Przygotowanie do in vitro
In vitro to metoda zapłodnienia pozaustrojowego skierowana do par, które nie mogą w sposób tradycyjny doczekać się potomka, co oznacza, że jedna z osób jest niepłodna. Według Światowej Organizacji Zdrowia o niepłodności mówi się, gdy w ciągu 12 miesięcy kobiecie nie udaje się zajść w ciążę, mimo regularnych kontaktów seksualnych bez stosowania antykoncepcji. To właśnie sztuczne zapłodnienie in vitro daje tym ludziom szansę na własne dziecko. Jak wygląda przygotowanie do in vitro?
1. Badania poprzedzające zapłodnienie in vitro
Pary, które zdecydowały się na sztuczne zapłodnienie, przed rozpoczęciem in vitro przechodzą różne badania. Jakie testy są konieczne?
1.1. Badania przed in vitro dla kobiet
Kobiety zakwalifikowane do zabiegu in vitro muszą poddać się szeregowi badań. Należy wykonać je najwcześniej pół roku przed planowanym momentem, w którym ma nastąpić sztuczne zapłodnienie. Te badania to:
- wymaz z pochwy, pozwalający na dokonanie oceny stanu bakteriologicznego;
- USG jajników;
- badanie krwi na określenie stężenia hormonów FSH i estradiolu;
- badanie krwi mające na celu wykluczenie infekcji wirusowych, w tym zakażenia wirusem HIV oraz wirusowego zapalenia wątroby typu B i C;
- badanie na oznaczenie grupy krwi.
1.2. Badania przed in vitro dla mężczyzn
Mężczyzna przed in vitro musi wykonać badanie nasienia, badanie krwi mające na celu wykluczenie infekcji wirusowych, w tym zakażenia wirusem HIV oraz wirusowego zapalenia wątroby typu B i C, a także badanie kariotypu, czyli ocenę liczby i struktury chromosomów (w przypadku złych parametrów nasienia).
Może również zaistnieć konieczność przeprowadzenia dodatkowych badań zarówno u mężczyzny, jak i u kobiety, co jest uzależnione od określonej przyczyny niepłodności.
2. Przygotowanie do implantacji
Pierwszym etapem przygotowania do in vitro jest stymulacja hormonalna. Często w cyklu ją poprzedzającym zaleca się kobiecie przyjmowanie antykoncepcji hormonalnej. Sama zaś stymulacja trwa 12-14 dni. Zdarza się jednak, że pacjentce trzeba farmakologicznie blokować wydzielanie hormonów przysadki, a wtedy etap stymulacji wydłużany jest o 10 dni. Przez cały czas stymulacji kobieta otrzymuje gonadotropiny, podawane w formie podskórnych iniekcji. Pacjentka otrzymuje zastrzyki w brzuch – może je wykonywać samodzielnie. Hormony te prowadzą do produkcji więcej niż jednego pęcherzyka jajnikowego. Na tym etapie lekarz monitoruje stan pacjentki, przy pomocy USG mierzy średnicę pęcherzyków, a ostatecznie podaje jej lek hormonalny zawierający hCG (gonadotropinę kosmówkową), który kończy stymulację i umożliwia zapłodnienie.
Kolejnym etapem przygotowującym do procedury in vitro jest punkcja, czyli pobranie komórek jajowych. Zazwyczaj następuje to po dwóch tygodniach od rozpoczęcia stymulacji, 36 godzin po podaniu hCG. Sam zabieg trwa do 30 minut i polega na wprowadzeniu przez pochwę igły, za pomocą której nakłuwa się pęcherzyki i pobiera komórki jajowe. Tego samego dnia mężczyzna oddaje próbkę nasienia i możliwe jest już zapłodnienie i wykonanie transferu zarodków.
Przygotowanie do in vitro to nie tylko procedury umożliwiające dokonanie sztucznego zapłodnienia, ale również wszelkie badania diagnostyczne, które pozwalają ustalić przyczynę niepłodności. Od wyników tych badań uzależnione jest bowiem dalsze postępowanie.
Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.