Poronienie nawykowe – co warto wiedzieć?
Poronienie nawykowe to określenia trzeciego i każdego kolejnego poronienia samoistnego. Najczęściej zdarza się w pierwszym trymestrze ciąży, a jego przyczyny nie zawsze są łatwe do ustalenia. Diagnostykę w kierunku poronień nawykowych należy rozpocząć po dwóch następujących po sobie poronieniach. Co warto wiedzieć?
1. Co to poronienie nawykowe?
Poronienie nawykowe (łac. abortus habitualis, ang. Recurrent Pregnancy Loss) odnosi się do trzeciego i każdego kolejnego poronienia u jednej pacjentki. Zalicza się tu: puste jaja płodowe, poronienia żywej ciąży, ciąże obumarłe, tak zwane ciąże biochemiczne (stwierdzone wyłącznie na podstawie podwyższonego b-HCG). Poronienie nawykowe może nastąpić w każdym miesiącu ciąży do 22. tygodnia włącznie.
Poronienia nawykowe dzieli się na:
- nawykowe poronienia wczesne - do 12. tygodnia ciąży,
- nawykowe późne - powyżej 12. tygodnia ciąży. Problem poronienia nawykowego dotyczy 3 - 4% wszystkich kobiet. Najbardziej narażone na nie są kobiety po 35. roku życia.
2. Przyczyny abortus habitualis
Przyczyny poronień - zarówno sporadycznych, jak i nawracających – są najczęściej związane z:
- nieprawidłowościami pochodzenia matczynego. To na przykład patologie fizjologiczne (najczęściej to nieprawidłowa budowa anatomiczna macicy, mięśniaki macicy, problemy z łożyskiem) czy endokrynologiczne (choroby tarczycy, niedobór progesteronu),
- nieprawidłowościami pochodzenia płodowego, które obejmują zaburzenia rozwojowe i genetyczne. Według specjalistów nawet w 70% wczesnych poronień przyczyną są wady rozwojowe zarodka, często połączone ze zwyrodnieniowymi zmianami trofoblastu.
Mówiąc o przyczynach poronień nawykowych najczęściej wskazuje się na podłoże genetyczne, hormonalne, anatomiczne, infekcyjne, wirusowe (infekcje wirusowe, np. ospa, różyczka, cytomegalia), immunologiczne, metaboliczne, endokrynologiczne, toksyczne (używki takie jak alkohol, papierosy, leki). Zwraca się również uwagę na czynnik męski (nieprawidłowości genetyczne nasienia).
Do najczęstszych przyczyn poronienia nawykowego należy:
- zespół antyfosfoilipidowy,
- czynniki anatomiczne,
- nieprawidłowości cytogenetyczne,
- niewydolność ciałka żółtego,
- niekontrolowana cukrzyca typu 2,
- niekontrolowana choroba tarczycy,
- zespół policysytycznych jajników (PCOS). Czasem ich ustalenie nie zawsze możliwe (idiopatyczne).
3. Badania po poronieniu nawykowym
W kwestii poronień nawykowych kluczowe jest wyjaśnienie przyczyny. Wówczas możliwe jest wdrożenie leczenia choroby zasadniczej, która ma wpływ na utrzymanie ciąży bądź zmian miejscowych w obrębie narządów rodnych kobiety.
Diagnostykę należy rozpocząć po dwóch następujących po sobie poronieniach, ze względu na to, że każda utrata ciąży jest urazem psychicznym i fizycznym dla kobiety oraz jej partnera. Rozpoznanie problemu pozwala na skuteczną terapię.
Jakie wykonać badania po poronieniu nawykowym? Należy zacząć od genetycznych badań płodu. To duża szansa na znalezienie przyczyny poronienia. Następnie warto określić obecność wad genetycznych w kariotypie rodziców poronionego dziecka. Czasem niezbędna jest histeroskopia, badanie ciał antyfosfolipidowych czy badania immunologiczne – dalsze kroki diagnostyczne zależą od lekarza, który opiekuje się kobietą. W celu kompleksowej diagnostyki warto wybrać specjalistę, który ma rozległą wiedzę i bogate doświadczenie.
Rekomendowane przez naszych ekspertów
W leczeniu poronień nawykowych stosuje się najczęściej hormonoterapię. Gdy zostaną stwierdzone wady anatomiczne narządów rodnych, konieczna jest interwencja chirurgiczna.
4. Poronienia nawykowe a ciąża
Niezależnie od przyczyny poronień, kobieta w każdej kolejnej ciąży wymaga szczególnej opieki. Oznacza to, że powinna zgłosić się do lekarza bardzo wcześnie, już dwa tygodnie po spodziewanej miesiączce. Każda kolejna ciąża po poronieniu profilaktycznie traktowana jest jak ciąża wysokiego ryzyka.
Jeżeli partnerzy podjęli decyzję o kolejnej ciąży, ze staraniami powinni odczekać od 3 do 6 miesięcy po poronieniu. Organizm kobiety musi mieć szanse na dojście do siebie. Ten czas jest również potrzebny, by partnerzy mogli odzyskać równowagę psychiczną.
Po każdym poronieniu, jeśli nie zostanie wdrożone leczenie, wzrasta ryzyko utraty ciąży. Ryzyko poronienia pierwszej ciąży u zdrowej młodej kobiety wynosi około 15%. Po dwóch poronieniach - około 33%, po trzech - 50%, a po 4 – nawet 70%. To dlatego tak bardzo ważne jest, by przed kolejną ciążą została wdrożona zarówno diagnostyka, postępowanie profilaktyczne, jak i leczenie.
Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza.