Bruzda Harrisona – przyczyny, objawy i leczenie

Bruzda Harrisona to defekt w obrębie klatki piersiowej, który związany jest z zaburzeniami gospodarki wapniowo-fosforanowej lub przebiegiem wady klatki piersiowej, tak zwanej kurzej klatki. To charakterystyczny objaw krzywicy. Deformacja przybiera kształt trójkąta rozchodzącego się od wyrostka mieczykowatego mostka do bocznych łuków żebrowych. Co warto o niej wiedzieć?

1. Co to jest bruzda Harrisona?

Bruzda Harrisona to deformacja klatki piersiowej, polegająca na wciągnięciu żeber w linii przyczepu mięśni przepony do jej ścian. Przyjmuje postać zauważalnej bruzdy, która tworzy charakterystyczne - punktowe lub liniowe - zapadnięcia na długości przebiegu łuków żebrowych.

Deformacja to najczęściej jeden z objawów zaawansowanej krzywicy, powstający wskutek rozmiękania kości. Jest charakterystyczna i uciążliwa. Rzutuje nie tylko na wygląd sylwetki, ale i funkcjonowanie narządów wewnętrznych klatki piersiowej. Bruzda Harrisona została opisana przez Edwarda Harrisona w 1820 roku.

2. Objawy bruzdy Harrisona

Zobacz film: "Marta Bekdas pokazuje domowy trening kręgosłupa"

Bruzda Harrisona to zapadnięcie się klatki piersiowej w miejscu przyczepu przepony, objawiające się jako widoczne zapadnięcie mostka i przylegających do niego żeber. Zapadnięcie klatki piersiowej powoduje pociąganie przez przeponę poddających się żeber. Poniżej bruzdy łuki żebrowe są często odgięte na zewnątrz, wskutek odpychania ich przez wzdęty żołądek i jelita.

Patologia manifestuje się jako deformacja, dla której typowe jest:

• powiększenie kifozy piersiowej,
• spłaszczenie i poszerzenie klatki piersiowej,
• wysunięcie głowy i barków do przodu,
• odstające łopatki i wypięty brzuch.

Pojawienie się bruzdy Harrisona wywołuje dyskomfort związany z wyglądem tułowia, ale i nie jest obojętne dla organizmu, ponieważ:

• wywołuje wiele powikłań na tle układu mięśniowo-więzadłowego klatki piersiowej,
• prowadzi do przykurczu mięśni, zwłaszcza piersiowych i zębatych,
• skutkuje rozciągnięciem mięśni tylnej taśmy klatki,
• wywołuje dolegliwości bólowe klatki piersiowej i grzbietu.

3. Przyczyny powstania deformacji

Deformacja ta to jeden z objawów zaawansowanej krzywicy, zwanej również angielską chorobą. To przewlekłe schorzenie wieku wczesnodziecięcego, które rozwija się wskutek zaburzeń gospodarki wapniowo-fosforanowej.

Podstawową i najczęstszą jej przyczyną jest niedobór witaminy D (hipo- lub awitaminoza), będący skutkiem niedostatecznej ekspozycji na ultrafioletowe pasmo światła słonecznego i niedobory pokarmowe.

Choroba występuje u dzieci, najczęściej pomiędzy 2. miesiącem a 3. rokiem życia. Powoduje zmiany w układzie kostnym i zaburzenia rozwojowe. Krzywica jest rzadka w krajach rozwiniętych, niemniej ważne jest zapobieganie jej, polegające na podawaniu doustnie preparatów witaminy D3.

Inne objawy krzywicy to:

• miękka i spłaszczona potylica,
• pogrubienie nasad kości rąk, tzw. bransolety krzywicze,
• skrzywienia kręgosłupa, tzw. garb krzywiczy,
• powiększenie ciemiączek i opóźnienie ich zarastania,
• pogrubienie żeber na granicy połączenia chrząstki z kością, tzw. różaniec krzywiczy,
• deformacje czaszki,
• płaskostopie.

Bruzda Harrisona obserwowana jest również w przebiegu tzw. kurzej klatki piersiowej (wystawanie mostka i cofnięcie się chrząstek żebrowych). To nieprawidłowość budowy polega na grzebieniowatym wypukleniu mostka lub i także przylegających części żeber.

4. Leczenie bruzdy Harrisona

Deformacja nie stanowi izolowanej jednostki chorobowej. Oznacza to, że jej leczenie polega na leczeniu choroby podstawowej. Dzięki temu bruzda Harrisona może zostać spłycona. Ustąpienie patologii zależy zarówno od zastosowanych metod terapeutycznych, jak i stopnia zniekształcenia.

Leczenie bruzdy Harrisona polega na:

• leczeniu farmakologicznym podstawowej jednostki chorobowej,
• ekspozycji na naturalne światło słoneczne, opcjonalnie sztucznie wytwarzane promienie UV,
• wprowadzeniu racjonalnej, zbilansowanej diety, która jest bogata w wapń, witaminę D i tłuszcze nienasycone,
• rehabilitacji ruchowej,
• zastosowaniu aparatów ortopedycznych,
• chirurgicznej rekonstrukcji klatki piersiowej, jeżeli deformacja jest zaawansowana i oporna na leczenie zachowawcze.

Zaleca się aktywność fizyczną: zarówno ćwiczenia korekcyjne ukierunkowane na skoliozę, ćwiczenia oddechowe, rozciągające przednią ścianę klatki piersiowej oraz wzmacniające kręgosłup piersiowy, jak i aktywności ogólnousprawniające, takie jak na przykład pływanie.

Niepodjęcie leczenia choroby podstawowej oraz bruzdy Harrisona wiąże się z postępem deformacji, jej przetrwaniem i coraz większą dokuczliwością objawów.

Skorzystaj z usług medycznych bez kolejek. Umów wizytę u specjalisty z e-receptą i e-zwolnieniem lub badanie na abcZdrowie Znajdź lekarza.