Tabletki na potencje - metody leczenia, rodzaje leków na potencję
Impotencja to problem dotyczący we współczesnym świecie coraz większej liczby mężczyzn. Związany jest on głównie z nieprawidłowym stylem życia, paleniem papierosów, otyłością, brakiem ruchu, jak i zwiększoną ilością stresujących sytuacji. „Problem” ten powoduje obniżenie poziomu życia oraz gorsze samopoczucie i samoocenę. Tabletki na potencję mogą okazać się pomocne w leczeniu zaburzeń erekcji.
- 1. Zasady leczenia impotencji
- 2. Metody leczenia zaburzeń erekcji
- 3. Inhibitory fosfodiesterazy typu 5 (PDE5-I)
- 3.1. Tabletki na potencję - przeciwwskazania do stosowania PDE5-I
- 3.2. Skutki uboczne stosowania PDE5-I
- 4. Antagoniści receptorów dopaminergicznych i serotoninergicznych
- 5. Leki androgenowe - hormonalne
- 6. Leki naczyniowo czynne
1. Zasady leczenia impotencji
Najważniejszym czynnikiem przy doborze odpowiedniego leczenia impotencji jest rozpoznanie przyczyny zaburzeń erekcji , jak również zapoznanie się z innymi objawami pacjenta. Dobierając tabletki na potencję należy znać współistniejące choroby, przyjmowane preparaty oraz aktualne wyniki laboratoryjne.
Kolejnym krokiem w prawidłowym leczeniu zaburzeń erekcji jest eliminacja czynników ryzyka, czyli:
- sytuacji stresowych,
- palenia papierosów,
- siedzącego trybu życia,
- nadwagi,
- nieodpowiedniej diety,
- nadmiernego spożycia alkoholu.
Czasami tylko zmiana stylu życia przynosi oczekiwane rezultaty. Ważne jest również prawidłowe leczenie chorób mogących wywoływać zaburzenia erekcji, np.: cukrzycy, chorób prostaty, zaburzeń hormonalnych.
Czasami należy przeprowadzić modyfikację leczenia choroby przewlekłej, w przypadku, gdy działaniem niepożądanym przyjmowanego preparatu jest zaburzenie sprawności seksualnych (ACEI, blokery receptorów alfa-1 adrenergicznych, antagoniści receptorów angiotensyny).
2. Metody leczenia zaburzeń erekcji
W sytuacji, gdy powyżej wymienione metody nie skutkują należy rozważyć stosowanie leków na potencję ewentualnie wzbogaconych w hormony. W każdym przypadku powinno się również korzystać z pomocy psychologa. Leki na potencję oraz stosowanie aparatów próżniowych są leczeniem I rzutu.
Kolejnymi etapami leczenia są iniekcje preparatów wazoaktywnych do ciał jamistych prącia (dokawernozalnie) lub aplikacja leków bezpośrednio do cewki moczowej - leczenie II rzutu. Niepowodzenie powyższych metod kwalifikuje pacjenta do leczenia III rzutu- polega ono na protezowaniu prącia.
3. Inhibitory fosfodiesterazy typu 5 (PDE5-I)
Inhibitory fosfodiesterazy typu 5 (PDE5-I). Obecnie te tabletki na potencję są najczęściej stosowanymi preparatami farmakologicznymi. Ich działanie polega na rozkurczu mięśni gładkich naczyń (poprzez zwiększenie poziomu cGMP), a tym samym zwiększają napływ krwi do ciał jamistych prącia.
Tabletki na potencję przyjmuje się doustnie około 30-60 minut przed planowanym stosunkiem. Zaletą tych preparatów jest wymagana do wzwodu stymulacja seksualna. Skuteczność preparatu ocenia się na około 90%.
3.1. Tabletki na potencję - przeciwwskazania do stosowania PDE5-I
Przeciwwskazania do stosowania leków na potencję to:
- przyjmowanie azotanów,
- erytromycyny,
- niewydolność krążenia,
- przebyty udar mózgu,
- niedociśnienie tętnicze,
- niewydolność nerek i niewydolność wątroby,
- zwyrodnienie barwnikowe siatkówki.
3.2. Skutki uboczne stosowania PDE5-I
Działania niepożądane stosowania tabletek na potencję to: bóle głowy i zawroty głowy, obrzęk śluzówek nosa i niedrożność nosa, zaczerwienienie skóry twarzy, nudności i wymioty, zaburzenia widzenia.
Działanie takie wykazują: sildenafil, wardenafil (leki I generacji) oraz tadalafil (II generacji). Czas działania sildenafilu i wardenafilu wynosi 6 godzin, tadalafilu - do 36 godzin. Przyjmowanie sildenafilu rozpoczyna się od dawki 50 mg, tadalafilu od 10-20 mg. Ostatni lek na potencję nie wykazuje interakcji z pokarmami bogatotłuszczowymi i alkoholem.
4. Antagoniści receptorów dopaminergicznych i serotoninergicznych
Antagoniści receptorów dopaminergicznych - skuteczność tej grupy leków na potencję jest niższa niż PDE5-I, mają więcej działań niepożądanych oraz krótki czas działania, dlatego też rzadko się je stosuje. Ich działanie polega na blokadzie receptorów w ośrodkowym układzie nerwowym, co powoduje efekt wazoaktywny, oraz pobudzenie ośrodka erekcji w jądrze przykomorowym.
Stosowane leki z tej grupy to L-dopa, apomorfina. Apomorfinę podaje się podjęzykowo w dawce 3 mg. Podawanie azotanów nie jest przeciwwskazaniem w przypadku zażywania apomorfiny.
Najczęstszymi działaniami niepożądanymi leków na potencję na potencję są:
- nudności,
- wymioty,
- omdlenia,
- senność.
Antagoniści receptorów serotoninergicznych. Te leki na potencję tak jak i antagoniści receptorów dopaminergicznych są rzadko stosowane. Preparatem znajdującym się w tej grupie jest, np. trazodon, którego głównym wskazaniem do podawania jest depresja.
5. Leki androgenowe - hormonalne
Leki androgenowe - hormonalne. Niski poziom hormonów androgenowych ma miejsce w przypadku fizjologicznego starzenia się oraz w niektórych stanach patologicznych: zaburzeniach wydzielniczych przysadki, nadnerczy, tarczycy, hipogonadyzmie polekowym. Przed podaniem leków na potencję z tej grupy należy kilkakrotnie oznaczyć poziom testosteronu we krwi w celu dokładnego potwierdzenia diagnozy. Testosteron można podawać w formie domięśniowej, doustnej lub przezskórnej.
Plastry z hormonem przykleja się na pośladek. Zalecany poziom stężenia testosteronu całkowitego w surowicy powinien mieścić się w wartościach niskich lub średnich odpowiednich dla zdrowych mężczyzn. Dodatkowo testosteron może pomóc w przywróceniu naturalnego wzwodu lub zwiększyć odpowiedź na PDE5-I. Potocznie środki zwane jako afrodyzjaki przyczyniają się do leczenia zaburzeń erekcji. Jedynym zarejestrowanym preparatem jest johimbina.
6. Leki naczyniowo czynne
Leki naczyniowo czynne. Preparaty tego typu są podawane w iniekcjach bezpośrednio do ciał jamistych prącia lub docewkowo. Pierwszym zastosowanym środkiem była papaweryna, następnie zaproponowano fentolaminę (bloker receptorów α1-adrenergicznych) oraz prostaglandynę PGI2. Obecnie rekomendowanym preparatem jest PGI2 w dawce 2,5-40 μg.
Prowadzano również badania podając: chlorowodorek papaweryny, chlorowodorek papaweryny z fentolaniną oraz prostaglandynę E1 (alloprostadil). Dwie ostatnie techniki uzyskały podobną skuteczność jak PGI2. Jednak po podaniu papaweryny samej lub z fentolaminą wystąpił priapizm, dlatego nie stosuje się tych preparatów. PGE1 natomiast jest lekiem rekomendowanym, podaje się go w dawce 2,5-40 μg.
Terapia ta jest skuteczna u około 70% pacjentów, jednak wymaga od chorego samodzielnego wstrzykiwania środka do prącia kilka minut przed każdym stosunkiem. Lek na potencję podaje się w okolicę podstawy prącia po jednej stronie (wstrzyknięcia wykonuje się pod kątem prostym, naprzemiennie i w różnych miejscach). Metodę tą można stosować maksymalnie trzy razy na tydzień i nie częściej niż raz na dobę. Działania uboczne:
- bolesność,
- krwiaki,
- włóknienie,
- przewlekły wzwód,
- spadek ciśnienia tętniczego,
- przyspieszenie pracy serca,
- zakażenia i uszkodzenie wątroby.
Przeciwwskazania do stosowania wstrzyknięć na potencję to: zaburzenia krzepnięcia, choroba Peyroniego, anemia sierpowata, białaczka, szpiczak mnogi, zniekształcenie prącia.
Badania przedstawiają, że iniekcje pozwalają na powrót do terapii doustnej lub w niektórych przypadkach uzyskuje się powrót samoistnych erekcji bez dalszej potrzeby leczenia (wpływ na mięśniówkę naczyń, działanie przeciwzakrzepowe, neowaskularyzacja).
Skorzystaj z usług medycznych bez kolejek. Umów wizytę u specjalisty z e-receptą i e-zwolnieniem lub badanie na abcZdrowie Znajdź lekarza.