Zaczyna się od opadania powieki. Choroba rozwija się powoli

Pierwsze objawy mogą wydawać się niegroźne, opadanie powieki czy podwójne widzenie, z czasem jednak choroba może poważnie utrudniać codzienne życie, wpływając na mowę, przełykanie czy poruszanie się. Mowa o miastenii, chorobie autoimmunologicznej, która może zaatakować w każdym wieku.

1. Choroba, która zaczyna się niepozornie

Miastenia to choroba autoimmunologiczna charakteryzująca się postępującą męczliwością mięśni. W jej przebiegu organizm produkuje przeciwciała, które atakują połączenia nerwowo-mięśniowe, zakłócając przekazywanie sygnałów między nerwami a mięśniami.

W rezultacie nawet najprostsze czynności, jak otwieranie oczu, mówienie czy jedzenie, stają się wyzwaniem. Choć miastenia może dotknąć każdego, najczęściej dotyczy kobiet w wieku 20-30 lat i mężczyzn powyżej 60. roku życia.

Zobacz film: "Co mogą oznaczać drgające powieki?"

Miastenia objawia się początkowo łagodnymi, ale uciążliwymi problemami mięśniowymi. Pierwsze symptomy dotyczą najczęściej oczu - może wystąpić opadanie jednej lub obu powiek oraz podwójne widzenie. W miarę rozwoju choroby pojawiają się kolejne dolegliwości, takie jak:

• trudności w mówieniu - głos staje się niewyraźny, a pacjent może mieć problem z wypowiadaniem słów, często mówi przez nos;

• problemy z połykaniem - u pacjentów pojawiają się kłopoty z gryzieniem i połykaniem, co może prowadzić do zakrztuszeń, a w zaawansowanym stadium nawet trudności w przełykaniu śliny;

• zmniejszona mimika twarzy - twarz może stać się mniej wyrazista, a żuchwa opada;

• osłabienie kończyn i mięśni osiowych - pojawiają się bóle mięśni karku, opadanie głowy i osłabienie rąk i nóg.

Objawy te nasilają się szczególnie w godzinach wieczornych lub po wysiłku fizycznym. Zmniejsza je odpoczynek i leki, jednak infekcje, wysiłek fizyczny czy nawet stres mogą je zaostrzyć.

2. Życie z miastenią

Miastenia rozwija się stopniowo, a ryzyko przejścia od problemów z oczami do pełnoobjawowej choroby ogólnoustrojowej trwa zazwyczaj około dwóch lat. Jeśli przez ten czas nie pojawią się nowe symptomy, ryzyko uogólnienia się choroby znacząco maleje.

Jednak w przypadku niektórych pacjentów miastenia postępuje, prowadząc do coraz poważniejszych dolegliwości, w tym do przełomu miastenicznego - stanu, w którym dochodzi do niewydolności oddechowej, wymagającej intensywnej opieki medycznej.

Osoby z miastenią powinny unikać czynników mogących zaostrzyć chorobę, takich jak niektóre leki, nadmierny wysiłek fizyczny, stres oraz przebywanie w wysokiej temperaturze. Ważna jest też dobra higiena życia- regularny sen, zbilansowana dieta oraz unikanie infekcji.

Zobacz także: Ewelinie "nie pomógł nikt". Cierpiała na najczęstszą z rzadkich chorób

3. Możliwości leczenia

Miastenia wymaga długotrwałego i kompleksowego leczenia. W zależności od stopnia zaawansowania choroby stosuje się różne metody terapeutyczne.

• Leki objawowe - takie jak inhibitory acetylocholinesterazy, które pomagają poprawić przekazywanie impulsów nerwowych do mięśni.

• Leki immunosupresyjne - w przypadku, gdy leczenie objawowe nie przynosi rezultatów, pacjentom podaje się leki hamujące reakcję układu immunologicznego, co pozwala na zahamowanie postępu choroby.

• Plazmafereza - metoda oczyszczania krwi z przeciwciał odpowiedzialnych za atak na mięśnie, stosowana w ostrych przypadkach.

• Terapia dożylna immunoglobulinami (IVIG) - stosowana czasami jako szybka forma wsparcia pacjentów w krytycznych stanach.

Dodatkowo, zaleca się regularne szczepienia ochronne przeciwko infekcjom, które mogą nasilać objawy choroby. Choć miastenia jest schorzeniem przewlekłym, możliwa jest samoistna remisja objawów. Pacjenci mogą prowadzić normalne życie, a ich średnia długość życia nie odbiega od przeciętnej populacji.

Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl

Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.