Fenestracja ucha wewnętrznego
Fenestracja ucha wewnętrznego to chirurgiczny zabieg stosowany przy problemach ze słuchem, polegający na utworzeniu szczeliny w odpowiedniej części ucha. Fenestracja ucha wewnętrznego była kiedyś stosowana w celu leczenia otosklerozy, czyli choroby polegającej na nieprawidłowym narastaniu kości w środkowej części ucha.
Choroba powoduje utratę słuchu, zazwyczaj najpierw w jednym uchu, a potem także w drugim. Pojawia się najczęściej w średnim wieku, choć może się rozwinąć znacznie wcześniej. Można ją wyleczyć także innym zabiegiem chirurgicznym – stapedektomią, który jest obecnie częściej stosowany.
1. Jaka jest budowa ucha wewnętrznego i jaką spełnia funkcję?
Ucho wewnętrzne stanowi bardzo ważny narząd dla człowieka. Współuczestniczy w zmyśle równowagi i odbieraniu bodźców słuchowych. Ma bardzo ciekawą budowę anatomiczną, ponieważ składa się z przedsionka, do którego prowadzi okienko owalne, ze ślimaka, który jest właściwym narządem słuchu odbierającym impulsy i przekazującym je dalej do kory mózgowej, w której mogą one być analizowane.
Narząd równowagi stanowią kanały półkoliste, które są błędnikiem błoniastym zawierającym otolity. Zmysł równowagi informuje o wzajemnych relacjach ciała w stosunku do otaczającego go środowiska. Wszystkie impulsy, które są odbierane w kanałach półkolistych są analizowane i przekazywane do mózgu, w którym następuje przetwarzanie na odpowiednie zachowania.
2. Charakterystyka fenestracji ucha wewnętrznego
Zabieg fenestracji obecnie jest rzadziej stosowany, pomimo iż daje szanse na odzyskanie słuchu u 70% zoperowanych. Powodzenie zabiegu zależy w dużej mierze, m.in. od czynników indywidualnych u każdego pacjenta (np. wieku, zaawansowania choroby). Fenestracja ucha wewnętrznego jest zabiegiem wykonywanym pod znieczuleniem. Zabieg został po raz pierwszy przeprowadzony przez Holmgrena i Sourdille'a, potem udoskonalony między innymi przez Lemperta.
3. Niedosłuch przewodzeniowy i odbiorczy
Istnieją dwa rodzaje niedosłuchów związanych z lokalizacją przeszkody dla odbioru dźwięków. Niedosłuch przewodzeniowy dotyczy zaburzeń i patologii w części ucha, która przewodzi dźwięk. Zatem dotyczy przewodu słuchowego zewnętrznego - tej części, która jest widoczna „gołym okiem” oraz ucha środkowego.
Ucho środkowe jest zbudowane z błony bębenkowej, trąbki Eustachiusza oraz trzech kosteczek słuchowych: młoteczka, kowadełka i strzemiączka, a także powierzchni zewnętrznej okienka owalnego. Jest to obszar wypełniony powietrzem i ma za zadanie wzmacniać odbierany dźwięk, a także przewodzić go w kierunku ucha wewnętrznego.
Natomiast niedosłuch związany z patologią odbioru dźwięku nazywa się niedosłuchem odbiorczym. Jest on zlokalizowany w uchu wewnętrznym, strukturze składającej się ze ślimaka, zawierającego właściwy narząd słuchu i biorący w odbiorze i przetwarzaniu dźwięku i kanałów półkolistych.
W postępowaniu leczniczym pierwszym etapem diagnostyki jest określenie rodzaju niedosłuchu. Ułatwia to podjęcie działań terapeutycznych i wybrania najlepszej metody leczenia.
Skorzystaj z usług medycznych bez kolejek. Umów wizytę u specjalisty z e-receptą i e-zwolnieniem lub badanie na abcZdrowie Znajdź lekarza.