Trwa ładowanie...
Artykuł zweryfikowany przez eksperta: Mgr Kamila Drozd

Leczenie ADHD - terapia ADHD, leczenie farmakologiczne, dieta

Avatar placeholder
13.09.2021 13:29
Leczenie ADHD obejmuje metody farmakologiczne i psychoterapeutyczne.
Leczenie ADHD obejmuje metody farmakologiczne i psychoterapeutyczne. (AdobeStock)

Mówiąc o metodach leczenia ADHD, należy przede wszystkim zaznaczyć, że terapia nie jest łatwa. Zwykle trwa kilka lat i angażuje wiele osób. Warto jest zdać sobie z tego sprawę już na samym początku, aby wyrobić sobie odpowiednie nastawienie, a następnie wykazać się cierpliwością w dążeniu do celu, jakim jest zminimalizowanie objawów choroby i poprawa komfortu życia dziecka. Leczenie ADHD obejmuje metody farmakologiczne i psychoterapeutyczne.

spis treści

1. Objawy ADHD

ADHD, czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej, to choroba zaczynająca się we wczesnym dzieciństwie, najczęściej w pięciu pierwszych latach życia. Aby pomóc dziecku, musisz zrozumieć, że ADHD u dzieci to nie tylko problemy ze skupieniem uwagi czy ciągły ruch. Ta choroba zmienia sposób, w jaki dziecko się zachowuje, myśli i czuje. ADHD objawia się odrobinę inaczej u różnych dzieci. Niektóre będą się ciągle niespokojnie wierciły, podrygiwały, nawet sobie tego nie uświadamiając. Inne będą patrzyły w przestrzeń w bezruchu lub ciągle bujały w obłokach, co utrudnia funkcjonowanie w szkole lub nawiązywanie przyjaźni z innymi dziećmi.

Aby stwierdzić, czy dziecko rzeczywiście cierpi na zespół nadpobudliwości psychoruchowej, odpowiedz „tak” lub „nie” na poniższe pytania.

Zobacz film: "#dziejesienazywo: Czym jest ból?"

Czy twoje dziecko:

  • ciągle się porusza, wierci się, wykonuje szybkie, niepotrzebne ruchy, podryguje?
  • biega, chodzi, podskakuje, nawet jeśli wszyscy wokół niego siedzą?
  • ma problemy z czekaniem na swoją kolej, zarówno podczas zabawy, jak i rozmowy?
  • nie kończy tego, co zaczęło?
  • potrafi bardzo szybko znudzić się już bo kilku chwilach zabawy czy czynności?
  • ciągle jest zamyślone na tyle, że masz wrażenie, iż żyje w innym świecie?
  • mówi, kiedy inni starają się coś powiedzieć?
  • działa, zanim zdąży pomyśleć?
  • ciągle rozprasza się tym, co dzieje się wokół?
  • ma ciągłe problemy z pracą na lekcjach i pracą domową?

Jeśli na większość z tych pytań odpowiedź brzmi „tak”, lepiej zgłoś się z dzieckiem do lekarza. Tylko specjalista będzie potrafił trafnie zdiagnozować ADHD. Listę niepokojących zachowań dziecka weź ze sobą na wizytę. Pamiętaj, że objawy ADHD nie pojawiają się tylko w jednym miejscu (np. w szkole). To zaburzenie powoduje problemy niezależnie od miejsca, w którym dziecko się znajduje. Dziecko z ADHD może mieć problemy nie tylko z nauką, ale i nawiązywaniem przyjaźni oraz kontaktem z rodzicami.

2. Kto zajmuje się leczeniem ADHD?

Dziecko z zespołem ADHD powinno przede wszystkim być pod opieką lekarza psychiatry. Nie jest to jednak jedyna osoba, która zajmuje się leczeniem tych zaburzeń. W zespole terapeutycznym powinni się również znaleźć psycholog oraz pedagog. Jak widać, dzieci z ADHD wymagają kompleksowego leczenia. Natomiast nie jest to jeszcze pełna lista osób, których pomoc jest potrzebna dla uzyskania efektów terapii.

Ważne jest, aby pamiętać, jak ogromną rolę odgrywają nauczyciele oraz rodzina dziecka. Z tego względu prowadzone są dla nich specjalne programy edukacyjne. Odpowiednie przeszkolenie osób z otoczenia dziecka może w bardzo dużym stopniu pomóc w stworzeniu dla niego warunków, w których łatwiej mu będzie funkcjonować, a w efekcie zmniejszyć ilość oraz nasilenie objawów. Ważne jest również, aby zachowany był stały kontakt między zespołem terapeutycznym a rodzicami dziecka i jego nauczycielami.

3. Metody leczenia ADHD

Terapia ADHD jest wielokierunkowa. Oznacza to, że w jej skład wchodzi leczenie dziecka, jak również działania edukacyjne skierowane do rodziców oraz nauczycieli. Warto jest przede wszystkim uzmysłowić sobie, jakie są cele leczenia. Ogólnie mówiąc, ma ono doprowadzić do zmniejszenia objawów ADHD, zmniejszenia objawów współistniejących (np. dysleksji, dysgrafii) oraz zmniejszenia ryzyka późniejszych powikłań. W skład terapii ADHD wchodzą:

  • terapia behawioralna – celem tej terapii jest modyfikowanie zachowań dziecka, co ma w efekcie doprowadzić do wyciszenia złych zachowań, a wzmocnienia dobrych; jedna z najbardziej skutecznych terapii;
  • psychoedukacja na temat przyczyn, objawów, leczenia ADHD, co ma pomóc dziecku w zdjęciu z siebie poczucia winy;
  • praca na pozytywnych wzmocnieniach ma pomóc dziecku w podwyższeniu własnej samooceny) oraz zwiększeniu motywacji do pracy;
  • ustalenie systemu zasad oraz konsekwencji ich nieprzestrzegania w różnych środowiskach (np. dom, szkoła);
  • nauczanie wyrównawcze – są to dodatkowe zajęcia, które mają pomóc dziecku wyrobić w sobie pewne nawyki, które będą mu pomagały w uczestniczeniu w zajęciach; stworzenie strategii ułatwiających radzenie sobie z objawami chorobowymi;
  • zajęcia z logopedą – często wśród dzieci z nadpobudliwością występują zaburzenia mowy, takie jak jąkanie – w takich przypadkach terapia mowy jest niezbędna;
  • terapia zajęciowa – ukierunkowana z reguły na rozwój motoryczny dziecka;
  • trening umiejętności społecznych;
  • terapia zaburzeń uwagi;
  • terapia indywidualna – może okazać się potrzebna w przypadku dzieci, u których dołączają się objawy depresyjne lub nerwicowe; niekiedy pomocna okazuje się terapia rodzinna, trening umiejętności rodzicielskich i poradnictwo rodzinne, jeżeli wyraźne są nieprawidłowości dotyczące relacji poszczególnych jej członków oraz funkcjonowania rodziny jako całości;
  • farmakoterapia – terapia za pomocą leków nie jest stosowana jako metoda samodzielna. Jeżeli jest wprowadzona, a nie dzieje się tak zawsze, powinna być połączona z psychoterapią. Istnieje kilka grup leków stosowanych w terapii ADHD. Należą do nich: leki psychostymulujące, selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego noradrenaliny, trójcykliczne leki przeciwdepresyjne, alfa-mimetyki.

Przyczyny zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniami uwagi są złożone. Nie dysponujemy w chwili obecnej wystarczającą wiedzą medyczną i psychologiczną, aby precyzyjnie je wskazać. Wiemy, że na pojawienie się objawów ADHD mają wpływ predyspozycje genetyczne, a także wystąpienie specyficznych czynników zewnętrznych. Nie zostały jednak, jak do tej pory, opracowane takie formy terapii, które prowadziłyby do całkowitego wyleczenia zespołu hiperkinetycznego. Większość dzieci potrzebuje pomocy terapeutycznej i wsparcia w życiu z nadpobudliwością, chociaż wiele z nich „wyrasta” przynajmniej z części objawów ADHD.

Wszelkie oddziaływania terapeutyczne, w tym farmakologiczne, mogą prowadzić jedynie do zmniejszenia nasilenia objawów nadpobudliwości, nie są w stanie natomiast „wyleczyć” ADHD. Stąd mówimy raczej o opiece nad dzieckiem lub pomocy dziecku z zespołem hiperkinetycznym i jego rodzinie niż o terapii samego ADHD. Oddziaływania terapeutyczne mogą się dodatkowo koncentrować na leczeniu zaburzeń współwystępujących i zmniejszeniu ryzyka ewentualnych powikłań nadpobudliwości. Pomoc osobie z ADHD to nie tylko wizyta w gabinecie terapeuty. To przede wszystkim nieustanna praca z dzieckiem, którą w domu wykonują rodzice, a w szkole – nauczyciele.

3.1. Psychoedukacja

Wśród form pomocy dziecku nadpobudliwemu i jego rodzinie ważne miejsce zajmuje psychoedukacja, dzięki której można zdobyć wiedzę na temat ADHD. Ta forma pracy polega na wyjaśnianiu istoty zespołu nadpobudliwości, objawów i sposobów radzenia sobie z nimi, profilaktyki możliwych powikłań, zasad leczenia. Rozumienie przez rodzinę i samo dziecko, co się z nim dzieje, jest konieczne dla zapewnienia mu odpowiedniej opieki w domu i szkole. Jest warunkiem skutecznej pomocy, a dla dziecka szansą na satysfakcjonujące życie, pomimo doświadczania trudnych objawów.

Ze względu na częste współwystępowanie innych trudności (np. specyficznych trudności szkolnych, takich jak dysleksja, dyskalkulia) i zaburzeń (np. zaburzeń zachowania) podejmuje się również pracę terapeutyczną skoncentrowaną na tych obszarach.

Oprócz wymienionych wyżej metod pomocy dziecku z nadpobudliwością wykorzystywane są także metody wspomagające, takie jak np.: zyskująca coraz większą popularność terapia EEG-biofeedback, trening zastępowania agresji ART, integracja sensoryczna (SI), terapia Weroniki Sherborne (ruch rozwijający), kinezjologia edukacyjna Dennisona czy Metoda Dobrego Startu.

3.2. Terapia EEG-biofeedback

Terapia EEG]-biofeedback pozwala modyfikować czynność fal mózgowych za pomocą tzw. biologicznego sprzężenia zwrotnego, czyli wykorzystania informacji na temat parametrów czynności fizjologicznych. Osoba biorąca udział w treningu EEG-biofeedback ma przymocowane do głowy elektrody, a jej zadaniem jest udział w grze wideo jedynie za pomocą aktywności mózgu. Za sukces w grze osoba jest – zgodnie z zasadami terapii behawioralnej – nagradzana punktowo. To pozwala wzmocnić fale o pewnych częstotliwościach i hamować te o innych. Dzięki treningom jednego z pasm fal mózgowych możliwy jest, np. korzystny wpływ na koncentrację uwagi, z którą tak często mają trudność osoby z ADHD.

3.3. Trening zastępowania agresji

Trening zastępowania agresji ART (ang. Agression Replacement Training) składa się z trzech modułów: treningu umiejętności prospołecznych, treningu kontroli złości i treningu wnioskowania moralnego. Celem tych interwencji jest zastąpienie zachowań agresywnych i przemocowych zachowaniami pożądanymi, prospołecznymi.

Integracja sensoryczna, terapia Weroniki Sherborne, kinezjologia edukacyjna Dennisona czy Metoda Dobrego Startu to metody wykorzystujące ruch. W integracji sensorycznej zakłada się, że specyficzne ćwiczenia, w których uczestniczy dziecko, prowadzą do poprawy funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego, a to pozwala nabyć nowe umiejętności, które do tej pory były deficytowe.

Ruch rozwijający Weroniki Sherborne to proste ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała, pomagające nawiązać kontakt z drugą osobą, określić przestrzeń dookoła siebie. Są one prowadzone w formie zabawy, np. ćwiczeń do piosenek, wierszy, ćwiczeń grupowych. Kinezjologię edukacyjną Dennisona nazywa się czasem „gimnastyką mózgu”. Ćwiczenia ruchowe w tej metodzie mogą prowadzić do poprawy funkcji ruchowych i wzrokowo-motorycznych. Pomimo popularności treningu Dennisona, nie ma on podstaw w naukowej wiedzy o funkcjonowaniu mózgu. Z kolei Metoda Dobrego Startu zakłada usprawnianie funkcji słuchowych, wzrokowych, dotykowych, ruchowych i ich integrację poprzez ćwiczenia psychomotoryczne.

Jak widać, jest wiele propozycji dla dzieci z nadpobudliwością i ich rodzin. O konieczności i formie terapii zawsze powinien decydować lekarz psychiatra (który diagnozuje ADHD i w razie potrzeby proponuje także leczenie farmakologiczne) lub psycholog. Bez względu jednak na udział w sesjach lub zajęciach terapeutycznych, największe znaczenie ma przystosowanie środowiska rodzinnego i szkolnego do potrzeb dziecka z trudnościami wynikającymi z objawów ADHD i przyjazne wspieranie go w radzeniu sobie z nimi.

3.4. Terapia behawioralna ADHD

Wśród podstawowych metod pracy z dzieckiem nadpobudliwym wykorzystuje się techniki zaczerpnięte z terapii behawioralnej. Opierają się one na wzmacnianiu zachowań pożądanych (np. utrzymaniu uwagi na zadaniu domowym przez określony czas) i wygaszaniu zachowań niepożądanych (np. zachowań agresywnych). Metoda ta wymaga stosowania „nagród” i „kar” (nigdy nie fizycznych!). Wzmocnieniem może być, np. pochwała, a karą – ignorowanie dziecka w danej sytuacji. W przypadku, gdy dziecko nie ma w swoim repertuarze jakiegoś zachowania, jest go uczone m.in. poprzez modelowanie, czyli w uproszczeniu – naśladowanie innej osoby. Ważne jest doprecyzowanie, jakie zachowania uznajemy za pożądane, a jakie za niepożądane, określenie jasnych konsekwencji i egzekwowanie wprowadzonych wcześniej zasad.

W zależności od doświadczanych przez dziecko trudności stosuje się także psychoterapię indywidualną dziecka, nastawioną na pracę nad impulsywnością i agresją, funkcjonowaniem społecznym, samooceną itp. Nadpobudliwość dziecka ma wpływ na życie całej rodziny, relacje między domownikami, ewentualne napięcia. Poszczególni członkowie systemu rodzinnego wzajemnie na siebie oddziałują. Może się więc zdarzyć, że pomocy będzie wymagała cała rodzina. Wtedy dobrym rozwiązaniem jest terapia rodzinna.

W terapii behawioralnej nieodzowną rolę pełnią rodzice dziecka, ponieważ to oni spędzają z nim większą część czasu. Określa ona pewne proste zasady postępowania z dzieckiem z ADHD w życiu codziennym. Reguły te obejmują:

  • jasne wydawanie poleceń, czyli bezpośrednie określanie, co dziecko ma zrobić, a czego ma nie robić, np.: „usiądź” zamiast „nie biegaj”;
  • konsekwencję w wydawaniu poleceń, co oznacza wymaganie zachowań, które jest się w stanie wyegzekwować; trzeba również pamiętać, aby polecenia były krótkie;
  • stworzenie systemu zasad i konsekwencji ich nieprzestrzegania oraz częste przypominanie o panujących regułach;
  • okazywanie akceptacji oraz docenianie sukcesów dziecka – pozytywne wzmacnianie;
  • utrzymywanie kontaktu wzrokowego w trakcie rozmowy;
  • stosowanie systemu nagród za pozytywne zachowanie.

4. Leczenie farmakologiczne

W odniesieniu do leczenia farmakologicznego warto wiedzieć, że nie jest to metoda tak zwanego „pierwszego rzutu” w leczeniu ADHD. Oznacza to, że sięga się po nią w przypadku nieskuteczności innych metod lub też skrajnego nasilenia objawów. Ważne jest również, że efekty stosowania leków nie są natychmiastowe. Trzeba na nie poczekać kilka tygodni. Bywają sytuacje, że samo dobranie odpowiedniego leku trwa dość długo i wymaga zmieniania preparatów, zanim znajdzie się odpowiedni. Wynika to ze zróżnicowanych reakcji na dany lek u różnych pacjentów. Aby terapia lekami była skuteczna, trzeba stosować ją systematycznie i w odpowiednich dawkach. Należy pamiętać, że tego typu leczenie prowadzi się przez określony czas. Nie usuwa ono objawów, co oznacza, że działa tylko tak długo, jak się je stosuje. Natomiast tego typu terapia pomaga wprowadzić inne sposoby leczenia, jak również zapobiega powikłaniom samej choroby. Szacuje się, że nie więcej niż 10% dzieci z ADHD wymaga leczenia farmakologicznego. Leki nie rozwiążą problemów dziecka, ale mogą mu pomóc skoncentrować się na wykonywanych czynnościach, zapanować nad emocjami i ruchliwością. W leczeniu zespołu nadpobudliwości psychoruchowej stosuje się różne rodzaje leków: leki psychostymulujące (głównie pochodne amfetaminy), trójcykliczne leki przeciwdepresyjne (TLPD), atomoksetynę, klonidynę, neuroleptyki (w niewielkich dawkach). Leki te nie są obojętne i niosą ryzyko efektów ubocznych.

4.1. Skuteczność farmakoterapii

Warto wiedzieć, w jakim zakresie leki mogą pomóc w terapii. Nie można spodziewać się, że usuną wszystkie problemy związane z ADHD. Nadal jednak w niektórych przypadkach są one nieodzownym elementem leczenia. Czego można w takim razie oczekiwać od farmakoterapii? Jest kilka kierunków działania leków w ADHD:

  • pomagają wyciszyć objawy nadruchliwości;
  • ułatwiają dziecku koncentrację w czasie nauki, pomagają utrzymywać uwagę na wykonywanej czynności;
  • ograniczają nieporozumienia z otoczeniem – informacje docierające do dziecka z zewnątrz, to, co mówią do niego inne osoby, staje się dla niego bardziej przyswajalne i zrozumiałe;
  • sprawiają, że dziecko jest w stanie nad sobą zapanować, co znaczy, że np. chwilę pomyśli, zanim coś powie.

Natomiast trzeba pamiętać, że istnieją pewne ograniczenia skuteczności farmakoterapii. Nie można oczekiwać, że leki zastąpią właściwe podejście w wychowywaniu oraz nauczaniu. Jak wynika z obserwacji, stworzenie właściwych warunków dla funkcjonowania dziecka przez rodziców oraz nauczycieli jest podstawą prawidłowego rozwoju oraz zminimalizowania objawów. Leki nie spowodują również nagłego znacznego polepszenia efektów w nauce.

Oczywiście, jak już wcześniej wspomniano, podniosą koncentrację w czasie lekcji oraz odrabiania pracy domowej, ale nie można oczekiwać, że przeciętny uczeń nagle znajdzie się wśród najlepszych. Leki mogą w pewnym stopniu hamować impulsywność dziecka. Jeżeli jednak dziecko charakteryzuje się wysokim poziomem agresji, pomimo systematycznego podawania leków we właściwej dawce, to należy zastanowić się nad innymi jej źródłami (np. nieprawidłowe relacje w rodzinie, przemoc fizyczna). Jednym z bardziej uciążliwych problemów towarzyszących ADHD jest dysleksja oraz dysgrafia. Niestety, również w przypadku tych zaburzeń farmakoterapia nie daje efektów.

5. Naturalne sposoby leczenia nadpobudliwości

Z roku na rok coraz więcej dzieci i dorosłych jest diagnozowanych z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej (ang. Attention Deficit Hyperactivity Disorder). Leczenie takiego zaburzenia jest drogie i może powodować skutki uboczne. Dlatego warto poznać także naturalne sposoby na ADHD.

Krok 1. Tran i inne oleje pozyskiwane z ryb naturalnie zwiększają koncentrację i umożliwiają skupienie uwagi na dłużej, co jest największym problemem w ADHD. Dawniej bardzo często stosowano tran u dzieci w formie nieprzyjemnie pachnącego płynu. Dzisiaj dostępne są żelowe pastylki bez smaku i zapachu. Należy brać jedną tabletkę dziennie razem z jedzeniem i nie przekraczać zalecanej dawki.

Krok 2. Poszukaj suplementów zawierających wyciąg z kory sosny – łagodzi on objawy ADHD.

Krok 3. Korzystaj z dobrodziejstw kawy lub herbaty, szczególnie rano i wczesnym popołudniem. Jeśli masz ADHD, kofeina stymuluje organizm i zwiększa możliwości skupienia się.

Krok 4. Ale nie przesadzaj z kawą! Kawa wieczorem nie pozwoli ci zasnąć. W zależności od osoby, kawa może działać nawet do ośmiu godzin. Weź to pod uwagę, zanim zaparzysz sobie kolejną filiżankę. Co więcej, ten aromatyczny napój może nawet nasilić objawy ADHD, zamiast je wyeliminować, a także odwadnia organizm, jeśli wypijemy jej za dużo.

Krok 5. Ziołowe herbatki lub dostępne bez recepty specyfiki zawierające miłorząb japoński poprawiają krążenie, a także usprawniają transport krwi do mózgu. To ważne czynniki w walce z ADHD.

Krok 6. Środki zawierające wyciąg z owsa stymulują organizm tak, jak kofeina. Ich działanie nie jest jednak tak gwałtowne i długotrwałe.

Krok 7. Jeśli ADHD nie pozwala ci się uspokoić, pij herbatkę rumiankową. Uspokaja ona system nerwowy i pomaga poradzić sobie z nerwowymi objawami ADHD. Na niektórych działa wręcz usypiająco – staraj się więc pić rumianek wieczorem, a nie rano.

Zawsze bierz pod uwagę wszystkie swoje alergie, kiedy chcesz leczyć ADHD naturalnie. Jeśli masz uczulenie na owoce morza, bardzo możliwe, że uczulisz się także na tran. Jeśli zauważysz u siebie objawy, jakie może wywołać alergia, natychmiast odstaw suplement i zgłoś się do lekarza. Większość suplementów i ziół potrzebuje czasu, aby ich działanie na objawy ADHD zaczęło być widoczne. Może to trwać nawet dwa miesiące – trzeba więc cierpliwie czekać.

6. Dieta a leczenie nadpobudliwości psychoruchowej

Wprowadzenie specjalnej diety stanowi jedną z alternatywnych metod leczenia zespołu nadpobudliwości psychoruchowej. Diety są wprowadzane, pomimo trudności w konsekwentnym ich stosowaniu, a także braku jednoznacznych dowodów na ich skuteczność w redukowaniu objawów ADHD. Diety stosowane w leczeniu ADHD zakładają jak najbardziej naturalne odżywianie. Eliminują określone substancje z jadłospisu dziecka bądź wzbogacają go o inne składniki. Wśród tych pierwszych – diet eliminacyjnych – dużą popularność zyskała dieta doktora Benjamina Feingolda, oparta na teorii związku nadpobudliwości psychoruchowej z nietolerancją pokarmową. Dieta ta zakłada unikanie spożywania sztucznych barwników i konserwantów (m.in. waniliny czy benzoesanu sodu), a także ich naturalnych odpowiedników. Niektórzy badacze zaobserwowali niewielką poprawę u części dzieci z ADHD (około 10%). Jednakże w większości badań naukowych rewelacje o skuteczności diety Feingolda nie znalazły potwierdzenia. Podobnie było z dietą zakładającą zastąpienie cukru miodem. Tutaj także obiektywne badania nie potwierdziły skuteczności tej metody.

Inną dietą eliminacyjną, stosowaną u osób z ADHD, jest Few Foods Diet, czyli „dieta niewielu produktów”. Opiera się ona na rozpoznaniu metodą prób i błędów, a następnie wyeliminowaniu alergenów wywołujących objawy nietolerancji pokarmowej. U kilku procent dzieci dieta ta pozwala zmniejszyć nasilenie, a nawet wyeliminować objawy nadpobudliwości, niektórych zaburzeń zachowania i dysforii. Jest to możliwe, jeśli faktycznie są one związanie z nietolerancją pokarmową. U osób z ADHD bywa także stosowana dieta ograniczająca spożycie fosforanów – tzw. dieta Herthy Hafer. Wszystkie te diety wymagają wielu wyrzeczeń ze strony dziecka i dużej konsekwencji rodziców. Mogą być też źródłem konfliktów. Należy zatem w każdym przypadku rozważyć, czy koszty wprowadzenia reżimu są współmierne do zysków. Druga grupa diet stosowanych w leczeniu ADHD zakłada uzupełnianie niedoborów poszczególnych składników odżywczych. Wśród podawanych substancji poprawiających aktywność układu nerwowego są witaminy, mikroelementy, suplementy białkowe oraz wielonienasycone kwasy tłuszczowe. Wszelkie zmiany w diecie należy jednak stosować ostrożnie i zawsze po konsultacji z lekarzem. I przede wszystkim trzeba pamiętać, że nie są one cudownym lekiem na zespół nadpobudliwości psychoruchowej.

7. Wspieranie dziecka z ADHD w domu

Skuteczność leczenia dzieci z ADHD w ogromnym stopniu zależy od ich rodziców. Dlatego też niezwykle ważne jest, aby od samego początku byli dobrze wyedukowani na temat tego zaburzenia oraz wyszkoleni w zakresie opieki nad dzieckiem z tym problemem. Istnieją pewne ogólne zasady, których rodzice powinni przestrzegać:

  • okazywanie zrozumienia oraz akceptacji dziecku – nie może ono czuć, że jest traktowane gorzej, ponieważ negatywne emocje mogą jeszcze dodatkowo nasilić objawy;
  • podkreślanie prawidłowych zachowań dziecka, chwalenie;
  • rygorystyczne przestrzeganie norm i zasad;
  • dostosowanie obowiązków dziecka do jego możliwości – należy brać pod uwagę zakres oraz czas trwania czynności, które powinno wykonać.

8. Dziecko impulsywne w szkole

Szkoła jest drugim środowiskiem, w którym dziecko spędza najwięcej czasu, dlatego prowadzi się szkolenia dla nauczycieli, którzy mają pod opieką dzieci z ADHD. Ogólne zasady postępowania z dzieckiem w szkole są podobne do tych, które zostały wymienione wyżej odnośnie rodziny. Istnieją jednak jeszcze dodatkowe warunki, których spełnienie może ułatwić radzenie sobie z problemem:

  • stworzenie właściwych warunków w czasie trwania lekcji – ważne jest, aby w sali, w której prowadzone są zajęcia, ograniczyć do minimum przedmioty, kolory, które mogą rozpraszać; dziecko powinno siedzieć blisko nauczyciela, aby ten mógł w łatwiejszy sposób skupić na sobie uwagę ucznia, natomiast warto jest zwrócić uwagę, aby jego miejsce nie było przy oknie ani drzwiach (to również może utrudniać koncentrację);
  • dzielenie pracy – czynności, które dziecko ma zrobić, nie mogą być zbyt długie; należy podzielić pracę na kilka etapów;
  • przedstawienie planu lekcji na początku zajęć;
  • przedstawianie dzieciom metod dydaktycznych, które ułatwiają zapamiętywanie oraz przyswajanie informacji;
  • ciekawe prowadzenie lekcji, obejmujące pracę w grupach itp.

Aby stwierdzić na pewno, czy dziecko ma ADHD, zgłoś się do lekarza pediatry lub poproś o opinię szkolnego psychologa. Po dłuższej rozmowie na temat zachowania dziecka oraz sytuacji w domu i w szkole może się okazać, że objawy są spowodowane innymi czynnikami niż choroba. Czasami to problemy w domu (rozwód, częste kłótnie rodziców, śmierć w rodzinie) czy w szkole są odpowiedzialne za takie, a nie inne zachowanie dziecka.

Jeśli po wizycie u lekarza okaże się, że dziecko cierpi na ADHD, nie wpadaj w panikę. Pamiętaj, że dzieci z ADHD bardzo często czują, że zawiodły swoich rodziców i całe otoczenie. Ich brak samokontroli nie jest jednak powodem, aby dziecko odrzucać. Wręcz przeciwnie – potrzebuje ono jeszcze więcej miłości i wsparcia, także w trakcie leczenia.

Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.

Polecane dla Ciebie
Pomocni lekarze