Hematyt – właściwości lecznicze i magiczne, charakterystyka i znaczenie

Hematyt to kamień półszlachetny, którego złoża są rozrzucone po całym świecie, głównie w Australii, Brazylii, Kanadzie, USA i Europie. Najczęściej występuje w Afryce Południowej i Brazylii oraz Kanadzie. Powstał na skutek reakcji gorącej magmy z materiałami. Występuje jako minerał pierwotny oraz produkt przemiany w skałach iglastych, metamorficznych i osadowych.

W Polsce kamień znany jest jako krwawnik. Jego nazwa pochodzi od greckich słów haema, czyli kre", co nawiązuje do koloru niektórych odmian hematytu, ale i sproszkowanej formy minerału, która ma kolor krwistoczerwony. Ponieważ przypomina zakrzepłą krew, według jednej z legend jego osady powstały na polach bitew skąpanych we krwi wojowników.

Hematyt to kryształ zbudowany z tlenku żelaza. Składa się w 70 procentach z żelaza i w 30 procentach z tlenku (wzór chemiczny Fe2O3). Tworzy kryształy izometryczne, tabliczkowe, grubobeczułkowate, płytkowe, krótkosłupowe i igiełkowe. Występuje w postaci:

• zbitej i skrytokrystalicznej (żelaziak czerwony),
• drobnoziarnistej (mika żelazna),
• grubokrystalicznej (błyszcz żelaza),
• groniastej (tzw. „szklane głowy”),
• naciekowej (krwawnik),
• proszkowej i pylastej, jako śmietana hematytowa.

Hematyt, choć spotykany jest w wielu różnych formach i barwach, najczęściej jest czarny, nieco rzadziej brązowy, czerwonawo-brązowy, szary lub srebrny. Charakterystyczne jest, że po wypolerowaniu nabiera metalicznego blasku z tęczowymi poświatami.

Jego cechą jest także czerwona rysa, która pojawia się w przypadku zadrapania powierzchni. Kamienie hematytu wyróżniają się dużym ciężarem właściwym oraz brakiem łupliwości. Choć są twardsze niż żelazo, łatwo pękają.

Hematyt to przede wszystkim niedrogi, efektowny kamień ozdobny i kolekcjonerski oraz surowiec jubilerski. Kamienie wykorzystuje się do wyrobu biżuterii, zwłaszcza wisiorków i naszyjników, choć popularne są także bransoletki z hematytem.

To jednak nie wszystko. Kamień ten to jeden z najważniejszych minerałów pigmentowych do wyrobu czerwonej farby. Ponieważ blokuje promienie rentgenowskie, używa się go także do ochrony sprzętu medycznego przed promieniowaniem. Wykorzystuje się go również w litoterapii.

Lecznicze właściwości hematytu już w średniowieczu wiązano z krwią. Wykorzystywano go do leczenia chorób hematologicznych, ale i tamowania krwi przy ranach i silnych krwotokach. Ponieważ wierzono, że minerał chroni przed nadmiernym krwawieniem ciężarne trzymały go blisko siebie podczas porodu, a wojownicy nosili podczas bitew.

Obecnie zdaniem litoterapeutów minerał wspomaga leczenie układu krwionośnego (ma wspomóc walkę z białaczką, żylakami czy bolesnymi oraz obfitymi miesiączkami), reguluje nadciśnienie i przyspieszone tętno. Ma również wpływ na innego rodzaju dolegliwości:

• zapobiega skurczom mięśni,
• przeciwdziała dysfunkcjom układu moczowego,
• leczy dolegliwości kręgosłupa,
• pomaga w terapii chorób oczu,
• pozwala walczyć z bezsennością,
• poprawia samopoczucie.

W starożytności hematyt był kamieniem wojowników. Symbolizował siłę, odwagę i nieustępliwość, miał dodawać siły i witalności. W postaci sproszkowanej służył do rytualnego malowania ciała przed walką.

Obecnie postrzega się go jako kamień, który ma gromadzić energię, dzięki czemu dba o równowagę: odbiera jej nadmiar i dodaje wigoru, gdy go brakuje. Neutralizuje również promieniowanie ziemskie i elektromagnetyczne oraz negatywne wibracje. Znaki zodiaku, którym sprzyja najbardziej to Baran oraz Skorpion.

By korzystać z mocy hematytu, wystarczy nosić go przy sobie. Pomocna jest biżuteria lub kamienie włożone do kieszeni. Na choroby oczu pomóc ma przemywanie oczy wodą, w której zanurzony jest minerał.

Co ważne, by hematyt napełnił się energią, warto go włożyć do ziemi lub zetknąć z kryształem górskim. Nie powinno się go myć, ponieważ kontakt z wodą może osłabiać jego właściwości. Dobrym sposobem na czyszczenie biżuterii z hematytami jest użycie miękkiej jubilerskiej lub flanelowej szmatki.

By uniknąć tarcia i rysowania powierzchni kamieni, dobrze je przechowywać w osobnych przegródkach lub woreczkach, chroniąc miękkim materiałem. Minerały powinny przebywać w suchym miejscu o stałej temperaturze, z dala od słońca.