Mobilizacja strzemiączka
Strzemiączko jest jedną z trzech kosteczek słuchowych. Przekazuje ono drgania z błony bębenkowej do ucha środkowego. Liczy sobie mniej niż 3 mm i tym samym należy do najmniejszych kości ciała. Otochirurgia dzieli strzemiączko na dwie części - suprastrukturę, w której skład wchodzi główka oraz przednia i tylna odnoga oraz infrastrukturę, w której skład wchodzi płytka strzemiączka.
1. Czym jest mobilizacja strzemiączka?
Chirurgia strzemiączka wymaga zastosowania dokładnej techniki mikrochirurgicznej, która jest monitorowana przez audiometr. Zabieg stosowany jest przede wszystkim w leczeniu otosklerozy. Otoskleroza jest dziedziczna i podejrzewa się, że jest wywoływana przez wirusa odry.
Zaburzenia wzrostu kości tłumią drgania kości strzemiączka, powodując utratę słuchu. Operacja (mobilizacja strzemiączka) wymaga złamania tkanki, która unieruchamia strzemiączko. Wykonywana jest w celu przywrócenia słuchu, zwłaszcza u pacjentów z otosklerozą. Większość otologów zaprzestała wykonywania mobilizacji strzemiączka wiele lat temu, ze względu na dużą ilość powikłań tego zabiegu. Nadal jednak można wykonywać mobilizację strzemiączka planowo (po dokładnym jej omówieniu i zgodzie pacjenta).
2. Kiedy wykonywana jest mobilizacja strzemiączka?
Mobilizacja strzemiączka wykonywana jest zazwyczaj w przypadku tympanosklerozy. Istnieje wiele metod leczenia chirurgicznego tego schorzenia, jednak w przypadku nasilonego upośledzenia przewodzeniowego słuchu należy podjąć starania przywrócenia słuchu. Niekiedy istnieje konieczność rekonstrukcji ucha środkowego.
3. Co to jest tympanoskleroza?
Tympanoskleroza dotyczy schorzenia w obrębie ucha środkowego. W wyniku różnych procesów w błonie bębenkowej odkładają się sole wapnia. Doprowadza to do przewodzeniowego upośledzenia słuchu w wyniku zmniejszonej ruchomości błony bębenkowej oraz w wyniku unieruchomienia kosteczek słuchowych. Niekiedy tympanoskleroza może doprowadzić do perforacji błony bębenkowej.
Istnieje wiele przyczyn powstawania tympanosklerozy. Wśród nich wyróżniamy urazy błony bębenkowej oraz przewlekłe procesy zapalne toczące się w obrębie ucha środkowego. Ponadto istnieje teoria mówiąca o przyczynie immunologicznej. W wyniku reakcji immunologicznej, wobec wysięku w przestrzeniach ucha środkowego odkładają się złogi soli wapnia w strukturach ucha środkowego, czyli w błonie bębenkowej. Tympanoskleroza jest uwidaczniana w badaniu wziernikowym ucha, jako mleczne przebarwienie zlokalizowane w centrum błony bębenkowej.
4. Niedosłuch przewodzeniowy związany z tympanosklerozą
Istnieją dwa rodzaje niedosłuchów związanych z lokalizacją przeszkody dla odbioru dźwięków. Niedosłuch przewodzeniowy dotyczy zaburzeń i patologii w części ucha, która przewodzi dźwięk. Zatem dotyczy przewodu słuchowego zewnętrznego, tej części, która jest widoczna „gołym okiem” oraz ucha środkowego. Natomiast niedosłuch związany z patologią odbioru dźwięku nazywa się niedosłuchem odbiorczym. W postępowaniu leczniczym pierwszym etapem diagnostyki jest określenie rodzaju niedosłuchu. Ułatwia to podjęcie działań terapeutycznych i wybrania najlepszej metody leczenia.
Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki.