicznym ramieniu, które umożliwia pełen zakres ruchów przestrzennych;
- odpowiednie czujniki dokonują oceny gęstości tkanki i wysyłają informację do głównego komputera urządzenia;
- w odpowiedzi generowany jest opór, który stawia chirurgowi ramię podczas manewrowania narzędziem – w ten sposób osoba wykonująca operację może dosłownie poczuć opór tkanki.
Obecnie metoda jest tylko eksperymentalna i nie była jeszcze stosowana podczas prawdziwych zabiegów. W celu określenia jej skuteczności wykonano test, w którym użyto miękkiego kawałka silikonu z umieszczonymi na nim metalowymi kulkami od łożyska. Biorący udział w eksperymencie chirurdzy byli w stanie bez większego problemu odnaleźć „guzy” symulowane przez kulki. Co więcej, trzy czwarte z nich uznało taką formę symulacji za bardzo użyteczną, choć przyznawali też, że są już przyzwyczajeni do samego obrazu, więc wrażenia dotykowe były dla nich dość dziwne.
Pomysłodawca nowatorskiej technologii – dr Hewson, jest jednak zdania, że trzeba włożyć jeszcze wiele pracy w ten projekt i rozwiązać sporo problemów technicznych, zanim będzie możliwość zastosowania wirtualnego dotyku podczas prawdziwych operacji.
Skorzystaj z usług medycznych bez kolejek. Umów wizytę u specjalisty z e-receptą i e-zwolnieniem lub badanie na abcZdrowie Znajdź lekarza.