Trwa ładowanie...

Tabletki na potencje - metody leczenia, rodzaje leków na potencję

Avatar placeholder
30.03.2021 17:59
Tabletki na potencje - metody leczenia, rodzaje leków na potencję
Tabletki na potencje - metody leczenia, rodzaje leków na potencję

Impotencja) to problem dotyczący we współczesnym świecie coraz większej liczby mężczyzn. Związany jest on głównie z nieprawidłowym stylem życia, paleniem papierosów, otyłością, brakiem ruchu, jak i zwiększoną ilością stresujących sytuacji. „Problem” ten powoduje obniżenie poziomu życia oraz gorsze samopoczucie i samoocenę. Tabletki na potencję mogą okazać się pomocne w leczeniu zaburzeń erekcji.

spis treści

1. Zasady leczenia impotencji

Najważniejszym czynnikiem przy doborze odpowiedniego leczenia impotencji jest rozpoznanie przyczyny zaburzeń erekcji , jak również zapoznanie się z innymi objawami pacjenta. Dobierając tabletki na potencję należy znać współistniejące choroby, przyjmowane preparaty oraz aktualne wyniki laboratoryjne.

Kolejnym krokiem w prawidłowym leczeniu zaburzeń erekcji jest eliminacja czynników ryzyka, czyli:

  • sytuacji stresowych,
  • palenia papierosów,
  • siedzącego trybu życia,
  • nadwagi,
  • nieodpowiedniej diety,
  • nadmiernego spożycia alkoholu.

Czasami tylko zmiana stylu życia przynosi oczekiwane rezultaty. Ważne jest również prawidłowe leczenie chorób mogących wywoływać zaburzenia erekcji, np.: cukrzycy, chorób prostaty, zaburzeń hormonalnych.

Czasami należy przeprowadzić modyfikację leczenia choroby przewlekłej, w przypadku, gdy działaniem niepożądanym przyjmowanego preparatu jest zaburzenie sprawności seksualnych (ACEI, blokery receptorów alfa-1 adrenergicznych, antagoniści receptorów angiotensyny).

2. Metody leczenia zaburzeń erekcji

W sytuacji, gdy powyżej wymienione metody nie skutkują należy rozważyć stosowanie leków na potencję ewentualnie wzbogaconych w hormony. W każdym przypadku powinno się również korzystać z pomocy psychologa. Leki na potencję oraz stosowanie aparatów próżniowych są leczeniem I rzutu.

Kolejnymi etapami leczenia są iniekcje preparatów wazoaktywnych do ciał jamistych prącia (dokawernozalnie) lub aplikacja leków bezpośrednio do cewki moczowej - leczenie II rzutu. Niepowodzenie powyższych metod kwalifikuje pacjenta do leczenia III rzutu- polega ono na protezowaniu prącia.

3. Inhibitory fosfodiesterazy typu 5 (PDE5-I)

Inhibitory fosfodiesterazy typu 5 (PDE5-I). Obecnie te tabletki na potencję są najczęściej stosowanymi preparatami farmakologicznymi. Ich działanie polega na rozkurczu mięśni gładkich naczyń (poprzez zwiększenie poziomu cGMP), a tym samym zwiększają napływ krwi do ciał jamistych prącia.

Tabletki na potencję przyjmuje się doustnie około 30-60 minut przed planowanym stosunkiem. Zaletą tych preparatów jest wymagana do wzwodu stymulacja seksualna. Skuteczność preparatu ocenia się na około 90%.

3.1. Tabletki na potencję - przeciwwskazania do stosowania PDE5-I

Przeciwwskazania do stosowania leków na potencję to:

  • przyjmowanie azotanów,
  • erytromycyny,
  • niewydolność krążenia,
  • przebyty udar mózgu,
  • niedociśnienie tętnicze,
  • niewydolność nerek i niewydolność wątroby,
  • zwyrodnienie barwnikowe siatkówki.

3.2. Skutki uboczne stosowania PDE5-I

Działania niepożądane stosowania tabletek na potencję to: bóle głowy i zawroty głowy, obrzęk śluzówek nosa i niedrożność nosa, zaczerwienienie skóry twarzy, nudności i wymioty, zaburzenia widzenia.

Działanie takie wykazują: sildenafil, wardenafil (leki I generacji) oraz tadalafil (II generacji). Czas działania sildenafilu i wardenafilu wynosi 6 godzin, tadalafilu - do 36 godzin. Przyjmowanie sildenafilu rozpoczyna się od dawki 50 mg, tadalafilu od 10-20 mg. Ostatni lek na potencję nie wykazuje interakcji z pokarmami bogatotłuszczowymi i alkoholem.

4. Antagoniści receptorów dopaminergicznych i serotoninergicznych

Antagoniści receptorów dopaminergicznych - skuteczność tej grupy leków na potencję jest niższa niż PDE5-I, mają więcej działań niepożądanych oraz krótki czas działania, dlatego też rzadko się je stosuje. Ich działanie polega na blokadzie receptorów w ośrodkowym układzie nerwowym, co powoduje efekt wazoaktywny, oraz pobudzenie ośrodka erekcji w jądrze przykomorowym.

Stosowane leki z tej grupy to L-dopa, apomorfina. Apomorfinę podaje się podjęzykowo w dawce 3 mg. Podawanie azotanów nie jest przeciwwskazaniem w przypadku zażywania apomorfiny.

Najczęstszymi działaniami niepożądanymi leków na potencję na potencję są:

  • nudności,
  • wymioty,
  • omdlenia,
  • senność.

Antagoniści receptorów serotoninergicznych. Te leki na potencję tak jak i antagoniści receptorów dopaminergicznych są rzadko stosowane. Preparatem znajdującym się w tej grupie jest, np. trazodon, którego głównym wskazaniem do podawania jest depresja.

Zobacz film: "Suplementy na potencję dla kobiet"

5. Leki androgenowe - hormonalne

Leki androgenowe - hormonalne. Niski poziom hormonów androgenowych ma miejsce w przypadku fizjologicznego starzenia się oraz w niektórych stanach patologicznych: zaburzeniach wydzielniczych przysadki, nadnerczy, tarczycy, hipogonadyzmie polekowym. Przed podaniem leków na potencję z tej grupy należy kilkakrotnie oznaczyć poziom testosteronu we krwi w celu dokładnego potwierdzenia diagnozy. Testosteron można podawać w formie domięśniowej, doustnej lub przezskórnej.

Plastry z hormonem przykleja się na pośladek. Zalecany poziom stężenia testosteronu całkowitego w surowicy powinien mieścić się w wartościach niskich lub średnich odpowiednich dla zdrowych mężczyzn. Dodatkowo testosteron może pomóc w przywróceniu naturalnego wzwodu lub zwiększyć odpowiedź na PDE5-I. Potocznie środki zwane jako afrodyzjaki przyczyniają się do leczenia zaburzeń erekcji. Jedynym zarejestrowanym preparatem jest johimbina.

6. Leki naczyniowo czynne

Leki naczyniowo czynne. Preparaty tego typu są podawane w iniekcjach bezpośrednio do ciał jamistych prącia lub docewkowo. Pierwszym zastosowanym środkiem była papaweryna, następnie zaproponowano fentolaminę (bloker receptorów α1-adrenergicznych) oraz prostaglandynę PGI2. Obecnie rekomendowanym preparatem jest PGI2 w dawce 2,5-40 μg.

Prowadzano również badania podając: chlorowodorek papaweryny, chlorowodorek papaweryny z fentolaniną oraz prostaglandynę E1 (alloprostadil). Dwie ostatnie techniki uzyskały podobną skuteczność jak PGI2. Jednak po podaniu papaweryny samej lub z fentolaminą wystąpił priapizm, dlatego nie stosuje się tych preparatów. PGE1 natomiast jest lekiem rekomendowanym, podaje się go w dawce 2,5-40 μg.

Terapia ta jest skuteczna u około 70% pacjentów, jednak wymaga od chorego samodzielnego wstrzykiwania środka do prącia kilka minut przed każdym stosunkiem. Lek na potencję podaje się w okolicę podstawy prącia po jednej stronie (wstrzyknięcia wykonuje się pod kątem prostym, naprzemiennie i w różnych miejscach). Metodę tą można stosować maksymalnie trzy razy na tydzień i nie częściej niż raz na dobę. Działania uboczne:

  • bolesność,
  • krwiaki,
  • włóknienie,
  • przewlekły wzwód,
  • spadek ciśnienia tętniczego,
  • przyspieszenie pracy serca,
  • zakażenia i uszkodzenie wątroby.

Przeciwwskazania do stosowania wstrzyknięć na potencję to: zaburzenia krzepnięcia, choroba Peyroniego, anemia sierpowata, białaczka, szpiczak mnogi, zniekształcenie prącia.

Badania przedstawiają, że iniekcje pozwalają na powrót do terapii doustnej lub w niektórych przypadkach uzyskuje się powrót samoistnych erekcji bez dalszej potrzeby leczenia (wpływ na mięśniówkę naczyń, działanie przeciwzakrzepowe, neowaskularyzacja).

Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.

Polecane dla Ciebie
Pomocni lekarze